Oer en Andere Tijden — ITA, Hotel Modern & Guy Cassiers

Het leven, met zijn duizend anekdotes, gaat verder

In Oer en Andere Tijden neemt de Poolse Nobelprijswinnares Olga Tokarczuk je mee naar een dorpje waar de bewoners de gevolgen van twee wereldoorlogen, het communisme en de komst van de moderniteit proberen te overleven. Hoe weerstaan ze het geweld van de geschiedenis en de natuur? In de handen van Guy Cassiers en Hotel Modern levert het technisch meesterlijk theater op, dat grote dramatische conflicten afwijst.

Johan Thielemans

While we are here — Lisa Vereertbrugghen

A piece of old-school folk string tied to a hardcore stone

Can rave, despite its resistance to tradition, be a contemporary folk dance? Ugnė Jurelevičiūtė questions it during Lisa Vereertbrugghen’s new piece While we are here, that finds inspiration in hardcore techno, gabber style and Walloon peasant dances.

Ugnė Jurelevičiūtė

Un-staging Tactility — Vera Tussing

De kunst van (af)tasten

Vera Tussing doet exact wat ze belooft met Un-staging Tactility: in vier delen onderzoeken de performers en het publiek wat aanraking is en wat haar voorwaarden zijn. Voorzichtig komen we dichter bij elkaar, tot we op elkaar botsen. Wie deelneemt, ontdekt iets over de anderen én over zichzelf. 

Daphne de Roo

Dromers — WOLF WOLF

Destructieve binnenwereld

De wereld staat in brand; dat was vroeger ook al zo, en het is vandaag, bij uitstek, niet anders. Hoe verhoudt een jonge generatie mensen zich tot het oplaaiende geweld – letterlijk aan de eigen voordeur of vanop afstand al dan niet intens meebeleefd? Regisseur Bernardo Bertolucci formuleerde er met zijn film The Dreamers (2003) een antwoord op, WOLF WOLF maakt nu met Dromers een theaterversie van dat antwoord. Daarbij schampt het jonge Gentse collectief rakelings langs de valkuil die ook voor Bertolucci gaapte: hoe maak je een gesloten wereld voelbaar, zodat die niet ook voor je publiek gesloten blijft? Hoe voorkom je dat je kunstwerk gaat lijden aan wat het zelf tracht aan te kaarten?

Evelyne Coussens

Bloed — Lazarus & Robbin Rooze

Ode aan de humor(es)

In 2021 werkte LAZARUS samen met Robbin Rooze voor Iemand moet het doen. Twee jaar later gaat het vijfkoppige Mechelse theatergezelschap opnieuw met de filmmaker in zee. Dit mondt uit in Bloed: een theaterstuk dat ook film belooft te zijn en zich op multimediale wijze buigt over de kracht van het belangrijkste rode sap in een (mensen)leven.

Tilde De Vylder

Infamous Offspring — Wim Vandekeybus / Ultima Vez

Vastgevroren profeet

In Infamous Offspring wendt Wim Vandekeybus zich tot Hera en Zeus, de oermoeder en -vader van de Griekse mythologie en hun zootje ongeregeld van nakomelingen – zo beschrijven ze hen toch. Op tekst van schrijfster/dichter Fiona Benson en met negen verbijsterend sterke dansers kijkt de choreograaf met een nieuwe blik naar de geconsacreerde mythologie, om ‘die onzichtbare schaduw in onze geest op te zoeken’. Het resultaat is een donkere voorstelling die leest als een sleutelroman. De schaduwkant van vitalisme, het oerprincipe in het oeuvre van Vandekeybus, is de inzet.

Lieve Dierckx

GIJ ZIJT HET — Jozefien Mombaerts & Johan Heldenbergh

Een zoektocht naar verbinding

‘We krijgen veel lessen in autonomie, maar niet in verbinding’, klinkt het in Gij Zijt Het, de recentste theatervoorstelling van Jozefien Mombaerts waarin zij het podium deelt met haar partner Johan Heldenbergh. Zij zijn ondertussen zo’n tien jaar verbonden en doen op het podium een poging om de lessen te delen die zij daaruit trekken door samen de implicaties van een uitspraak als ‘gij zijt het’ te verkennen — en de vragen die daar onvermijdelijk uit voortkomen.

Margot De Grave Loyson

Bojan Djordrev — Politics of Colours / Chromopolitika

Layers, lines & colours

Bojan Dordjev is a performance artist from Belgrade educated in theatre and art theory. He’s the co-founder and editor of the platform TkH (Walking Theory) and the Journal for Performing Arts Theory (2001–2017). For his performance Politics of Colours / Chromopolitika he collaborated with Georgian artists. It is the opening act of the Belgian arts festival Europalia, dedicated this year to the Georgian art scene. In the introduction, he perfectly describes what it is about by saying something along the lines of ‘if you get lost don’t worry and let it take you somewhere, you’ll get the script at the end.’

Ugnė Jurelevičiūtė

GOD — BLOOD LTD by Bloet

Is dit het einde van het theater?

Klaas Tindemans

Friction — Sophia Rodriguez

Contradictory compromises

Sophia Rodriguez’s FRICTION departs from the hypothesis that friction between individuals is disappearing in our contemporary, capitalist society, because of the common association of friction with resistance and conflict. In attempting to ensure that everything runs smoothly, we trade proximity for coldness. FRICTION explores whether deliberately provoking friction between people is a way to rid them of psychological and cultural differences, which often get in the way of connecting with others. While Rodriguez’ ambitions are hyper relevant and important, the resulting performance is a watered-down version of them. 

Dagmar Teurelincx

Portici — Silence Radio & Muziektheater Transparant.

Het compromis van Portici

Portici is veel. Het is het verhaal van hoe een Napolitaanse dove vissersdochter een anti-Spaanse revolte ontketent en van een avond in een Brusselse schouwburg die aan de basis lag van een nieuw land. Het is een voorstelling met acteurs, dansers, muzikanten, dichters en een operazangeres. Sommigen van hen spreken Nederlands, anderen Frans, nog anderen Vlaamse Gebarentaal. En het is de poging om in al die veelheid een middenweg te vinden. Juist die zoektocht naar compromissen maakt van Portici een theateravond met revolutionair potentieel. 

Jens Dewulf

Playground Festival 2023 – STUK & M Leuven

Speelruimte

Het jaarlijkse Playgroundfestival in Leuven presenteert multidisciplinair werk op het raakvlak tussen podium en beeldende kunsten. Natalie Gielen zag drie performances waarin lichamelijkheid op uiteenlopende manieren centraal staat. Scenography Exercises door Jivan van der Ende en All She Wants to Do Is Dance door Judith Van Oeckel tornen in museum M Leuven respectievelijk aan de logica van de museale ruimte en de kunsthandel, en in de labozaal van STUK geeft Luísa Saraiva in Tirana speelruimte aan de lucht in vrouwelijke lichamen: van adem tot ongeremd lied.

Natalie Gielen

How Goes the World – Histoire(s) du Théâtre V — Tim Etchells / NTGent

Theater als loop station 

Verraderlijk dun is de grens tussen je artistieke signatuur uitpuren en ze steeds verder uitputten. Aan de ene kant van die grens begint je werk nog dieper te ademen, aan de andere kant wordt het louter een fossiel van zichzelf. Voor oprechte artiesten is precies dat uiterste punt een van de boeiendste én gevaarlijkste grenzen om te verkennen. Daarachter wacht de gapende afgrond. In How Goes the World tuimelt Tim Etchells erin met zijn volle gewicht. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Wouter Hillaert

Ifigeneia – Maaike Neuville & Tessa Hall / KVS

Ifigeneia, heldin van het verzet

In Ifigeneia komen we eindelijk te weten wat de Griekse prinses dacht toen haar vader haar offerde. Wou ze echt sterven voor haar vader en land? Adanna Unigwe zet een sterke en empathische Ifigeneia neer, ondersteund door scherpe observaties van Maaike Neuville en een energieke choreografie van Tessa Hall. Toch weet deze interpretatie niet altijd de juiste emotionele snaar te raken.

Daphne de Roo

Soldaat Van Aken, de vijand lacht zich dood – Adriaan Van Aken / Het Nieuwstedelijk

Heel even ook mijn grootvader

Soldaat Van Aken, de vijand lacht zich dood brengt het familieverhaal van een theatermaker. Weeral, vrees je even. En dan nog van een man die zichzelf niet uitzonderlijk vond, en dat uiteindelijk ook niet blijkt te zijn. Maar dankzij de sfeer die Adriaan Van Aken met zijn dochter Maria-Julia Van Aken op het podium weet te brengen, voelt het hele familieverhaal plots bijna als het mijne.

Elie Agniel

Extinction – Julien Gosselin

In de achterkamers van de psyche

Met het literaire oeuvre van Thomas Bernhard en Arthur Schnitzler onder de arm schetst Julien Gosselin een duister portret van hoe samenlevingen in verval geraken. Extinction is een bloedstollende theatermarathon, waarin de Franse regisseur opnieuw zijn cinematografisch en dramaturgisch talent laat zien.

Emiel Roothooft

Up Your Ass – Lieselot Siddiki & Nona Demey Gallagher

I’m going to fuck you up, motherfucker

Al werd ze berucht als de radicale feminist die het SCUM Manifesto schreef en in 1968 Andy Warhol probeerde dood te schieten, de Amerikaanse Valerie Solanas was in de eerste plaats een provocerende theatermaakster. In Up Your Ass brengen Lieselot Siddiki en Nona Demey Gallagher als eersten een geüpdatete versie van Solanas’ gelijknamige stuk uit 1965. Daarin toont Solanas aan de hand van interacties tussen verschillende excentrieke personages de door seksisme vormgegeven, grimmige onderbuik van de VS. Het resultaat is een volledig van de pot gerukte voorstelling die, ondanks haar humor en vunzigheid, er in slaagt een inhoudelijke tour de force te zijn.

Paula Rodríguez Sardiñas

Tantra for Beginners – Rosie Sommers

Bevrijdende innerlijke ‘journey’ onder de spotlights

In Tantra for Beginners neemt Rosie Sommers het publiek mee in haar ‘innerlijke healing journey’. De voorstelling is een hybride tussen een tantra workshop en een performance over workshops. Deelnemen is niet verplicht, maar de graad van participatie is erg bepalend voor de ervaring van de toeschouwer. Hoe werkt deze morsige mengvorm, en wat zegt ze over hoe we met onze persoonlijke struggles omgaan?

Sixtine Bérard

ULTRA – fABULEUS / Reut Shemesh

Vechten om te dansen, dansen om te vechten

In deze tijden van intersectioneel feminisme en queer-ing, is ‘mannelijkheid’ nog nooit zo’n politiek en filosofisch vraagstuk geweest. De positie van de man wordt steeds meer in vraag gesteld, en daarbij ook wat een man en mannelijkheid precies is. In ULTRA verkent Reut Shemesh samen met 10 jonge performers wat die ‘mannelijke energie’ precies is. Het resultaat is fragiel patsergedrag als choreografie, waarbij verschillende macho bewegingen overvloeien in kwetsbare interacties. Maar bevraagt ULTRA wel echt wat ‘mannelijkheid’ is en kan zijn, of gaat het vooral over een kwetsbaar gevecht?

Lena Vercauteren

The last generation, or the 120 days of Sodom / Milo Rau, Théâtre de Liège en Theater Stap

Een hellevaart en een pamflet

In 2017 maakte Milo Rau Die 120 Tage von Sodom in Zürich. De voorstelling  gebruikte elementen uit Pasolini’s antifacistische schandaalfilm Salò, waarbij vier heren zich in een villa in het gelijknamige stadje aan het Gardameer terugtrekken. Ze spelen er afstotelijke sadistische spelletjes met weerloze knapen.

Johan Thielemans

Een grot vol slijm met een rietje – Lucas van Haesbroeck & Benjamin Verdonck

Analoge Koyaanisqatsi voor kinderen

Voor Een grot vol slijm met een rietje doken Benjamin Verdonck en Lucas van Haesbroeck in het archief van figurentheater De Maan. Dat resulteert in een betoverende, associatieve voorstelling waarin je je ogen de kost kan geven. Toch leggen de makers met hun werkwijze een fundamentele vraag bloot: hoe universeel is verbeelding?

Floris Baeke

Claire Croizé & Aisha Orazbayeva / ECCE – Our solo

Naïeve maar toegewijde hoop

Soms zet een titel je opvallend onopvallend op het verkeerde spoor. In Our Solo treffen niet één maar verschillende protagonisten elkaar in een collectief alleenspel. Met Der Abschied van Gustav Mahler als rode draad gaan Claire Croizé, violiste Aisha Orazbayeva en lichtontwerper Hans Meijer op zoek naar verbinding met elkaar en met de natuur. In een constant veranderend lichtlandschap vinden dans en muziek elkaar in een romantische en hoopvolle samenzang. De boodschap voelt dan wel een tikkeltje naïef, dat vergeef je ze door hun toewijding.

Jasper Delva

Marthe Koning – What Pessoa Taught Me
 / Louis Verlinde & Gina Beuk – BROKEBACK SHITSHOW

Within & Without

What Pessoa Taught Me and BROKEBACK SHITSHOW are part of the 2023 LAFS (Love at First Sight) theatre festival program. The festival takes place in Antwerp and focuses on the work of young theatre makers. At first sight, these two shows, both premiering at the festival, have little else in common. One is a one-woman show, brooding and minimalist in its setting; the other is a flamboyant Hollywood look-alike. However, despite being situated on different ends of the spectrum, they’re both pieces of reflection; Marthe Koning’s performance comes from deep within while Verlinde and Beuk focus on the outside, the shining veneer covering our society.

Ugnė Jurelevičiūtė

Romeo Castellucci – Das Rheingold

Wagner als probleem

Wanneer Romeo Castellucci aan de slag gaat met een monument uit de muziekgeschiedenis als Richard Wagners tetralogie Der Ring des Nibelungen (1876), dan is het knap lastig om je niet met héél hoge verwachtingen neer te vleien in het rode pluche van de Muntopera. De radicaliteit waarmee de Italiaanse sterregisseur het operarepertoire naar zijn hand kan zetten, doet niemand hem na. En toch bestaat het: een middelmatige Castellucci-voorstelling. Das Rheingold, de eerste van de vier Ring-producties die Castellucci de komende jaren in Brussel maakt, is er zo eentje.

Sébastien Hendrickx

Louis Janssens – Desire

De melancholie van het ‘eindeloos mogelijke’

Met Desire maakt Louis Janssens een uitgepuurde voorstelling die in de intimiteit van het verlangen verbinding zoekt met het publiek. Samen met Mourad Baaiz, Mick Galliot Fabré, Joshua Smits en Peter Seynaeve schreef hij een kwetsbare tekst over het verlangen naar liefde en nabijheid. Hoe persoonlijk de ontboezemingen van de acteurs ook zijn; de keuze voor eenvoud, herhaling en ritme zorgt ervoor dat de voorstelling toch dichtbij de toeschouwer kan komen.

Esther Tuypens

Ezra Veldhuis & Bosse Provoost – All Watched Over by Machines of Loving Grace

Verstrengelde vrijheid

All Watched Over by Machines of Loving Grace is een visueel indrukwekkende voorstelling die eer doet aan de spectaculaire component van theater. Het stuk werd aangekondigd als een verkenning van ‘vrijheid en onvrijheid in relatie tot technologie’ door ‘het gelijknamige gedicht van Richard Brautigan uit 1967 te ensceneren’. Maar het lijkt alsof de makers al stellig hadden besloten wat de relatie was tussen vrijheid en onvrijheid tot technologie, en dat ze dat besluit ensceneerden – niet de twijfel of het conflict tussen beiden.

Sixtine Bérard

Circumstances – Glorious Bodies

Een evenwichtsoefening tussen spektakel en zorg

‘Voor jou zijn deze mensen oud, maar voor mij zijn ze net jong’, fluistert de man aan mijn rechterzijde me nog toe net voor de zaallichten van de Leuvense stadsschouwburg doven en we beiden ons notitieboekje openslaan. Zo word ik nog even herinnerd aan de opmerkelijke hoofdrollen vanavond: voor Glorious Bodies werkte Circumstances, het circus- en dansgezelschap onder artistieke leiding van Piet Van Dycke, samen met zes acrobaten tussen de 53 en 67, allen met een verleden in het klassieke(re) circus. Van Dycke, die de poreuze grenzen tussen dans en circus opzoekt, graaft met hen naar de geschiedenis van circus, gearchiveerd in het lichaam.

Margot De Grave Loyson

Mamamanie – Julie Delrue

Guitig verhaal over zelfverlies

Zijn er in Gent wel genoeg plekken voor toegankelijk verteltheater? De honger van het publiek is in elk geval groot, zag Evelyne Coussens bij Mamamanie, het solodebuut van Julie Delrue (Studio Orka, Chantal).

Evelyne Coussens

Mustaf Ahmeti – Riddle My Skin

Tussen sater en cyborg

Riddle My Skin is het makersdebuut van Mustaf Ahmeti (die/hen) die in 2021 afstudeerde aan KASK Drama, een kunstschool die zich erop beroept geen afgelijnde afstudeerrichtingen te propageren. Dat is te merken aan deze even sterk fysieke als visuele performance. 

Silke Vanhoof

Horizon – Manuela Infante / KVS & Kaaitheater

De mens heeft altijd betekenis proberen geven aan het onbekende, het niet-menselijke, het onverkende: wat voorbij de horizon lonkt. Daar botsen we op onze dromen en nachtmerries. De Chileense theatermaker en regisseur Manuele Infante maakt een voorstelling over dit onbekende, dat niet alleen voorbij de grenzen van ons kennisveld, maar ook in onszelf aanwezig is. Kan je daar vat op krijgen?

Natalie Gielen

Blue Moon Spring – Anneleen Keppens

Jazz zorgt voor elkaar

In Blue Moon Spring zet Anneleen Keppens drie dansers met een lijstje jazzmuziek op het podium. Soms draaien ze klassiekers als Thelonious Monk of Alice Coltrane, soms zijn de stukken speciaal voor deze voorstelling gecomponeerd door Nicolas Rombouts. Het spel van de muzikanten is vooraf opgenomen, maar de improvisatietechnieken typisch aan het genre nemen de dansers voor zich.  

Elie Agniel

Seefhoek Series – Thomas Verstraeten & Toneelhuis

Anders kijken naar wat ons omringt

In Familiestraat (2021) boog Thomas Verstraeten zich over de kleine en grote verhalen in de straat waar hij woont. Twee jaar later zoomt hij verder uit op zijn hele buurt, de Antwerpse Seefhoek. In het zevendelig locatieproject Seefhoek Series vervolgt hij samen met de bewoners van de wijk zijn ‘zoektocht naar het theatrale in de stad’. 

Liesbeth De Clercq

The NarcoSexuals – Dries Verhoeven

Weggevingerde revolutie

Terwijl ik de fiets afstap, heb ik al spijt dat ik alleen naar The NarcoSexuals gekomen ben. Dit voelt als een evenement waar gezelschap aangenaam was geweest. Naast de Brasserie de la Senne word ik een licht moerrassig veld op geleid, met in de verte een bungalow. Wanneer ik de aangeboden hoofdtelefoon opzet, klinkt techno. De repetitieve klanken zullen een voorbode blijken voor wat komt. The NarcoSexuals is een eindeloze loop – tot middernacht dan toch. 

Dagmar Teurelincx

Een leuk avondje uit – Jetse Batelaan/Theater Artemis, hetpaleis en Het Zuidelijk Toneel

De wonderlijke kunst van het lastigvallen

Bij een voorstelling van Jetse Batelaan is het altijd de vraag welk spel hij deze keer met jou, het publiek, zal spelen. In de antimusical Een leuk avondje uit komen de emoties binnen, maar dan letterlijk. Batelaan toont zich nog maar eens meester van zijn zelfontworpen kunst: het theaterpubliek pesten, hen een rad voor de ogen draaien dat, zelfs wanneer het stil lijkt te staan, doordraait.

Floris Baeke

The NarcoSexuals – Dries Verhoeven

‘Other people go to Disneyland, I do this’

Zeven naakte mannen, een chemseksfeestje, een afgelegen bungalow. In de performance The NarcoSexuals kaatst de Nederlandse kunstenaar Dries Verhoeven de voyeuristische blik van de toeschouwer terug. Zo geconcentreerd en indringend het kijken is, zo vrij is de bewegingsruimte van het publiek, schrijft Rojda Gülüzar Karakuş.

Rojda Karakuş

EXIT – Circumstances / Piet Van Dycke

Deurenkomedie levert oersterk circus op

Voor de circus- en dansvoorstelling EXIT nodigt choreograaf Piet Van Dycke (Circumstances) vier circusartiesten uit, elk gespecialiseerd in een andere discipline. Hun collectieve taal brengt je terug naar de basis van het circus, met zijn spektakel en technische perfectie, maar ook naar doordachte choreografie.

Katrijn De Bleser

The making of Berlin – BERLIN

The (con) artist is present /// form follows f(r)iction

Flashback naar 2016. Na de voorstelling van Zvizdal op de Berliner Festspiele raakt het makersduo Berlin – samengesteld uit Yves Degryse en Bart Baele – aan de praat met een intrigerende oude Duitse man. Dit gesprek laat op de artiesten zo’n indruk na dat ze besluiten om hun volgende project rond het levensverhaal van deze man op te bouwen. Met dit stuk komt ook hun Holoceencyclus – waarin Berlin telkens kleine vertelsels als uitgangspunt neemt om een plek, dorp of stad te portretteren – ten einde. En zoals de titel aangeeft, zal in The making of Berlin vooral de thuisstad van die man, Berlijn, de hoofdrol spelen.

Tilde De Vylder

De uitnodiging – Laura Van Dolron

Smells like no spirit

The day I saw the play, my bike got stolen. This was the very first bike I got myself, my first bike in Belgium, a step towards making a permanent decision to stay here. It was a foldable bike that allowed me to travel more freely, to be in my flow, not to own a car. I form relationships with my things, and so after this bike got stolen I felt guilty for recently having been annoyed with it. But that day I was so happy about meeting a kindred spirit on the stage that I only cried of laughter.

Ugnė Jurelevičiūtė

Two. is a not a solo – BOG./Lisa Verbelen en Hendrik Lasure

Het einde is een midden is een einde. Bij het werk van Lisa Verbelen.

Sam Simons

We Gaan Deur! – Nyira Hens, Bruno Vanden Broecke en Trappelend Talent

Mag er nog gelachen worden?

Samen met coregisseur Nyira Hens haalt Bruno Vanden Broecke Noises Off, een iconische deurenkomedie uit de jaren 80, opnieuw van onder het stof. In We gaan deur! laten Hens en Vanden Broecke een jonge en diverse cast hun tanden in de klassieker zetten. We gaan deur! bewijst dat het aartsmoeilijk blijft om met een deurenkomedie meer te doen dan enkel amuseren. 

Simon Knaeps

Voyeur – Verona Verbakel

Een gebroken jeugd

In Voyeur neemt actrice Verona Verbakel ons mee in haar verhaal. Met een minimum aan theatrale middelen reconstrueert ze haar biografie. Op die manier laat ze ons een glimp opvangen van de harde realiteit van opgroeien in een instelling.

Lars Brinkman

Schaambot – SKaGeN & De Studio

Recht op stilte en ruimte

‘The road to hell is paved with good intentions’ zeggen ze wel eens in het Engels. Dat geldt zeker in het geval van misogynoir, de term die Moya Bailey in 2010 heeft gegeven aan de intersectie tussen seksisme en racisme. In Schaambot brengen Valentijn Dhaenens en Musia Mwankumi dit op een prangende manier aan bod, met Black Venus van Jef Geeraerts in het middelpunt. Er worden vragen gesteld, ontweken, onbeantwoord gelaten. De interactie tussen Dhaenens en Mwankumi zweeft tussen comfortabel en gespannen. Een zachte, maar duidelijke confrontatie die zijn tijd neemt, maar voor sommigen misschien wat spannender had gemogen.

Lena Vercauteren

Small acts of violence – Aay Liparoto

Zachte landing in VR-tableaus van intiem geweld 

Zodra we het woord violence zien opduiken, verwachten we een ruwe, expliciete representatie van pijn en geweld. Waarom is dat de veronderstelling? In deze performatief opgevatte VR-installatie legt de Amerikaanse kunstenaar Aay Liparoto de klemtoon op de bonte afdruk van geweldpleging die zich achter gesloten gordijnen afspeelt. 

Tessa Vannieuwenhuyze, Wiebe Copman

Ensemble piece / Exhume buried cries / Beauty love / Reanimate the dead – Khadija El Kharraz Alami

Bijtende spot achter een sluier

Omhuld door een Midden-Oosterse nevel voltrekken drie performers een genezingsritueel, dat uitmondt in een verkenning van de menselijke conditie en van culturele identiteit. Met verleidelijke zang en sarcastische sketches daagt Khadija El Kharraz Alami ons uit om onze eigen reis te beginnen, maar daarvoor krijgen we net wat weinig proviand mee. 

Daphne de Roo