De aanhouder wint! We gaan naar Den Haag...

Netwerksites zijn het, dat LinkedIn en Facebook…
De eerste is gericht op vakmensen en de artikelen die geplaatst worden zijn zakelijk; de tweede is van en voor vrienden, daar deelt men ook meer persoonlijk lief en leed.
Vandaag breek ik met die ongeschreven regel!
Om jullie inzicht te geven in mijn persoon, mijn achtergrond en de drijfveer waarom ik handel zoals ik handel… en óók gewoon omdat ik soms super eigenwijs ben.

In nog geen zes jaar tijd heb ik definitief afscheid moeten nemen eerst van mijn jongere broer Marco en daarna ook van mijn beide ouders.
Het overlijden van Marco is het ergste wat ons drieën is overkomen.
Kort voor zijn overlijden is mijn moeder definitief gehandicapt geraakt.
Mijn vader en ik spraken af alles op alles te zetten om mijn moeder thuis te houden en te verzorgen. In de praktijk kwam het er op neer dat mijn vader overdag voor mijn moeder zorgde en dat ik in de vrije uren, naast mijn fulltime baan de verzorging op me nam.

Op enig moment kregen zowel mijn vader als ikzelf ook te kampen met gezondheidsproblemen. Er volgde een aantal onderzoeken en we werden, met het oog op de verzorging van mijn moeder, na elkaar behandeld. Juist in de herstel- en opbouwfase overleed toch nog plotseling mijn moeder thuis.

Ongeveer een maand later werd de opbouwfase met hangen en wurgen weer opgepakt en betrekkelijk kort daarna kreeg mijn vader te horen dat hij was opgegeven. Bijna tegelijkertijd kreeg ik van mijn werkgever het bericht dat er voor mij geen werk meer was (voor mij op dat moment totaal van ondergeschikt belang). De gesprekken met mijn werkgever werden gevoerd door mijn advocaat zodat ik me kon focussen op de verzorging van mijn vader, die een kleine vier weken na het fatale nieuws ook thuis kwam te overlijden. En kort daarna kreeg ik het etiket "werkzoekend" opgeplakt.

U begrijpt, gelet op het bovenstaande dat mijn rugzak behoorlijk vol zat en dat ik - zoals velen in vergelijkbare situaties - het één en ander te verwerken had.
In oktober 2013 heb ik het genoegen gehad om te verschijnen bij het UWV en achteraf bleek dat mijn eerste, enige en tevens laatste persoonlijke contact te zijn. In 2015 besloot ik dan op eigen initiatief hulp in te roepen van De ArbeidsBELmiddelaar, Claudia Bouwens – alias het BELmeisje bij de herintreding op de arbeidsmarkt.

Vorig jaar mei werd ik, net als vele anderen persoonlijk geraakt én gekwetst door uitlatingen van de Minister-president die betrekking hadden op de werkzoekenden en hun in zijn ogen verkeerde mentaliteit, waardoor ik besloot hem een uiterst persoonlijke brief te schrijven.

Gelet op het feit dat meerdere mensen het noodzakelijk vonden de heer Rutte te volgen in zijn opvatting “werkzoekenden als aangeschoten wild te beschouwen” maakte dat mijn uiterst persoonlijke brief gevolgd werd door een open brief aan de heren Rutte, Asscher en De Boer.

Omdat het bloed kruipt waar het niet gaan kan besloot ik onlangs ook nóg een mail aan de heer Asscher te verzenden.

Een mix tussen de persoonlijke en de open brief…
…en laat nu juist dáár heel positief op gereageerd zijn.

Volgende week is er een besloten bijeenkomst op het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, waarbij er met een select gezelschap ideeën worden uitgewisseld over de vraag hoe de langdurige werkloosheid onder 50-plussers terug te dringen.

En wat denkt u…
Drie keer raden wie daar bij aanwezig zijn...
Samen met De ArbeidsBelmiddelaar Claudia gaan we voor ons “Haagse Bakkie”.

Hebt u voor ons nog tips, voorstellen, ideeën laat het ons weten vóór dinsdag 19 januari 2016 zodat wij een inventarisatie kunnen maken.
corine.stolk@gmail.com

Moraal van dit verhaal: de aanhouder wint en wees bij tijd en wijle lekker eigenwijs – dat loont!

Uiteraard zullen wij u informeren over de uitkomst van de bijeenkomst.
Wordt vervolgd….