De onlangs overleden Daan van Golden was niet alleen een bijzonder kunstenaar, ook als mens wist hij anderen te raken. Drie Rotterdammers delen hun herinneringen met Patrick Kooiman in deze nieuwe editie van Work Art | Play Art. En ook al ontmoetten zij de kunstenaar op uiteenlopende punten in zijn leven, toch noemden zij één gemeenschappelijke factor: Daan van Golden was een bescheiden man.
Tekst: Patrick Kooiman (Interiorator)
Daan van Golden in zijn atelier. (Foto: Jasper Daams)
Marlies Kloppenburg
Journalist Marlies Kloppenburg interviewde Daan van Golden in november 1990 voor het Rotterdams Nieuwsblad. Zij herinnert zich hun ontmoeting als de dag van gisteren. “Daan liet bijna nooit iemand toe in zijn atelier – en al helemaal niet voor interviews. Maar blijkbaar vond hij mij aardig genoeg en ben ik toch binnengekomen. In zijn atelier hing een aparte energie. Het was zijn beschermde ruimte, bijna een baarmoeder. Met zijn werk veranderde Daan het gewone in iets magisch. Het meest aansprekende voorbeeld daarvan vind ik nog steeds het schilderij dat hij maakte van een papiertje dat hij op straat in Japan vond. Tijdens het interview vertelde hij waarom hij uitgerekend zoiets klein en onbenulligs schilderde in dat verre land. ‘Ik moest toch wat, dan was ik er niet voor niks naartoe gelift vanuit Nederland’. Dat raakte me. Zelf houd ik erg van de natuur. Net als Daan kan ik uit kleine dingen mijn geluk halen. Ik moest weer denken aan die overeenkomst toen ik onlangs las dat Daan was overleden. Ik heb de afgelopen decennia duizenden mensen mogen interviewen, maar mijn gesprek met hem is me altijd bijgebleven.”
Hidde van Schie
De kunstenaar Hidde van Schie zat op de middelbare school met Diana, de dochter van Daan van Golden. “In die tijd speelde ik al met de gedachte om kunst te gaan maken. Diana nam haar vader een keer mee naar school om hem over zijn werk te laten vertellen. Hij was schuchter, op het gereserveerde af. Toen hij me een foto liet zien van de blauwe kiezelpaden die hij voor de Hortus Botanicus in Amsterdam had bedacht, wist ik het zeker: ik moest zelf ook kunstenaar worden! Na zijn presentatie vroeg ik hem of ik eens naar zijn atelier mocht komen. ‘Waarom zou je dat willen?’, antwoordde Daan. ‘Er is niet veel bijzonders te zien.’ Zo bescheiden was Daan.”
“De laatste keer dat ik Daan zag was bij de opening van een tentoonstelling in Katendrecht. Hij was daar samen met Diana en met zijn vrouw. Het viel me op dat hij toen al leek te dementeren. Toen ik naar huis fietste, zag ik hem alleen langs de kade lopen. Het voelde niet goed. Ik ging naar hem toe en stelde voor samen terug te gaan naar ‘zijn meisjes’. Spring maar achterop, stelde ik voor. Daan moest lachen en zei: ‘Dat zullen ze nooit geloven!’ Toen hij eenmaal bij mij op de fiets zat, moest hij zelf ook een beetje lachen om de hele situatie.”
Twee werken van Daan van Golden uit de collectie van Kunstuitleen Rotterdam.
Jasper Daams
Met Jasper Daams, kunstenaar en docent aan de Willem de Kooning Academie, bouwde Daan van Golden een lange vriendschap op. Jasper vertelt er graag over. “Daan en ik hebben elkaar het best leren kennen in 1999, toen zijn werk te zien was op de Biënnale van Venetië. We deelden die zomer een huis met acht man en aten dan elke avond samen in de tuin. Dan dronken we een wijntje en vertelden we elkaar over de verre reizen die we hadden gemaakt. ‘Wie veel reist, die kan verhalen vertellen’, zei Daan dan. Ik was gevraagd om mee te gaan naar Venetië om samen met Daan de inrichting van het Nederlandse paviljoen te verzorgen. Toen we na een week hard werken klaar waren, liepen we terug naar ons huis. We hadden lang nagedacht over de manier waarop de schilderijen hingen: traditioneel en goed uitgekiend. Maar vlakbij de voordeur van ons huis pakte Daan me bij mijn arm en zei hij: ‘We moeten terug!’ Hij vertelde me dat hij de hele nacht wel zou willen doorwerken om alles om te gooien. Zijn idee was om de schilderijen koud tegen elkaar aan te hangen en door te laten lopen op een muur om de hoek. ‘Dat kun je niet maken’, antwoordde ik verbaasd. Maar achteraf heb ik er spijt van dat ik hem heb tegengehouden.”
“Later, toen ik docent werd aan de kunstacademie, heb ik Daan eens gevraagd een schilderopdracht voor mijn studenten te bedenken. Hij wilde ze leren naar de restruimte te kijken: studenten moesten een bos uitgebloeide lelies voor een effen muur zetten en die op zo’n manier schilderen dat de achtergrond er interessanter uitzag dan de bloemen. Veel studenten schilderden met lichtblauw en rood, de typische kleuren van Daan. Met zijn opdracht over restruimte leerde hij hen op een andere manier naar de dingen te kijken. Zelf was ik zo enthousiast over de opdracht dat ik ook twee schilderijen heb gemaakt. Daan vond ze erg mooi. Ook als persoon was Daan voor mij erg belangrijk. Ik was altijd onder de indruk van zijn zorgvuldig afgewogen woorden. Hij zou dit jaar 81 zijn geworden. Je weet dat de dood bij het leven hoort, maar toch verrast het altijd. Het went nooit.”
Eén van de drie zeefdrukken van Brigitte Bardot (1979) uit de collectie van Kunstuitleen Rotterdam.
Eerbetoon
Als eerbetoon aan Daan van Golden heeft Kunstuitleen Rotterdam een mini-tentoonstelling gemaakt met werken van de kunstenaar. Deze werken, allemaal afkomstig uit de uitleencollectie, zijn nu te zien in de tentoonstellingsruimte aan de Goudsesingel.
