Een advertentie voor een lift. Fladderende, prachtige, kleine duifjes van links en van rechts. Een app over een boor. Een aantekenboekje uit de begindagen. Een foutmelding op een website. De NRC-lezers zagen weer een hoop opmerkelijke dingen vorige week. Gelukkig schreven ze erover. Lees maar gauw verder.
Het was Pinksteren vorige week dus er stonden maar 5 ikjes in de krant. Maar wat voor ikjes! Drie van onbekende lezers, zoals wel vaker, maar er waren er twee bij van bekenden, vrienden, fans, medewerkers en eigenaren van deze site.
Een van de kortste ikjes uit de geschiedenis was die van Henriëtte Gaillard. Het komt erop neer dat ze onder de overlijdensberichten een advertentie voor een lift zag: “Fluisterstil naar boven”. Da’s de korte samenvatting dan, hè. De pointe. En het hele ikje! Woord voor woord. Nou en toen had je de poppen aan het dansen, want de boze buurman kopieerde de betreffende nog verse overlijdensadvertenties uit de krant en zette ze op zijn lollig bedoelde maar gelukkig vrijwel onbezochte site. Een paar dagen later zette hij ook nogeens schaamteloos een screenshot op zijn blog waarop je het emailadres en het IP-adres van een reageerder, ome Piet, kon zien. Hoe je als blogbeheerder, die hoe onbetekenend hij zelf ook is wel dingen voor de openbaarheid op het internet kan plaatsen, put- en putdiep kunt zinken. Ik had er geen woorden voor. En bood de nabestaanden namens alle wel normale blogbeheerders plaatsvervangend excuses aan. De trapliftadvertentie zelf, daar is niks mis mee, dat zien jullie wel.
“Wie wil er nu fluisterstil naar boven? Go with a bang, baby”
Het commentaar van De Schrijvende Rechter (DSR) op het ikje was niet mals. “Vroeger”, zo begon hij sarcastisch, “konden lieden met gevoel voor incongruentie terecht bij ‘Ook dat nog’ met hun krantenknipsels à la ‘Koop uw vlees bij slager Bakker'” En hij liet een stilte vallen voor het effect. “Nu is daar helaas het Ik-je voor”, maakte hij meedogenloos af. Of het toeval was dat de advertentie op die plek was gezet of dat er “grof geld” voor was betaald, dat wist Ilona niet. Ze wist wel dat de nabestaanden het waarschijnlijk minder leuk zouden vinden. Ad Hok had inhoudelijk commentaar: “Wie wil er nu fluisterstil naar boven? Go with a bang, baby”. En inderdaad kregen we allemaal, althans ik wel, meteen visioenen over bejaarde trapliftrijders die Eftelingetje en Pythonnetje spelend van boven naar beneden roetsten met de armen hoog in de lucht.
Lummel had spijt dat hij zijn eigen belevenis niet als ikje had ingestuurd. Hij had een wolk gezien die sprekend op een drol leek. “En op de straat daaronder lag een hoop stront. Toevallig hè?”
Maar toen was het dan toch tijd voor een erg leuk ikje over een man die – vijf jaar na zijn vermeende zware operatie – weer eens aan het joggen was geslagen. Hij schrijft dat hij het al na een paar minuten hijgend wil opgeven als er ineens “van links en van rechts prachtige kleine duifjes” op zijn pad verschijnen. Ze fladderen voor hem uit en sommige landen even voor zijn voeten. “Heel bijzonder”, vond de man het en bedenkt zich dat het vast “een teken” is. Het geeft hem moed om door te joggen. Hij haalt een oudere man in en ziet dan dat deze uit een papieren zak broodkruimels op het pad strooit!
De auteur van dit ikje? Bas van Vuren. Jawel, ik zei de gek!
Voor mijn wiel fladderde een zwarte vlinder, en ik dacht: binnenkort is het met mij gedaan.”
De reacties waren, zoals verwacht vertederd, opgetogen en ronduit juichend. “Aaah …” zuchtte Ilona. “Prima ikje met zelfspot en al”, oordeelde Pawi. “Aardige pointe”, vond DSR, maar hij richtte zich waarschuwend tot de schrijver: “Schrik bij een volgend rondje niet als plotseling de wolken openscheuren en je het Grote Licht tegemoet rent. Want dat is waarschijnlijk het zonnetje.” Zelf vond ik mijn zelfspot bij nader inzien iets te vet en ik onthulde ook dat de eindredacteur de pointe van het ikje op eigen houtje, ongevraagd en zonder het te melden, had aangepast. Ad Hok vond het een aardig ikje en een “leerzaam inkijkje in de NRC-ikjeskeuken”. “Toch wel een gotspe om zo in een lezers verhaaltje te gaan rommelen, door een redactie die inzenders beantwoordt: “Dank uw wel voor u mail.” Ook Pawi vond het jammer, dat “kapot verbeteren”. Zowel Ad als Ilona vonden dat de ikjesschrijver het teken van de voor zijn voeten landende duifjes misschien verkeerd had opgevat. Zelf zouden ze juist gestopt zijn. Ilona voegde er nog een eigen sterke anekdote aan toe: “Lang geleden (…) fietste ik van m’n werk door het park naar huis. Voor mijn wiel fladderde een zwarte vlinder, en ik dacht: binnenkort is het met mij gedaan.”
Mechteld Roes meldde de volgende dag in haar ikje dat ze “door omstandigheden” zelf geen gat kon boren. Ze vroeg dus aan een vriend of hij dat wilde komen doen. Een paar dagen later appte hij of ze een boor had. Ze somt haar hele arsenaal aan boren op: elektrisch met en zonder snoer, klopboor, verlengsnoeren, accuboormachine, misschien zou ze ooit een borenwinkel beginnen. Hij: „Ik neem mijn eigen boor mee.”
Botoxlipjes die nog even niet getuit mogen worden?
En dan vraag je je toch meteen af door welke omstandigheden iemand niet kan boren. Zware operatie? Waaraan? Verbrijzelde arm of schouder? Of zijn de oren gedaan en mogen ze nog niet aan harde geluiden blootgesteld worden? Botoxlipjes die nog even niet getuit mogen worden?
Lummel onthulde dat hij degene is die achter het nieuwe pseudoniem “de warme spambakker” schuilgaat. Hij eiste een lepeltje op voor de 100e reactie op het intro van vorige week. Lekker niet dus. Ik laat me niet onder druk zetten. Zo’n lepeltje verdien je, inderdaad, maar neem je vervolgens blij verrast in ontvangst met een “dat had je niet moeten doen”. Zo zijn we opgevoed in Nederland. Het niet willen sturen van het lepeltje had volgens hem ook nogeens te doen met de “financiering van veel te dure vakanties”. Inderdaad, ik was een lang weekendje in Madeira. Mag ik mijn familie ook weer eens zien na drie jaar lockdown? Ik liet het allemaal sereen van me afglijden. Want om die rust, die aangenaamheid sta ik bekend en dat straalt op deze site af. Een site waarvan de bezoekersaantallen en volgers nog altijd fluisterstil naar boven in de lift zitten, rustig maar gestaag. Welkom dus weer alle nieuwe volgers en lezers en reageerders. Nou ja, nieuwe reageerders komen er maar mondjesmaat, dat schijnt uit de mode zijn. Mag. Kan. Zit niemand mee. Als je maar lekker aan het lezen bent.
Het 100e lepeltje dat bij dit intro hoort, en dus gaat over de reacties van vorige week, dat gaat deze week naar De Schrijvende Rechter (DSR) en zal hem worden toegestuurd op het vertrouwde schuiladres. Daar waar ook de andere ongeopende pakketten met lepeltjes in de gang liggen. Dat het lepeltje niet gaat naar de leukste of interessantste reactie, hetgeen sommige nieuwe lezers nog weleens denken, kon niet beter worden geïllustreerd dan deze week. De reactie van DSR was: “Habes!”
En toen moest het traditionele ikje van Frank Hammechter nog komen. Hij doet er een stuk of een (schrijve 1) per jaar en is dan altijd heel blij. Frank is een vriend van de site, althans alleen op dagen dat er een ikje van hem is gepubliceerd en zelfs dan nog niet altijd. Het ikje hield niet over. Hij nam kennelijk ergens afscheid van en was wat sentimenteel. Hij zat in de trein op weg naar zijn afscheid in een aantekenboekje “uit de begindagen” te lezen. Let op: hij las het in de trein op weg naar zijn afscheid. Dat boekje had hij dus niet toevallig bij zich! Hij deed er die dag echt alles voor om gevat uit de hoek te komen voor zijn ikje. De pointe was dat een hoogleraar filosofie een standaardgrapje had gedebiteerd over “de grote filosoof Sinatra”. Inderdaad, precies dezelfde oubolligheidjes bestaan ook over Cruijff, Van Gaal en andere grootheden die weleens wat verstandigs zeggen of zeiden.
Het was maar goed dat Frank zich hier niet liet zien, want het commentaar van het deskundige en hem toch welgezinde ikjespanel was niet mis. “Nu mogen dus ook al gevatte opmerkingen van decennia geleden?” vroeg een reageerder zich quasi-verbaasd maar oh zo vals af. Hij ging zijn “oude Rijam schoolagenda’s maar eens van zolder halen. Ook ik was al een ikjesschrijver voordat ze bestonden.” DSR meesmuilde dat Frank zijn ikje beter “daags na het voorval” had kunnen insturen. Pawi en Ilona – echte hard core Frankfans – waren milder. Een “weemoedig afscheid. En toch nog een vrolijke noot. Typisch Frank” schreef Pawi liefkozend. En Ilona leek het inderdaad leuk om die dingen in zo’n aantekenboekje na jaren terug te lezen. “Vaak vergeet je dingen”. Lummel riep nog nameurend uit de spambak, dus met enige vertraging, dat hij het een “prachtig ikje” vond en hij wenste Frank veel succes in zijn volgende leven. Dus ja, dan verwacht je wel dat de Grote Frank zich even voorover buigt om zijn fans alhier over de bol te strijken. Not dus. Misschien gaan we hem wel uitnodigen als verrassingsgast voor ons volgende Zoemuur. Hij heeft nu tijd genoeg voor de echt belangrijke dingen in het leven.
Een ondeugend ikje kwam van Anita Roeland. Ze had het woord “superwoman” niet gevonden op de site van woordenlijst.org en ging tekeer tegen de Taalunie. Ondeugend was het omdat het ikje Ad Hok deed denken aan een mop over Superman, Wonder Woman en de Invisible Man. Nou, google dat maar eens op. De Schrijvende Rechter vond het ikje een “wijdlopend geval” en “volkomen nietszeggend“, en ja, da’s meer dan wat je van het mopje zou kunnen zeggen. Als je het zou googelen.
Wil jij net als De Schrijvende Rechter, Ilona en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Vind je het geen probleem als je reacties zonodig worden samengevat of geredigeerd maar altijd met bronvermelding? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuurtje©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was vorige week in het buitenland. En ik liep daar om de paar dagen in de vroege morgenuren te joggen, want iets moet je doen. Alleen maar lui op je balkonnetje hangen of kirrend van opwinding op de bananenboot te stuiteren, daar word je suffig van. Het hardlooprondje gaat over een op- en neergaand pad, op sommige plekken soms zelfs met trappen en treden, direct langs de Atlantische Oceaan. Best vermoeiend dus. Ik zag een keer duifjes op het pad en schreef er een gedramatiseerd ikje over voor de NRC. De duiven op deze foto zijn niet de duiven uit het verhaal. Deze duiven zijn groot en fladderen niet en de foto is ook later genomen. Ik heb dan wel een gigaluxe Sportwatch om, waarmee ik al rennend kan emailen en surfen en fotograferen, ik doe dat allemaal niet. Ik loop. En ben soms zelfs gelukkig. De volgende keer zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Het pad van de duiven” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Extra laagje
Mijn vriend, ik heb hem nog niet zo lang, gaat vaak net te koud gekleed de deur uit. Vanochtend vroeg ik hem, toen hij op het punt stond te vertrekken in een T-shirt, waarom hij niet gewoon een laagje extra aantrekt. „Lekker weer moet je afdwingen”, antwoordde hij.
Frida Boeke
Geen blijvertje.
Voor zover ik het kan zien, een volledig waarheidsgetrouwe weergave van de vorige week.
Hopelijk volgt er nog een discussie over het lepeltje.
Over het ikje: zou de nieuwe vriend het moedertje in Frida naar waarde schatten? Ik vrees van niet.
‘Koud kleden’? Zal wel duur kosten zeker….
Geen blijvertje was ook het eerste dat DSR dacht. Dat nog niet zo lang hebben klonk al tamelijk claimerig, mensen zeggen meestal dat ze nog niet zo lang bij elkaar zijn oid, en dan die bemoeizucht…. Maar vriendmans kan d’r wel aan. Sterker nog, ze verdienen elkaar.
DSR heeft, na ampel beraad en met bezwaard gemoed, besloten op het lepeltje dit keer níet te aanvaarden.
De afgelopen week heeft de blogbaas om uiteenlopende redenen besloten het lepeltje niet uit te reiken. De rode draad was dat hij het wilde inzetten als machtsmiddel, om te straffen of te belonen, alnaargelang men naar zijn pijpen danst.
Aan dergelijke praktijken moet je niet toegeven, of het nu gaat om olie, gas of lepeltjes.
Mocht de blogbaas besluiten om alle lepeltjes die de afgelopen tijd zijn achtergehouden toch nog uit te reiken, dan is het een ander verhaal. DSR wenst de zijne omgesmolten tot een massieve pollepel te ontvangen.
De uitgestoken hand wordt weer eens afgehakt. Been there done that. Het is goed, vadermans, zoals gezegd, de ongeopende pakketten met eerder uitgereikte lepeltjes liggen nog te meuren ergens in een duister gangetje van je schuiladres. Als dat al bestaat natuurlijk, ik heb in ieder geval nooit een pakket retour gekregen.
Integendeel, de uitgestoken hand wordt aanvaard, zij het voorzichtig en onder verstandige voorwaarden.
Als je lepeltjes ‘meuren’ (wat een taal!), dan zegt dat vooral iets over de kwaliteit van je kermisspul.
En hoe kan er nou iets retour komen, als het nooit is toegestuurd, vanwege ‘leveringsproblemen’ of welke andere smoes je ook maar bedacht?!
Lekker weer kan je niet afdwingen, dat werkt averechts.
Voorbeeld: als ik een paraplu meeneem gaat het niet regenen, en andersom.
Dus zorg ik er altijd voor dat ik er een niet en een wel bij me heb.
Ik ga mijn winterjas maar uit de kast halen. Er wordt hier een hittegolf aangekondigd.
Wat een fijn intro.
Lekker lang intro, gelukkig had ik veel tijd.
Dank lieve lezeressen. Qua voortgang van de werkzaamheden aan de spambak: in beginsel zouden reageerders die we kennen, zoals Ad en Lummel, er niet meer in moeten komen, zelfs niet als zij vanaf andere IP-adressen, locaties posten. Tot nu toe lijkt het te werken, maar ik controleer het nog wel tweemaal daags met de hand en vooral een scherp paar ogen.
Spits!
Goed antwoord van vriendlief.
Ik ga er overigens van uit dat Frieda wat kouwelijker is dan de vriend die ze nog maar net heeft.
Denk je ook nog aan je boxershort en je sportbroek en je hardloopsokken?
Zo in je blootje wil ik je niet laten gaan!
De rolex
In de jaren zestig kocht mijn moeder een horloge van 1.000 gulden voor mijn vader. Daar had ze veertig jaar voor gespaard. Voor een groot arm gezin was het ongebruikelijk om zo’n duur horloge te kopen. Mijn vader, die dagelijks zijn Rolex aaide en poetste, ging op bezoek bij een welgesteld echtpaar. De gastheer had besloten zijn eigen Rolex niet te dragen om zijn gast niet in verlegenheid te brengen. Hoe trots was mijn vader die dacht dat hij alleen zo iets moois bezat en hoe bevooroordeeld was de gastheer geweest door hem te onderschatten.
Nazreen Brahim-Nagessersing
Nou nou, hier is erg veel mis mee. Allereerst de Roald Dahl titel, die veel te hoge verwachtingen oproept ten aanzien van de plot. We kennen dat verhaal toch nog wel van dat tikkende horloge dat een verstopt lijk verraadt?
Hoofdletter Rolex is correct, staat ook tweemaal zo in de tekst, waarom dan kleine letter rolex in de kop? Net als met het teken/een teken van vorige week, het is slordigheid troef daar op de eindredactie.
Maar goed, de plot is een moeizaam geformuleerde dubbele overdenking, ook nogeens doorsnee. Ja, mensen zijn doorgaans trots op hun Rolex, anders zouden ze niet verkocht worden. En ja, hoe vervelend ook, sommige heren en dames ook hadden en hebben vooroordelen.
Wat wilde Nazreen Brahim-Nagessersing nou eigenlijk zeggen met dit ikje? Dat zij er eentje schrijven kan? Bewijs nog niet geleverd.
Oei, meer dan honderd volgers erbij binnen 24 uur. Van 1100 naar 1229! Wat is hier gebeurd, foutje in ons voordeel? Site gedeeld op influencers channel? Even in de gaten houden. Maar welkom dus aan alle nieuwe volgers. Ook jullie krijgen wekelijks helegaar automatisch een notificatie bij een nieuw verhaal.
Geen ikje maar een moralistisch verhaaltje voor het slapen gaan.
‘… zo waren opa en oma. Wees trots op ze…’
In de jaren zestig gekocht, veertig jaar voor gespaard….de eerste centjes zijn dus al bijna honderd jaar geleden bijelkaar gespaard! Tijdens de crisisjaren, de Tweede Wereldoorlog…. maar moe bleef schrapen, opdat vader zijn rolex kon aaien.
Vader had moeder voor gek moeten verklaren! Hoeveel beter had het zuurverdiende geld kunnen worden besteed. Met een ezeltje had je nog je knollen naar de markt kunnen brengen, en kans gehad dat ’t goudstukken schijt. Er is een reden waarom grote, arme gezinnen geen rolex kopen, veel rijke mensen trouwens ook niet.
En dan die pointe, hoe gaat zoiets? Hoe zijn beide heren op de hoogte geraakt van elkaars denkbeelden? Dat lijkt me een vreemd gesprek geweest te zijn.
Enfin, misschien zien we hier de geboorte van een nieuw genre sprookjes-Ik-jes. Kijk al uit naar de heruitgave van ‘Hert houten bakkie’.
https://muzikum.eu/nl/jan-jans-en-de-kinderen/het-houten-bakkie-songtekst
Hm, nu DSR het zegt, hoe weten we dat van die gastheer dan? Moet ie dan toch gezegd hebben. Door het te zeggen heeft hij zijn gast juist wel in verlegenheid gebracht. “Mooie Rolex heeft u om, zeg, ik heb er ook een, maar die heb ik niet om, omdat ik dacht dat u zich dan arm en zielig zou voelen, want ja, u heeft natuurlijk wel een buitenlandse naam?” Zo’n rare conversatie moet het geweest zijn.
Maar dan die conclusie over die vader: door de Rolex om te doen naar het gesprek dacht hij dus dat hij de enige was die zoiets moois had??? Die wilde die rijke gastheer ook niet in verlegenheid brengen of zo? Hoe langer je dit ikje leest, hoe bizarderder hij wordt.
Overigens is het nu lang genoeg geleden en kan ik wel opbiechten dat ik ooit, toen ik DSR, Heer Rozenwater en Luvienna in Utrecht moest ontmoeten, met zorg een wat versleten colbertje en vale spijkerbroek heb aangetrokken. Mijn normale kleding zou hen immers in Opperste Wangunst hebben doen ontsteken. Mijn Googlemaps op mijn BlackBerry was voor hen al bijna te veel, zo bleek bij aankomst. Maar goed, die ontmoeting liep sowieso niet zo goed af. Ik ben voortijdig opgestapt met de smoes dat ik nog iets belangrijks te doen had. Oh oh, Heer Rozenwater is er nog diep beledigd over, dat iemand Zijn Gezelschap niet het allerleukste gezelschap ter wereld vond. Met DSR en Luvienna daarentegen kon ik het eigenlijk best vinden. Die kunnen wel relativeren, die hebben wel zelfspot, die zitten lekker in hun vel en kunnen dus de zon wel in het water – we zaten aan een gracht – zien schijnen.
Dit is echt het raarste ikje ooit. Twee mannen die trots op hun Rolex zijn. Hadden ze nog even doorgespaard dan hadden ze een Jaeger LeCoultre kunnen kopen.
Wie zegt dat deze geschiedenis zich uberhaupt in Nederland afspeelde?
Ja, die ontmoeting in Utrecht…. ik zou er toch niet telkens weer over beginnen, maar het heeft kennelijk diepe indruk gemaakt op APD.
Ik weet nog dat we in de nazit allemaal vonden dat APD d’r wat shabby bijliep, en zich kennelijk ook met botte mesjes scheerde. We begrepen dat hij snel de aftocht blies omdat het anders op zo’n A-locatie alweer snel in de papieren loopt met de consumpties, maar dat was toch niet nodig geweest. We hebben hem met alle plezier vrijgehouden, zelf een doggybag voor thuis laten meenemen.
Ik zelve was laatst bij de horlogier met mijn Seiko Kinetic, een jaar of vijftien geleden gekocht, man, man, wat was ik toen trots. Een horloge dat zich oplaadt door je bewegingen. Wildzwaaiend met mijn linkerarm heb ik er jarenlang mee rondgelopen. Totdat het ding niet meer oplaadde en duidelijk werd dat er toch een batterij in zat. Wist ik veel. Opgewonden (ik wel) toog ik naar de horlogier. Dat is dan 50 EUR, meneertje, zei hij opgewekt. Wow, dat is veel, doet u mij dan maar een nieuw horloge, zei ik, maar zag tot mijn verbazing dat de allernieuwste Seiko Kinetic nog precies dezelfde was. Nul technische vooruitgang in al die jaren. Dan niet. Wildzwaaiend liep ik de zaak uit.
Een verhaal van dubbeltjes en kwartjes. Met een verongelijkt stemmetje verteld.
Als je 1000 gulden in 40 jaar tijd spaart, dan is dat dus gemiddeld 25 gulden per jaar, 50 cent per week. Lijkt me te doen. Ze spaarde dat voor haar man, dus begon er op z’n vroegst op haar 18e mee. Dat betekent dat ze een jaar of zestig was, inmiddels oma, en de man inmiddels opa, toen hij de Rolex op vaderdag uit het papiertje haalde. Ik vind het bijzonder ongeloofwaardig allemaal. En opa ging er nog net voor zijn pensioen mee pronken bij de rijke mensen. Waarom dan? Waarom was hij daar op bezoek? Wat wilde hij van ze? ’t Is te lang geleden vermoedelijk om het nog aan een betrokkene te kunnen vragen. En waar is die Rolex nu?
Ik begin nu foto’s van horloges van lezers te ontvangen. Zo leuk! Kunnen jullie raden van wie deze is?
En deze?
Ik maak de uitslag later bekend. En wie ook zijn of haar horloge wil inzenden, qua fotootje dan, die kan dat doen via het bekende emailadres of het contactformulier hier helemaal rechts boven. Misschien. Want kun je met dat contactformulier wel een bijlage meezenden? We zullen dat nooit weten vermoedelijk.
“Nou, de sfeer was uitstekend hoor toen jij was opgestapt. We hebben nog gezellig over jou zitten roddelen. Jij was afstandelijk, wantrouwig en behoorlijk arrogant. Iemand die zich te goed voelt voor een bepaald gezelschap kan inderdaad beter opstappen.” schreef Borderline op zijn blog. Ik herinner me nu het jasje dat ik aan had: een kek colbertje van een exquis merk met een gitaartje op het revers. Inmiddels ingeleverd bij het Leger des Heils dat daar sloten mee dempt in Oost-Europa.
Ik stuur niets in, om niemand in verlegenheid te brengen -milde glimlachicoon-.
Geen idee wat APD, ikzelf of wie dan ook precies aanhadden op die bewuste dag. Niet zo boeiend allemaal.
HR heeft daarentegen waarschijnlijk een spreadsheetje met wie van droeg, dronk, betaalde en zei. Misschien liep er ergens wel een geluidsdrager mee. Lekker om te combineren met IP-nummers, voer voor onbescheiden vragen of om later nog eens te kunnen dreigen met publicatie. Want privacy, behalve voor zichzelf, daar is HR niet van.
Volgens mij had jij je blauwwitgestreepte overhemd aan toch? Heb je ook andere?
In 1978 kocht ik voor $105 een Seiko quartz horloge in New York. Toen ik het zo’n 15 jaar geleden naar de horlogier bracht voor een onderhoudsbeurt en opperde dat het misschien tijd werd om het te vervangen, sprak de goede man: “Mijnheer, niet doen. Zo maken ze ze tegenwoordig niet meer”. Ik draag het nog steeds met veel plezier.
Ja, nou verklap je het, zo jammer dit. Ok mensen, het ene horloge is dus van Ad, maar het andere ..? Wie waagt een gokje?
Het ene horloge noemt 7 en het andere 14/15. Die eerste zal wel ouder zijn en dus van Ad Hok.
Die andere geeft aan dat het nog geen 12 uur is, de foto werd om 12:13 u geplaatst én het is een Seiko Kinetic. Die zal wel van Bas van Vuren zijn.
Tot zover mijn speurwerk.
Zelf draag ik al jaren geen horloge meer, net zomin als ik cash bij me heb. Ook geen SmartWatch, waar je mee kunt betalen. Gewoon lekker de polsen vrij en de zakken leeg.
Goed speurwerk, Pawi. De tweede is correct, hij lag ergens dus liep achter of voor. De eerste is niet van Ad. Dat was een intens gemeen dwaalspoor van mij. Maar van wie wel ..?
Doordeweeks eenstreepje, des zondags een blokje, effen op feestdagen.
Een Nederlander is op vakantie in Corsica. Tijdens een wandeling wilde hij weten hoe laat het was. Hij vroeg het aan een Corsicaan die naast een ezel op zijn rug lag. Hij greep de kloten van het beest vast en zei: “kwart over tien.” Toen ik een paar uur later terug kwam laggie er nog steeds. Wee tilde hij de kloten van de ezel op en zei:”Tien over vier. Kunt u aan het gewicht van de ballen van de ezel voelen hoe laat het is?” vroeg ik. “Nee hoor” zeidie, “als ik zijn ballen een beetje optil kan ik de kerktoren zien”
En we hebben beeld:
Hm, ziet er naar uit dat er iets is misgegaan.
Wat is er misgegaan?
Never mind.
Nou moe! 🥺
Dat eerste horloge was inderdaad niet van mij. Zou ik nooit dragen.
Lummel stuurde mij de volgende hint om jullie op weg te helpen:
Ook deze werd mij toegestuurd, er stond geen afzender bij, maar zou het DSR kunnen zijn, vraagt Lummel zich af?
En dit is volgens hem het klokkie van Pawi:
En hij stuurt nu ook het klokje van Haller 😂🤣😂
En bij Pawi is het bijna tien uur in de avond …
Hallo vrienden, helaas heb ik jullie commentaren niet kunnen lezen, de datum van publicatie 10 juni was toevallig inderdaad mijn laatste werkdag. De redactie heeft iets gesleuteld aan de tekst waardoor de chronologie minder uit de verf kwam: ik had de tekst idd 5 jaar geleden geschreven: een stukje ’s ochtends in de trein (vol verwachting) en een stukje ’s middags (na de bewuste opmerking) En ik las dat afgelopen week terug.
Die Frank toch. Stelt je nooit teleur.
PS mijn klok gaat dus mee met de natuur, en ik vind die rechte lijnen in het landschap wel treffend. Waar je dan aan de ontkiemende sprieten van de meidoorn kunt zien hoe laat het is op de dag, en hoe ver in het seizoen.
Mooi
Ik fotografeer de mist. Bukkend. Een voorbijganger loopt langs, bukt ook en vraagt: „Waar kijken we naar?” „De mist”, zeg ik. „O”, zegt de voorbijganger. „Ik dacht dat er iets moois te zien was.” „Mist is ook mooi.” „Ja, dat is waar.” We bukten nog even verder.
Tanneke Wigersma
Je mist een hoop
Een beetje poëzie midden in de week is altijd welkom.
Ja Ilona, moral de voorbijganger. Die had de mist gemist.
moral is natuurlijk vooral.
Ja lummel, inderdaad.
En een hoop zie je ook niet liggen
…maar toen ze even wat verder bukten…
Het was dus grondmist.
We hebben geluid:
Zon
Met ontstekingen in mijn heup en keel scharrel ik over een zebra, met een geleende rollator en een kapje over mijn mond. Als ik de bestelauto passeer die geduldig op mij wacht, komt daar een stem uit: „Meneer, vrolijk kijken, de zon schijnt!” Ik kijk naar de chauffeur, duidelijk een nieuwe Nederlander, en ik zeg: „Pijn in mijn strot.” Waarop hij roept: „Kapje af, frisse lucht, ben jij morgen beter.” Met een afscheidszwaai geeft hij gas en laat mij verbluft op de stoep achter. Ik prop het kapje in mijn zak. Verdikkie, ik voel me een stuk beter.
Rob Maas
Ergens word ik wel blij van dit tafereeltje. Maar “ontstekingen in mijn heup en keel” … hoe dan?
Hoe herken je een nieuwe Nederlander? Hoe dan ook, hij stopte het zelfbeklag van Rob meteen met zijn vrolijke zonnetje.
Dat is een nieuw virus Bas. Daar krijg je een ontstoken keel en een ontstoken heup van. het trekt later door naar de knie.
Als lijder aan RBF heb ik een takkehekel aan iedereen die instructies geeft over hoe je moet kijken.
Als je al niet chagrijnig bent, dan word je het wel.
“De resting bitch face is de benaming voor de natuurlijke, sombere chagrijnige gelaatsuitdrukking van sommige vrouwen.” Coming out van DSR vandaag!
Resting bastard face in mijn geval, gelieve me niet te misgenderen.
Een ouwe Nederlander weet dat ie ontstekingen in z’n heup en keel heeft.
Een nieuwe Nederlander niet maar helpt je direct van je kwaal af.
Wanneer is iemand een nieuwe Nederlander? Was het een accent, een kleurtje, een haardracht, kettingen en oorringen? Man man.
Nieuwe Nederlander is wat je zegt als je Turk or Marokkaan bedoelt.
Enfin, zolang het maar geen ‘Medelander’ is.
Is dit het nieuwste eufemisme voor allochtoon?
Dus als iemand er Turks of Marokkaans uitziet, maar misschien al decennia geleden in Nederland geboren is, dan is het nog altijd een nieuwe Nederlander? Waar ligt de grens, jaren zestig? Opkomst Wilders? Forever zolang je maar een gekleurde huid hebt in zowel zomer als winter? Ophouden daarmee, we benne alllemaal Nederlanders als we althans in Nederland wonen. Spreken ze, Ad, in Amerika ook over nieuwe Amerikanen? Ben jij dat toevallig? Nou dan!
Hier had ik vroeger een heerlijk boos kijkend icoontje bij, maar ik ben hem kwijt. Vooral DSR kreeg er de bibbers van, waarom is me ontschoten.
Ik ben geen Amerikaan, dus ook geen nieuwe. Gewoon een ouwe Nederlander, eigenlijk.
Ja, dat icoontje met wenkbrauwen als eikenprocessierupsen.
Als je oud bent mag je van mij nog wel goedbedoelend over Nieuwe Nederlanders spreken. En guldens, en de radiobode.
Telefoontje
Examenleerlingen gebeld om te vertellen dat ze geslaagd waren. Eentje zat alleen op zijn kamer: „Ik wil mijn moeder hier niet bij hebben.” Anderen zaten in een keuken vol joelende familieleden. En dan was er de leerling die zeker wist dat ze gezakt was. Zonder taart zat ze het gevreesde telefoontje af te wachten. Toen ze hoorde dat ze was geslaagd, riep ze: „Je lult!” En ze begon te huilen.
Lotje Rap
Wat een superschattige naam! Lotje! Rap! Hier moet ik nou bijna van huilen.
Maar goed, qua ikje zaten veel scholieren heel erg in de stress en dat bereidt ze goed voor op de rest van hun leven. Houden zo!
Zo gaat het ook bij DSR elke maandagmorgen als hij een lepeltje heeft gewonnen. Of een citaat tot kop gekozen ziet. Janken daar, dat wil je niet weten.
Maar lieve scholieren, volgende keren beter je best doen en harder werken, dan hoef je niet zo in spanning te zitten.
Wat een leuk Ikje!
Leuke naam ook.
Zoals beschreven lijkt ze me een docente die je graag voor de klas zou willen.
Voor de uitroep “je lult” tegen je docent had je vroeger wel met het rietje gekregen.
Mooi verhaal. Met een happy end.
Vervelende mededeling: ik heb nog altijd niet van Klare Taal gehoord, ook een email naar haar adres is zonder antwoord gebleven. Haar laatste reactie alhier dateert alweer van 7 maart. Daarin geeft ze aan dat ze op de wachtlijst voor een operatie staat, voor eind maart.
Ze zeggen dat geen nieuws goed nieuws is. Dat is alleen bedoeld om de boel te sussen. Ik ben er niet gerust op.
Prachtig ikje. We duimen voor Klare Taal
Paaldanseres
Ik speelde met mijn bandje op een feest. Het publiek was 60, vaak 70 plus. Dat past prima omdat onze muziek erg lijkt op de muziek van de vroege jaren 70. Al snel ging een vrouw dansen en dat werkte aanstekelijk op de rest van de zaal. In het midden van de zaal stond een paal. Ze draaide als een paaldanseres rond de paal. Het zag er heel vrolijk uit. In de pauze ging ik naar haar toe om haar te bedanken. Ze zei: „Normaal heb ik een rollator, ik moet mij steeds vasthouden, anders flikker ik om.”
Arno Koel
Het gaat over een bepaald feestje, een specifieke gebeurtenis, en toch schrijft ons schrijftalent dat het publiek 60 was, “vaak 70 plus”. Hoe dan?
Qua pointe is het ikje wel in orde.
Misschien was de directrice van het bejaardenhuis jarig?
Een directrice zal het toch niet over omflikkeren hebben, hoop ik toch.
Jammer dat het zo uitgebreid is.
Gisteren werd er geluld, vandaag omgeflikkerd. Ik geloof het allemaal wel.
Ja, die C in NRC staat bepaald niet voor “christelijke” potverdorie.
Gelukkig was de uitleg van het grofgemonde ouwetje niet al te liederlijk. Voor hetzelfde geld had ze ‘in het leven’ gezeten oid.
Als het zich in Amsterdam afspeelt is het heel goed mogelijk dat men daar omflikkert.
Ook dat “onze muziek lijkt erg op de muziek van de vroege jaren 70”. Wat is het nou? Gewoon een coverbandje toch? Met jaren 70 songs? Of gaat Arno ons hier wijsmaken dat ze eigen muziek maken, allemaal zelf gecomponeerd, die erop lijkt? Denk het niet dus. Met je “vaak 70 plus”. En die paal, stond in het midden, ze draaide rond de paal. Stilistisch loopt het allemaal niet zo lekker met dit ikje. Arno zal de drummer wel zijn.
Directrices dansen overigens niet op feestjes in hun eigen inrichting.
Het kan elke bewoner geweest zijn.
Of een insluiper.
Ik heb het idee dat de oude paaldanseres haar taalgebruik aanpaste aan de jongen van de band.
Het voorval is wat omslachtig beschreven, maar heeft een grappige pointe. Op naar de maandag!
En je kon er op wachten … de buurman googelde gemakzuchtig een plaatje over paaldansen en gehandicapten. Brrr, hoe ongepast.
Habes!
Ach, geef buurman nou geen aandacht. Die Ik-jesrubriek van hem is op sterven na dood -milde glimlachicoon-.
De internetprivacyviespeukerij houden we natuurlijk wel als dijkwachten in de gaten.
Gefeliciteerd, ik heb zojuist voor de zekerheid de spambak gechecked en kan bevestigen dat DSR idd de honderdste heeft binnengehaald!
Het alternatieve geschenkje voor de lepel laat wat langer op zich wachten dan gedacht, vanwege een miscommunicatie met de sponsor.
DSR heeft gelijk. Het gaat de buurman om de aandacht. Die moeten we hem niet geven. Ik zal mijn reactie verwijderen.
Er kan nog van alles gebeuren.
DSR zal de officiele mededeling op maandag maar afwachten om zich vervolgens te beraden.
Beraden op wat?
Kijk, het begint alweer te spoken.
Met reacties verwijderen bewijst men de geschiedschrijving geen dienst en die van DSR staat er nu verloren bij.
Er is geen reactie verwijderd, gek mannetje dat je me d’r eentje van ons bent.
Je kondigde anders wel een verwijdering aan.
Beraden op de aanvaarding uiteraard.
Een mens moet nuet zomaar alles aanpakken, of het nu lintjes, lepels of andere dingen zijn.
Eea zal ook afhangen van de bekendmaking. Is deze rechthartelijk, gemeend, snedig of snerend? Het is iedere week weer een nieuwe afweging.
Ik overwoog het, maar zag er bij nader inzien vanaf om de nummering van de reacties niet in de war te schoppen. Je weet maar nooit wie er dan de 100e reactie had gescoord en hoe DSR dan als een speenvarken tekeer was gegaan. Nee, ik besloot tot rustig en aangenaam op deze warme dag.
Ik moet anders maar weer eens een bannetje instellen, alleen voor het weekend misschien.
Een bannetje voor wie?
De term speenvarken wordt meegenomen in DSR’s aanvaardingsoverwegingen.
Een bannetje voor het speenvarken wellicht.
APD noemt DSR een speenvarken en dreigt vervolgens met een ban?
De hitte is ‘m zeker in z’n bol geslagen.
Lezen is een kunst.
Ik heb even terug moeten scrollen, maar heb het ikje dan toch gevonden.
Dat die mevrouw rond de paal draaide geloof ik graag, maar dat ze het deed als een paaldanseres lijkt me sterk.
Da’s waar. Een paaldanseres doet het ondersteboven.
Ad, ik denk dat de schrijver nog nooit een paaldanseres heeft gezien. Hij kent alleen het woord
HR heeft er een mooi, empowerend plaatje van, itt wat APD beweerde zonder wansmakelijkheid.
Smaken en wansmaken verschillen.
Er wordt tegenwoordig heel anders tegen paaldansen aangekeken.
Het wordt steeds meer beoefend als sport.
Dan had je wel eens wat ingetogener mogen zijn met je bejegening van HR.
Het kwam over als kritiseren om het kritiseren.
Een gestegen cultuurgoed, net als tattoos.
Maar beide blijven pauperig.
Paaldansen wordt vast binnenkort een Olympische sport. Te combineren met speerwerpen.
Googel er maar op. Ze zijn al op weg.
Paaldansen op weg naar status als Olympische sport
Man man, het is nog waar ook! Gekker moet het niet worden hoor. What’s next? 100 meter scrollen ..?
https://www.ad.nl/binnenland/paaldansen-op-weg-naar-status-als-olympische-sport~a4ba0b12/
Inmiddels krijg ik van de virusscanner berichten dat de site van HR niet pluis is. Opgepast dus, mensen!
Het zal ermee samenhangen dat hij inmiddels opnieuw ip adressen publiceert.
Dubbel opgepast dus. Hij is allicht te dom om de mensen echt kwaad te doen, maar aan slechtheid ontbreekt het niet. De dingen die APD heeft tegengehouden zijn zum kotzen.
Van wie publiceert hij nu dan weer de IP-adressen? Leert hij het nooit? Doet hij het expres? Zelfs Farmers Defence Force, met die supergriezelige Mark van den Oever, zou dit niet doen. Hoe ver gaat HR nog? Ik heb het bange vermoeden dat het allemaal nog erger wordt. De man heeft nu helemaal niemand meer, ziet alleen nog zichzelf en zijn spiegeling in de badkamer en schaduw op het internet … dit is echt gevaarlijk, hoor.
Van DSR, uit rancune omdat deze zijn eerdere malversaties niet laat passeren!
Ja, de beer is los. Aftakeling a la het portret van Dorian Gray.
Scherp interview met de die boer’ ploert in de Volkskrant vandaag. Je weet precies wat je aan ‘m hebt.
Nou zeg, ik zie het. Hij gooit ene Katy Trilly voor de bus met IP-adres en al. Zelfs haar emailadres. Of je het mens nu kent of niet, zoiets doe je niet. Is volkomen tegen het blogbeheerdersprotocol.
Grappig wel dat hij onbedoeld een heel genant statistiekje onthult: van de ruim 30.000 reacties op zijn blog (waarvan er naar schatting zo’n 20.000 automatische fakes en spam zijn, dat is althans de gemiddelde ratio voor dit soort blogs) heeft hij er zelf maar liefst 5000 geplaatst! Nou, dat is een score die lijkt op die van zijn leermeester JdW, denk ik.
Let op: hij gaat het screenshot nu gauw offline halen.
Haha!
Ik wil zelfs niet uitsluiten dat HR mijn IP adres in een spamreactie heeft ingevoegd.
Wees ervan verzekerd dat het heel onaangenaam is als deze stalker je benadert met allerlei persoonlijke vragen gecombineerd met scheldtirades. Zijn emailadres is geblokkeerd; dat doe ik zelden of nooit.
Ja, ik kan me daar iets bij voorstellen. Hoe hij in mijn privacy ging wroeten was ongekend en echt griezelig. Ietwat overtrokken heb ik hem destijds vergeleken met Mark Chapman, maar dat was echt het creepy gevoel dat ik van hem kreeg.
Door voor te wenden alsof hij DSR’s IP adres had gepubliceerd om later te zeggen dat hij dat natuurlijk niet heeft gedaan, geeft HR dat IP adressen van anderen vrijgeven ongepast is. En illegaal, voeg ik daaraan toe.
En dat maakt de keren dat hij DSR’s IP adres wèl heeft gepubliceerd des te kwalijker.
En dat van Katy dus. Nu denken we dat we haar niet kennen, maar wie zegt dat het geen alhier bekende reageerder is die voor de grap een tijdelijk pseudo nam? Dat risico neem je dus als blogbeheerder? Mag niet. Fout. Mensen moeten van je op aankunnen. Jij hebt gegevens van ze die niet op het internet thuishoren. Maar goed, dat voelt deze sneuneus niet aan. Jammer dat er geen vereniging is waaruit hij geroyeerd kan worden. Geen tribunaal om hem aan te klagen. Het enige dat ons rest is de boycot, maar goed, daar doet niet iedereen aan mee.
En wij feliciteren traditiegetrouw alle vaders met de viering van Vaderdag. Geniet ervan, mannen. In Duitsland gaan ze met vrienden en een krat bier het bos in. Tip: niet doen. Je wordt er alleen maar dronken van en je gaat op rare plaatsen urineren.
Ik heb dat IP-adres toch even discreet laten nachecken en wat ik te weten kwam was schokkend.
Wat dan?
Het is een adres uit Amerika, vlakbij het huis waar Ad Hok woont.
Dit zegt niks.
Maar toch!
Bedankt voor de tip. Over bier in het bos, bedoel ik.
Een daverende verrassing, niets meer maar zeker niets minder, zal het intro van morgen bevatten. Waarover? Over het lepeltje.
Verder een lekker soepel geslaagd Intro, vind ik zelf. Op naar de 500! Dat zal bij leven en welzijn de laatste gaan worden. Alles van waarde komt op een gegeven moment aan zijn eind. Maar dat duurt nog keilang, hoor. Nog meer dan 100 te gaan.
116 om precies te zijn. In dit tempo nog twee jaar. Maar goed, 400 is ook een rond getal natuurlijk.
Een eind aan het introotje na 500 edities, en dat weet je nu al?
Als je aftelt naar het einde, zou ik er nu mee stoppen. Het is geen aangenomen werk, zoals je zelf wel eens hebt gezegd.
En anders gewoon moedig voorwaarts richting de duizend hoor, wat zullen we nou krijgen?
Voorwaarts zeker, zolang ik er nog lol in heb. En dat heb ik als nooit tevoren!