'Het schrijven moet
geen dwang worden'
HQMICtBlOaOB
Schamele bijdrage aan D-day
TV-rubriek
'Nu' bij vlagen boeiend
Jan Blaaser slaat een jaartje over
De geëngageerde gekte
van Johnny Melville
ZATERDAG 9 JUNI 1984
Radio - tv - kunst
PAGINA 27
Er is iets merkwaardigs met die
viering, of beter gezegd: her
denking van D-day plus 40
van afgelopen woensdag, 6
juni 1984. Nooit eerder, voor
zover mijn geheugen strekt,
is D-day zo grootscheeps,
met zoveel fanfare en zoveel
mankracht herdacht. Hoe
zou dat komen? Veertig is
een mooi rond getal, ik zal
dat niemand afstrijden, maar
dertig en twintig waren net
zulke mooie ronde getallen,
en in zeker opzicht was vijf
entwintig als kwart van hon
derd nog ronder en gedenk
waardiger, zoals vijftig over
tien jaar een nog ronder getal
zal zijn dan de veertig van de
afgelopen week.
Ik twijfel er niet aan dat de in
vasie op de Normandische
kust ook in 1974 plechtig her
dacht is, en in 1969, en
hoogstwaarschijnlijk ook in
1964 en in 1954, maar ik her
inner me, om maar een voor
beeld te noemen, van al die
jaren geen foto's waarop ko
ningin Elizabeth, koningin
Juliana, koning Olav, presi
dent De Gaulle, president
Ford, of Johnson of Nixon of
Kennedy, koning Boudewijn
en groothertogin Charlotte in
een ongemakkelijk rijtje op
het Normandische strand
stonden.
Heeft die herdenkingdrift te
maken met de behoefte aan
profilering door Francois
Mitterrand en Ronald Rea
gan? Heeft het iets te maken
met de buitenlandse situatie,
waarin de Sowjet-Unie ener
zijds, en de Verenigde Staten
anderzijds een hardere, on
verzoenlijker houding jegens
elkaar i
door
Nico Scheepmaker
Was er de behoefte van de
westelijke NAVO-landen,
hun onderlinge verbonden
heid en strijdvaardigheid nog
eens via D-day tot uitdruk
king te brengen? Of heeft het
iets te maken met de incuba
tietijd, die zo'n wereldoorlog
heeft, waardoor concentratie
kampsyndromen, gedenk
boeken en plechtige herden
kingen pas na zo'n jaar of
veertig onweerstaanbaar
naar de oppervlakte komen?
Of voelde men zich enigszins
gepresseerd, doordat de over
levenden van D-day aan het
uitsterven waren en een
steeds zeldzamer menssoort
dreigen te worden?
Als u gekeken hebt, hebt u ze
gezien, de nog in leven zijnde
Rangers, die met doodsve
rachting tegen de steile berg
wand van Pointe du Hoe op
klommen, een makkelijk
doelwit vormend voor de
Duitsers in de geschutskoe
pel, om na zware verliezen
tenslotte toch deze kazemat
te veroveren en tot de ont
dekking te komen dat de ge
vreesde kanonnen die tot
zwijgen moesten worden ge
bracht niet aanwezig waren.
Hoe krijg je jongens van twin
tig, vijfentwintig, dertig jaar
met vrouw en kinderen thuis
zo gek om langs touwladders
zo'n loodrechte wand te be
klimmen, wetend dat de kans
van overleven klein is? Zij
waren Amerikanen, hun va
derland hoefde niet verde
digd te worden. Omderwille
van de democratie, de rech
ten van de mens, de vrijheid
vir -^ningsuiting en van
drukpers? Het zou prachtig
zijn als zij bereid waren daar
voor hun leven te offeren, als
zij, met het mes tussen de
tanden, de touwladders be
klommen hadden met de
kreet: „Leve de drukpersvrij
heid!", maar ik ben bang dat
het op D-day in Pointe du
Hoe toch simpeler toeging.
„Er moest een taak vervuld
worden, en dat deed je dan
maar" was, als ik mij goed
herinner, een uitspraak van
een van de overlevende Ran
gers. En daar stonden ze dan
nu weer, veertig jaar later,
zestig-, zeventig- en tachtigja
rigen, in nieuwe uniformen,
want je maakt mij niet wijs
dat die oude uniformen nog
pasten, grijze heertjes aan
wie niet meer af te zien was
dat zij zich ooit van hun
touwladders af lieten schie
ten omderwille van de men
senrechten, zoals een Reagan
trouwens ook niet was af te
zien dat hij in 1943 nog een
mooi rolletje speelde in de
film 'This is the army'...
Overigens was de belangrijkste
bijdrage die Nederland aan
deze herdenking leverde ko
ningin Beatrix met haar ko-
renblauwe hoed, want de te
levisie beperkte zich tot een
overname van de tv-reporta-
ge vanuit Normandiê, waar
bij commentator Philip Fre-
riks een uur lang geen lijn
verbinding kreeg, telefoonge
sprekken door de plechtigste
momenten heen kwetterden,
en de reportage voortijdig
werd afgebroken op het mo
ment dat de zeven hoge gas
ten op het strand gingen po
seren voor de foto die door al
le kranten als 'de' foto van de
ze herdenking is gepubli
ceerd. In ruil voor de beelden
hiervan kregen we vijf minu
ten pauze met een smurfen
liedje. En verder mochten we
een dag na dato opnieuw
naar de film 'De langste dag'
kijken, terwijl zelfs Duitsland
1 op D-day nog met een extra
reportage van drie kwartier
kwam over 'Omaha '84'. Bel
gië Ned. had op 5 juni een do
cumentaire van 1 uur en 3
kwartier over de landing in
Normandiê, België Frans had
weer een andere documentai
re over hetzelfde onderwerp,
de BBC 1 had de hele dag
door D-day reportages, het
zelfde gold voor de commer
ciële televisie, die ook nog
met een uur lange documen
taire kwam over D-day, kort
om: de televisies van konin
gin Elizabeth, president Mit
terrand en koning Boudewijn
waren actiever dan die van
koningin Beatrix, en het zou
mij niet verbazen als dit ook
gold voor de televisies van
president Reagan, koning
Olav en premier Trudeau. De
televisie van groothertog Jan
kwam zelfs met een film over
de landing in Normandiê met
een Duitse titel: 'Siegen oder
sterben'. De eigen bijdrage
van Nederland, een lid van de
Prinses Irene Brigade die tij
dens de Normandië-reporta-
ge bij Joop van Os in de stu
dio zat en die op 8 augustus
1944 op de Normandische
kust geland was (D plus 66)
stak wat schamel af bij de ac
tiviteiten van onze bondge
noten.
GRONINGEN (GPD) -
Een verhalenman ver
dwijnt een tijdje uit de
schijnwerpers. Een uniek
verteller in het tragi-komi-
sche genre stopt een jaar
met zijn theaterwerk. Hij
heeft er even genoeg van
na vijf soloprogramma's.
„Ik sla een jaar over", zegt
Jan Blaaser. „We moeten
af van het idee dat Jan om
acht uur 's avonds open
gaat en om elf uur sluit.
Het moet geen vervelend
winkeltje worden..."
Je kon het merken aan zijn
optreden. Hij mengde wat
oudere nummers in zijn
programma, schakelde de
automatische piloot wel
eens in als de zaal een tik-
kie zwaar was. Zoals die
avond dat hij in Veendam
werkte. Het was niet vol
en Jan Blaaser had daar
de pest over in. Hij wordt
dan sikkeneurig en ont
laadt dat gevoel op zijn
manier, waarbij hij wel
weer uitkomt in de hu
mor. Vanaf het podium,
met een blik naar het
slecht bezette balcon van
de schouwburg: „Met zulk
weer zou ik ook niet op
het balcon gaan zitten..."
Vroeger was hij conférencier. Al
thans, zo hebben velen hem le
ren kennen. Jan Blaaser onder
vindt nog dagelijks hoe bezwaar
lijk dat is. Ze willen niet af van
het beeld rond 'Mijn tante heeft
een olifant' en zijn creatie van
'the English style'. Zaken waar
van hij hartgrondig afstand heeft
genomen, sinds hij op zijn be
kende achteloze wijze, maar met
tastbaar succes amusementach
tig cabaret ging doen met liedjes
en herkenbare verhalen.
Het land vergeet snel. Blaaser (in
juli wordt hij 62) is een veelzijdig
acteur, die alle genres kent en
heeft gespeeld: volkstoneel, de
klassieken en het karakterdra
ma. Hoewel, hij memoreert met
genoegen dat één rol bij de men
sen is blijven hangen. Op de tele
visie speelde hij jaren geleden
'Requiem voor een zwaarge
wicht'. Daar wordt nog steeds
over gesproken. De mensen vra
gen of zo'n stuk nog eens terug
komt. Hij gelooft van niet. „Tele
visietoneel werd vroeger live op
genomen en uitgezonden. Toen
we na afloop in het café kwamen,
gingen de mensen staan...!"
Een vorm van erkenning die Blaas
er langzamerhand aantrof, toen
hij solocabaret bracht in de
schouwburgen. Aanvankelijk za
gen de directeuren het niet zo zit
ten, later ontvingen ze hem met
een overdreven welkom, omdat
hij in een moeilijke tijd uitver
kochte zalen trok. Jan Blaaser
spreekt van „onverwacht veel
succes bij het publiek".
door
Jacques J. d'Ancona
Maar na vijf programma's vindt
hij: „Ik ben niet nieuw meer. Nu
al geldt: noblesse oblige. Dan
moet je oppassen. Het schrijven
moet geen dwang worden. Op
treden is fijn, maar ik ben bang
dat het publiek zegt: 'daar heb je
hem weer'. Ik heb liever dat ze
zeggen: 'ha, daar is hij weer'. Je
wordt zo'n abonnementen
bloempje in het jaarboekje van
de theaters. Als je voor de laatste
keer de deur achter je dicht doet,
denk je: „Waar moet ik het de
volgende keer over hebben?" Ar
tistiek ben je toch de man die
ademloos laat luisteren en ze
blind laat liggen van het lachen.
Daarom sla ik een jaar over".
Portret
Rust? Blaaser: „Ik heb een druk ar
tistiek leven. Met mijn kwastje
werk ik aan het portret van mijn
vrouw Elsa. Ik rommel zomaar
wat aan met teksten en ga waar
schijnlijk in de zomer drie maan
den in het Lido in Amsterdam
spelen".
Wordt het weer schnabbelen, net
als vroeger? Jan Blaaser ontkent
dit stellig. „Nee, geen besloten
partijen. Ik ben niet zo'n brugo-
pener en winkeldichtdoener. Ik
geneer me er niet voor, maar ik
wil wel consequent blijven. Van
nacht zat ik lekker om half twee
aan de schrijfmachine aan een
toneelstuk te werken. Ik heb ma
teriaal te over. Het begin is klaar,
het speelt na afloop van een par
tijtje tussen een man en een
vrouw in een sfeer van uitge
doofde feestvreugde en opgefok
te huwelijkstrouw. Het werken is
goed voor mezelf en voor het
stuk".
Hij heeft enkele bundels met korte
verhalen geschreven en een
nieuw boek zou er in de vakantie
wel eens uit kunnen rollen. De
vraag is of er interesse bestaat
voor een probleemstuk over een
man en een vrouw. Hebben de
mensen niet genoeg van Touw
Metsers, Rooskens Lutz, Van
den Heuvel Jansen?
Jan Blaaser: „Dat komt daarom
ook pas over een jaar, want de
theaterdirecties hebben inder
daad argwaan. Vertel ze maar
eens dat het bij mij anders gaat
dan bij die anderen".
Postbodes
Komt de televisie niet met aanbie
dingen? Blaaser lacht: „Er is een
voorstel van de VARA om een
rol te spelen in een serie. Dat is
me te gevaarlijk, tenzij ze komen
met een stuk als 'Zuiderstraat'.
Joop Walenkamp (35) is fractieleider van het CDA
in Leiden. In zijn stijl van optreden herken je de
goed uitgeslapen Bourgondiër. Joviaal, gewoon
lijk goedgehumeurd, maar tegelijk een geslepen
kritikaster van het PvdA/WD gemeentebestuur.
Met zijn bijdrage aan 'Dwangbuis' begeeft hij zich
op bekend terrein, want Walenkamp staat op ver
trouwelijke voet met de media. Hij was in het
verleden ondermeer medewerker van deze krant,
was fractie-assistent van CDA-mediaspecialist
Van de Sande en is een groot voorvechter van de
regionale omroep Rijnland. Hij heeft een vaardi
ge pen, die hij niet alleen gebruikt voor het schrij
ven van nota's, maar ook om er de hoofden van
politieke mede- en tegenstanders (op papier) mee
te verminken. Een aantal boekjes met karikatu
ren van zijn hand is verschenen. Ook illustreerde
hij kinderboeken.
Walenkamp is thans als secretaris Jong Manage
ment in dienst van het Nederlands Christelijk
Werkgeversverbon d
Over de rand van het slappe ko
pij-papier in mijn typemachine
heen, werp ik een schuine blik
op het kleine schermpje dat op
armlengte afstand op mijn
werktafel zwijgend zijn zwart
wit beeldjes laat bewegen. Zo
breng ik menig uurtje in mijn
werkkamer door: de telefoon
op mijn linkerschouder, tegen
het oor-geklemd, kranten en al
lerlei papier voor mijn neus, ty
pemachine onder handbereik,
op de achtergrond zachtjes
Met het oog op morgen op de
radio, daarnaast mijn 14 cm tv-
tje met geluidloos beeld. De
avond is reeds lang gevallen,
een lange, drukke dag weer
achter de rug. Vrouw en doch
tertje slapen. Ikzelf haal in het
laatste uurtje van de dag in één
uur alles aan informatie bin
nen, waarvoor ik eerder op de
dag geen tijd had.
Het laatste nieuws. De Haag
Vandaag, de radio gaat even
uit het tv-geluid aan. Cees
Sorgdrager blikt me aaan alsof
hij over de juistheid van zijn
naam geen twijfel wil laten be
staan. Bij het zien van de pre
sentatoren van dit programma
voel ik me vaak geïrriteerd. Zij
lijken met grote tegenzin hun
vak uit te oefenen. Alsof ze
minachting hebben voor de
stuurmanskunst van de politi
ci, waar zij het vanaf de wal
toch allemaal zoveel beter we
ten. "Wat doet dit medium met
de mensen", vraag ik me af.
Verliezen de kijkers hun kri
tiek en de makers hun zelfkri
tiek? Als we mogen afgaan op
de eerdere bijdragen in deze
rubriek, valt dat nogal mee
voor wat de kijkers betreft.
Voor wat de makers aangaat:
als de misantropene van Den
Haag Vandaag mij te machtig
worden, schakel ik snel over
naar mijn favoriete program
ma's: de drie Engelse zenders,
BBC 1 en 2 en ITV. Ik zwijg
dan nog over de programma's
van Omroep Rijnland. "Schrijf
daar maar niet over", sprak de
verantwoordelijke redacteur
van deze krant vermanend,
"Daar schrijven we al genoeg
De Engelse zender staat inmid
dels op. Over mijn typemachi
ne heen kijk ik afwisselend
naar Mevrouw Indira Gandhi
op ITV, die de bestorming van
de Sikh's tempel vergoelijkt en
type vervolgens weer vlug en
kele regels. Als ik zie hoe be
leefd de Engelsen verslag ge
ven van het bloedbad in India,
betrap ik mezelf er op dat ik
denk: "Ze moesten Cees Sorg
drager eens op haar afsturen,
dan zou ze wel anders piepen!"
Op mijn horloge is het inmid
dels middernacht. De montere
gezichten op de Engelse zen
der vormen een levendige illu
stratie van één reden waarom
ik zo graag naar hen kijk: het is
nog een uur vroeger, aan de
overkant van het Kanaal. An
ders gezegd: als alle andere
programma's al afgelopen zijn
doen zij net als of het pas tien
uur is. Verdraaid aardig van ze
voor degene die vroeger op de
avond geen tijd hebben om te
kijken.
Dat brengt me op de uitvoering
van de opdracht om deze ru
briek vandaag te schrijven.
Een opdracht, die ik enigszins
ondoordacht heb aanvaard.
Wat heb ik in de afgelopen
week kunnen zien? Niets. An
ders dan ik me had voorgeno
men heeft de 'dwangbuis" me
deze afgelopen week niet kun
nen verhinderen vele andere
dingen te doen. Alvorens naar
menige vergadering te vertrek
ken, vele telefoontjes te voe
ren, talloze stukken te bestude
ren, heb ik echter wel getrouw
een blik geworpen op de aan-
kondigig van de programma's
die ik telkens niet zou zien. Als
u de uitdrukking deja vu niet
zou kennen, dan weet u wel
wat ik bedoel, als ik zeg dat ik
donderdagavond voor de ze
vende keer in vijfjaar naar The
longest day had kunnen kij
ken.
Als ik bedenk dat mijn omroep
bijdrage en kabelabonnement
omgerekend neerkomen op
een prijs van 83 cent per dag
voor een onafzienbare stroom
films uit de vijftiger en zestiger
jaren, dan wordt het misschien
onderdehand toch tijd voor de
aanschaf van een videorecor
der; daarmee kun je tenminste
nog zelf bepalen hoe oud de
film is.
Laat ik echter niet al te kritisch
zijn; de kleine Marieke heb ik
zojuist huilend uit haar bedje
gehaald en vervolgens op zacht
sussende toon laten zien wat
do televisie nog vertoonde. Na
enkele minuten is ze weer
heerlijk in slaap gevallen. Zo
heeft toch alles zijn functie.
JOOP WALENKAMP
Jan Blaaser: "Ik heb liever dat
Met een serie heb je alle kans op
postbodes of agenten met de ver
keerde schoenen aan. Na 'Stad
huis op stelten', 'Hollands Glo
rie' en 'Pleisterkade' heb ik daar
geen zin meer in".
Hij wijdt zijn liefde en zijn aan
dacht aan zijn gezin. Elsa en Jan
hebben een dochter van zes jaar
en ze mag leren zingen, bewegen,
dansen, acteren en piano spelen.
„Dat moet ze kunnen als ze zes-
'It don't mean a thing' door Johnny
Melville en groep. Gezien in de Leid-
se schouwburg op 8 juni.
LEIDEN - Hoe vreemd het ook
klinkt: de gekte van Johnny Mel
ville wordt enigszins ontsierd
door maatschappelijke betrok
kenheid. Hij wil ons vertellen dat
er sterke overeenkomsten zijn
tussen de crisis van de jaren der
tig en de economische teruggang
van deze tijd. Gevaar van zo'n
vergelijking is datje de minstens
even talrijke verschillen over het
hoofd ziet.
Melville trekt de paralellen aan
de hand van de amusementsin
dustrie, die net als toen ook nu
gouden tijden doormaakt. Een
mooi aanknopingspunt voor een
ouderwets fools-programma. Het
biedt zowel Melville als de zeven
uit alle hoeken van de wereld los
geslagen leden van zijn groep de
ruimte hun vakmanschap op al
lerlei gebied te tonen. Er wordt
(akoestisch en elektrisch) gemu
siceerd, er wordt gedanst, gezon
gen en geacteerd. Vooral met de
ragtime, swing, blues en crooner-
songs van de jaren dertig gingen
de groep erg goed af.
Hijzelf is een getalenteerd fooi:
fraai Engels deukhoofd, waaraan
je kan zien dat hij de eerste twin
tig jaar van zijn leven niet veel
anders dan smog heeft gehapt,
diep in het zwart verzonken
ogen, gezichtsspieren van elas
tiek en de aanstekelijke moto
riek van een gehandicapte tijger.
Daarmee lijken alle ingrediënten
voor hun geslaagd fools-pro
gramma aanwezig. Dat was het
dan ook gisteravond in de Leidse
schouwburg. Tenminste bijna.
Want al waren er prachtige acts,
zoals die van een tapdanser die
het bijna in z'n broek doet en van
een popzangers die play-backt
op een mannelijke zanger, de
niet erg doordachte uitwerking
van het thema bleef wringen.
Daardoor kwam een aantal on
derdelen koud uit de lucht dwar
relen. Het veelvuldig gebruiken
van de Duitse taal werd op den
duur nogal tendentieus, al zijn er
maar weinig dingen zo leuk als
een Engelsman die Duits
spreekt. En dat gold eigenlijk
voor de voorstelling als geheel:
een warrige inhoud, met veel
vakmanschap en gevoel voor hu
mor gebracht.
ARIEJAN KORTEWEG
Onafhankelijk Toneel
Onafhankelijk Toneel speelt 'Nu'
naar verhalen (uit de bundel
'PaarlauD van Gabriele Woh-
mann. Bewerking en spel door
Gerrit Timmers en Ditha van der
Linden. Gezien op 8 juni in de Lan
taren in Rotterdam. Aldaar nog te
zien vanavond en van 12 t/m 16 ju-
Drie verhalen van de Duitse
schrijfster Gabriele Wohmann
vormen de inspiratiebron voor
deze produktie van het Onaf
hankelijk Toneel. Vanuit deze
'Kurzprosa' hebben Ditha van
der Linden en Gerrit Timmers
door het benadrukken van vor
melementen een zeer beeldend
geheel ontwikkeld, dat bij vla
gen kan boeien.
Visueel is de voorstelling vaak
aantrekkelijk; de beste mo
menten vormen die scènes,
waarin tussen het betrekkelijk
op zich staande toneelbeeld
enerzijds en de vertelde in
houd anderzijds door het spel
van beide acteurs een onder
ling spanningsveld ontstaat.
Als een bepaalde vondst te
lang wordt uitgespeeld en al
dus het toneelbeeld zijn verras
singselement verliest, raakt de
voorstelling zijn greep echter
kwijt op je bereidheid om je
aan dit visuele spel over te ge
ven. Dat geldt bijvoorbeeld
voor het tweede deel. Daarin
speelt Gerrit Timmers
"episch", dus als een verteller
(hij zegt steeds "Nu stel ik me
voor") en speelt daarbij met
poppen, die via een video-cir
cuit in details worden uitver
groot Als geheel is dat een at-
traktief schouwspel in een
merkwaardige entourage, om
dat hij, zich zelf becommenta
riërend, een gedachtenmono-
loog uitspreekt.
Toch verdwijnt na verloop van
tijd de theatrale aantrekkings
kracht hiervan. En aangezien
men deze verhalen van Gabrie
le Wohmann toch al een "ge
ringe vertelsnelheid" heeft toe
gedicht, krijgt de voorstelling
op verhalend niveau ook geen
nieuwe impuls.
Het laatste deel bevat echter zo'n
bombardement van beelden,
zodat hier omgekeerd van
overdaad sprake lijkt te zijn. Je
kunt namelijk niet tegelijker
tijd geconcentreerd kijken
naar het spel (zonder woorden)
en naar de filmbeelden van de
beide spelers, en ook nog eens
de op band ingesproken tekst
en de diaprojectie op de ach
terwand tot je laten doordrin
gen.
Het eerste deel daarentegen is
het leukst; ook weer met de
merkwaardige commentaar-
vorm (Ditha van der Linden
zegt steeds: "Nu denk ik", "Nu
zie ik", "Nu hoor ik hem zeg
gen" - één van de redenen,
waarom men deze produktie
'Nu' heeft genoemd). Op de
achtergrond speelt het verhaal
over de gasten op een etentje
met asperges; een echtpaar
verricht gestileerd een aantal
(soms herkenbaar alledaagse)
handelingen met een paar
prachtige regievondsten, die
puur formalistisch speelplezier
opleveren.
WIJNAND ZEILSTRA.
tien is. Dan staat ze nooit voor
aap".
Hoe leven ze als Blaaser een jaar
niet speelt? „Ik kan op mijn ge
mak een snee brood eten en ik
heb een paar broeken..."
Schlagerfestival
KERKRADE (ANP) - Op 7 en 8
september wordt in Kerkrade in
de Rhodahal het 13e Schlagerfes
tival festival gehouden. Onder de
deelnemers bevinden zich onder
meer Freddy Breek, Roy Black,
Bernd Clüver en Chris Roberts.
Taptoe Breda
BREDA (ANP) - Van 23 augustus
tot en met 1 september wordt in
Breda de negende Nationale
Taptoe Breda gehouden. Veel
Nederlandse muziek- en show
groepen moeten het opnemen te
gen een wereldberoemd gezel
schap als de Band of the Grena
dier Guards uit Londen.
'Figaro'
HILVERSUM - De NOS-televisie
zal in de zomermaanden onder
de verzameltitel 'NOS-Zomerles-
tival' elke zondagmiddag via Ne
derland 2 een reeks muzikale
evenementen, die voor een be
langnjk deel door de Eurovisie
wordt aangeboden, uitzenden
De eerste uitzending van deze se
rie is zondagmiddag a.s. en be
treft een uitvoering van Mozarts
'Le Nozze di Figaro' in de Brus
selse Muntschouwburg. De uit
zending begint om 12.45 uur.
op tv
