Thalia is intussen al acht jaar de beste vriendin van mijn zus. Ik zie haar dan ook als een soort familielid. Ze heeft de stem van een nachtegaal, maar nooit echt het lef gehad om daar voor op te komen. Lef om op verzoek van een groep oudere gasten een lied van Adele te zingen, had ze dan weer wel. Afgelopen zomer zette ze toch de stap om toelatingsproef te doen aan het conservatorium van Antwerpen, en gooide ze al haar onzekerheden over boord.
‘Ik ben eigenlijk vrij laat beginnen zingen, toen ik een jaar of tien was ben ik pas naar de muziekschool gegaan. Terwijl de meesten dat al twee jaar eerder doen. Daar moest ik zoals dat gaat eerst een jaar notenleer volgen, wat ik echt verschrikkelijk vond. Toen heb ik nog getwijfeld om verder te doen, omdat ik dat écht stom vond, maar heb ik toch doorgezet en ben ik effectief gaan zingen. In het begin kreeg ik dan van die musicalstukjes voorgeschoteld, wat ik wel leuk vond. Maar op dat moment was het zeker niet zo dat mijn zanglerares al dacht ‘dat is eens stem waarmee we verder kunnen.’
Was de muziekschool dan geen trigger om met zang verder te gaan? ’Ja en nee. Ik merkte wel dat ik dat heel graag deed, en beter was dan het gemiddelde op de muziekschool, maar ik had toen bijvoorbeeld ook nog niets klassieks gezongen. Dus ik had ook nog niet het gevoel dat ik daarin wou verder gaan, tot in het eerste of tweede middelbaar. Toen heb ik voor het eerst een vocalise voorgeschoteld gekregen. Dat is eigenlijk puur op noten zingen. Ik vond dat geweldig om te doen, omdat het ook beter bij mijn stem paste. Toen zijn we meer in die richting gaan experimenteren, door klassieke musicals te zingen zoals Phantom of the Opera. En dat lag me wel, maar ik had toen nog steeds niet de drang om erin verder te gaan. Desondanks heb ik van kinds been af altijd gezegd dat ik zangeres wilde worden, in plaats van een stereotype prinses. Dus het zat er waarschijnlijk al wel in, maar niet zo uitgesproken.’
Van waar de aantrekking tot klassieke muziek? Want dat is bij jongeren toch niet bepaald populair? ‘Mijn ouders hebben mij dat dit jaar ook gevraagd toen ik overstapte naar het conservatorium. Ik heb van in het begin meteen gezegd dat ik klassiek wou volgen, waarom weet ik zelf ook niet meer. Blijkbaar was er iets in mij dat dat zei. Ik luister wel graag naar popmuziek die wat klassieker getint is. Zoals Kate Bush of zo. Dat hoor ik kei graag. Hoe zij haar boventonen in popmuziek verwerkt, dat vind ik geweldig. En ik denk dat daar mijn interesse in het klassieke misschien ontstaan is.’
Thalia bestelt een koffie. Wie Thalia kent, weet dat ze zonder enkele koppen cafeïne de dag nauwelijks doorkomt.
‘Voor de kunsthumaniora heb ik twee jaar Latijn gedaan, maar ik voelde mij daar totaal niet op mijn plaats. Ik heb mij daar twee jaar echt miserabel gevoeld. Hoe plezant mijn lagere school was, zo verschrikkelijk was het middelbaar voor mij. Ik voelde me anders dan de anderen. Ik was niet bezig met wat zij bezig waren. En het Latijn op zich: ik was goed in de cultuur, maar in de taal zelf absoluut niet. Het tweede jaar was ik zoals verwacht gebuisd, met één procent te weinig. Toen zagen mijn ouders ook dat het echt niet meer ging. Dat was de trigger om naar de opendeurdag van De Kunsthumaniora te gaan.’
‘Doordat de muziekschool mij het gevoel gaf dat ik totaal geen notenleer kon, en vroeg wat ik dan ging zoeken in een Kunsthumaniora, durfde ik het lokaal van muziek niet binnen te stappen. Daarom nam ik me voor om Woord-drama te gaan studeren, al had ik nog nooit iets in die richting gedaan. Ik deed toelatingsproef, en was tot mijn eigen verbazing geslaagd. Volgens mij puur omdat ze zagen dat ik echt weg wou van mijn school, want ik denk niet dat ik er uitzonderlijk hoog uitsprong of getalenteerd was. Maar omdat ik altijd naar muziek teruggreep, begon het toch te wringen. Toen heb ik een Paasstage voor zang gevolgd, en hebben ze mij uiteindelijk toegelaten.’
‘Ik kijk met gemengde gevoelens terug op De Kunsthumaniora. Dat was tegelijkertijd de mooiste en de meest confronterende tijd uit mijn leven. Wat ik heel leuk vind aan De Kunsthumaniora, is dat je van alles wat meekrijgt. Maar soms verwachten ze al te veel van jongeren van die leeftijd. Ik zat toen bijvoorbeeld al met een beeld dat het conservatorium afzien zou zijn, ook al had ik al vier jaar zang gestudeerd. Nu ik in het conservatorium zit, vind ik juist dat ze hier zachter zijn op vlak van feedback dan in De Kunsthumaniora.’
Zou dat niet zijn omdat je nu meer maturiteit hebt en er beter mee om kan? ‘Ja dat zou kunnen, dat ga ik zeker niet afstrijden, want daar heb ik ook al over nagedacht. Maar ik heb toch al vaak hetzelfde verhaal gehoord bij medestudenten. Ze zijn daar gewoon heel hard en veeleisend. Naar mijn gevoel legden ze de nadruk sterk op studenten waarvan ze verwachtten het net iets verder te schoppen. Bij de anderen streefden ze slechts naar een goede basis. Ik heb mezelf altijd tot de middenmoot gerekend, en me daardoor ook zo geprofileerd. Doordat ik perfectionistisch ben ingesteld, dacht ik dan ook dat ik het conservatorium nooit zou aankunnen. In plaats van te streven naar verbetering, had ik gewoon in mijn hoofd gehaald dat ze het niet zagen in mij. Daarom heb ik niet meteen toelatingsproef gedaan.’
Thalia heeft net haar bachelor in toegepaste psychologie behaald. ‘Ik ben heel blij dat ik dat gedaan heb. Nu heb ik iets in handen in deze onzekere wereld, en dat stelt mij gerust. Want een overpeinzer als ik ben, denk ik daar vaak over na: wat wanneer ik van de schoolbanken kom? Ik ben een sopraan, zoals zo velen in het werkveld, en je moet echt al heel goed zijn en heel veel aanbiedingen krijgen om er werkelijk je job van te kunnen maken. Dat schrikte mij heel hard af. Nu heb ik het gevoel dat ik kan terugvallen op mijn diploma.’
‘In het eerste jaar na De Kunsthumaniora had ik zoiets van: ik ben het beu, ik zing niet meer. Dat heb ik ook effectief een half jaar volgehouden. Maar zoals dat gaat bij een passie, begon ik zang echt te missen en ben ik terug naar de muziekschool gegaan. Toevallig gaf mijn oude zangleerkracht daar terug les, en ben ik terug bij haar begonnen. Zij schrok van mijn evolutie, maar raadde me af om naar het conservatorium te gaan. Ze zag me als een te fragiel iemand om aan zo’n harde opleiding te beginnen. Toen werd ik er natuurlijk sterker van overtuigd dat het niet verdergaan in muziek een goede beslissing was. Het jaar erna werd ze vervangen door een andere leerkracht, waarmee ik echt een klik had. Zij had zelf op het conservatorium gezeten en was er vast van overtuigd dat we er samen iets van konden maken. Dat was voor mij het moment waarop ik een knop heb omgedraaid en gezegd heb tegen mijzelf: ik ga ervoor. Zij is meteen mee op die kar gesprongen en we zijn toen samen intensief beginnen repeteren. In theorie krijg je maar een kwartier zangles, maar zij heeft mij altijd met opzet op het einde van haar lessenreeks ingepland zodat ze mij een uur les kon geven. Ze heeft daar nooit iets voor teruggevraagd.’
‘Mijn toelatingsproef was enorm spannend. Je stond in een lange gang te wachten, en werd dan één per één een lokaal binnen geroepen. Er was ruimte voorzien om in te zingen, en de flarden van stemmen die ik toen uit die lokaaltjes hoorde komen maakten mij volledig onzeker. Ik was zo gewend om bij de top van mijn muziekschool te horen, en hoorde opeens zangeressen van een veel hoogstaander niveau bezig. Er niet bij nadenkend dat er natuurlijk ook studenten bij waren die toelatingsproef deden voor master 1 bijvoorbeeld. Ik ben toen volledig in paniek geschoten.’
‘Toen mijn naam werd afgeroepen, ben ik volledig trillend naar binnen gewandeld. Het waterflesje dat ik in mijn handen had, liet ik puur van de stress vallen. Uiteraard kwam ik super onzeker en stuntelig over. Ik ging bij de piano staan en blokkeerde volledig. De commentaar was dan ook dat ze iets in mij zagen, maar dat ik te onzeker overkwam. Omdat ze wel dachten dat ik me zou kunnen herpakken, mocht ik in augustus terugkomen. Dat heb ik dan ook gedaan. De week voor mijn tweede poging had ik in Leuven toelatingsproef gedaan, waarvoor ik geslaagd was. Dat gaf me een zekere boost. Ook omdat ik wist wat ik ervan moest verwachten voelde ik me al veel rustiger. Na mijn tweede poging mocht ik dus officieel aan het conservatorium beginnen.’
Is het wat je ervan verwacht had? ‘Half en half. Ik had eigenlijk verwacht dat ik opeens kei veel ging mogen zingen, maar dat is absoluut niet het geval. Opeens besef je hoeveel er nog mankeert aan je techniek. Ik heb in totaal tot nu toe misschien tien minuten gezongen in de zangles, en we zijn al een maand verder. Dat is puur omdat we nu aan onze basis werken: ademhalingsoefeningen, techniek,… Ik hoop dat ik in het tweede semester toch iets meer ga mogen zingen. Maar nu voel ik wel echt hoe veel ik nog te leren heb. Opeens ben ik terug de beginner van de groep.’
Als Thalia even mag dromen, weet ze wel waar ze naartoe wilt met haar carrière. ’Ik zou het liefst, maar dat is écht écht het droomscenario, in de opera terechtkomen. Ik zeg altijd, als ik ooit de Koningin van de Nacht heb mogen zingen, dan heb ik mijn doel bereikt.’
Ik wens het haar toe, en weet wie er dan op de eerste rij zal zitten.
CULTwerpen 