Aanlopen

| Feuilleton | Deel 3 van 'Komen en gaan'

Niemand op straat, het was er nog warmer dan binnen. Hier en daar zag hij een bruine rat wegschieten tussen de vuilniszakken die kennelijk na de laatste ophaalronde waren buitengezet. Hij liep door, maar voelde zijn voet wegglijden. Vruchteloos met zijn schoenzool over de stoeprand schrapend voorkwam een loodzware vermoeidheid dat hij zich kon opwinden. Hij zette zijn hak tegen de rand en wipte zijn voet uit de sneaker met de nu volledig met hondenpoep gevulde profielzool. Positief blijven, zei hij tegen zichzelf. Hij deed ook zijn andere schoen uit en liet hem achter in de goot. Blootsvoets was ook wel lekker fris.

Even later stond hij in het bruine gras van een plantsoentje. Hé ouwe, hoorde hij. Zo werd hij al bijna een kwart eeuw aangesproken. De houdbaarheidsdatum van een mens leek steeds eerder te verstrijken, zelfs als-ie daarna nog decennia goed bleef. Maar wel onzichtbaar en losgesneden van  het maatschappelijk verkeer waar-ie tevoren deel van uitmaakte of zelfs de regels bepaalde. Maar nu was hij dus kennelijk opgemerkt.

Hij keek in de richting van het groepje jongeren dat met boombox een eindje verderop zat te blowen. Ben je verdwaald, of gewoon dement?, hoorde hij in zijn richting roepen. Nee, zei hij terug, maar wist het zelf eigenlijk niet meer zeker. We zijn met z’n allen verdwaald, corrigeerde hij zich zelf. We zitten midden in de grootse clusterfuck sinds de laatste ijstijd en staren star in de koplampen van de aanstormende systeemcrisis. Hij dacht dat hij het in zichzelf zei, maar wist het niet meer zeker. Een meisje maakt zich los uit de groep en liep op hem toe. Ze leek geen kwaad in de zin te hebben. Waarom dacht hij zo? Hoezo zou iemand hem iets willen aandoen? Hij bestond nauwelijks meer. Gaat het wel goed? Vroeg ze dat echt? En ze keek vriendelijk. Kom even zitten, zei ze en nam hem bij een arm.

Daar zat hij. Ook een trek? Het was lang geleden dat hij zich zo vredig had gevoeld als hier tussen die jongens en meisjes die gewoon bleven doen wat ze al deden en hem leken te accepteren. Misschien zoals ze een aangelopen hond zouden hebben opgenomen in hun kring, maar toch.

Wordt vervolgd.