Aanspreken of bespreken?

Een bericht van de politie heeft me bezig gehouden vandaag. Dit stond online op Twitter en nieuwssites: "Goed nieuws, een familielid van het jongetje heeft gereageerd op het Burgernet-bericht en is nu (18.00 uur) met de moeder op het bureau in #Helmond. Hoe het kan dat het manneke alleen op straat liep, is niet duidelijk. Medewerkers van Veilig Thuis spreken de moeder hierop aan." Ik twijfel of dat het effect heeft wat we willen, namelijk begrijpen hoe het jonge kind op straat was terecht gekomen.

Ik weet dat er trainingen worden gegeven die Aanspreken en Complimenteren heten, dat je vaak leest en hoort dat collega's elkaar meer moeten aanspreken. Maar als ik eerlijk ben.... geloof ik daar niet in. Want aanspreken is veelal niet de kern, uitspreken en bespreken wel.

Willen we het gedrag van mensen begrijpen en misschien een beetje veranderen, dan is het essentieel dat we naar elkaar luisteren en in gesprek zijn met elkaar (niet tegen elkaar of nog erger over elkaar). Dat begint met een sfeer waarin een ieder kan uitspreken wat hij denkt, voelt of vindt. Ook al wijkt die mening af van 'de norm', het meest geuite of wat de ander verwacht had. Dan ga je elkaars meningen en standpunten verkennen, bespreken dus en kom je samen tot afspraken als die gewenst zijn. Heel concreet over specifiek uit te voeren acties of juist over te vertonen gedrag. En dan zijn we allemaal mensen en die maken fouten of hebben elkaar niet helemaal begrepen. Als dat gebeurd, ga je elkaar bellen of thee drinken en opnieuw bespreken en afspreken. Als bij herhaling duidelijk is dat iemand afspraken niet nakomt, ja dat kan, dan volgt in mijn beleving pas aanspreken (volgens de Van Dale "zeggen dat dat niet in orde is".

Kortom: laten we elkaar vooral meer vragen, willen begrijpen, samen een onderwerp verkennen en stoppen met signalen afgeven dat iets niet goed is voordat we gepraat hebben met elkaar.