Birza maakte eind jaren tachtig naam maakte als schilder, heeft niet alleen schilderijen gemaakt, maar ook keramische sculpturen, assemblages en installaties, videobeelden, digitaal bewerkte foto’s, een computeranimatie en een decor voor een dansvoorstelling. Hij hecht niet aan een bepaald medium, noch aan een bepaalde stijl. Zelf zegt hij: ‘Je moet oog hebben voor wat op je pad ligt. En zo ga ik ook te werk: beelden pakken, binnenhalen, verwerken. Om ze te veranderen, om er iets nieuws mee te doen.’
Rob Birza is een stijlsurfer. Hij bedient zich vrijelijk van stijlen en genres, uit de kunstgeschiedenis, niet-Westerse tradities en de massacultuur. Hij bezet ze met zijn persoonlijke preoccupaties en ideeën. Voorbeelden zijn de weerbarstige abstracties van de dadaïst Francis Picabia, het oubollige genre van het bloemstilleven en de ranzige kitch van de horror, die Birza respectievelijk in zijn Abstract Compositions (1996), in zijn Power Flower Portraits (1996-1997) en in zijn Cosy Monsters from Inner Space (1999) verwerkt heeft.
Ook de materialen die Birza gebruikt, kunnen moeilijk onder één noemer worden gebracht. Voor Birza is de rommelmarkt de plaats waar de cultuur wordt uitverkocht, de plek waar oude en nieuwe spullen, waardeloze troep en kostbare kunstvoorwerpen zich broederlijk zij aan zij bevinden. Hetzelfde gaat op voor de verzameling in zijn atelier, dat bestaat uit gestroomlijnde meubels uit de jaren zestig en zeventig, precolumbiaans aardewerk, talloze lampen, zowel kitcherige prullen als dure ontwerpen, boeddhabeeldjes, plastic krukjes, pindaschaaltjes, enz. Veel van deze voorwerpen reïncarneren vroeg of laat in zijn werk, waarbij ze radicaal van betekenis veranderen. In Ashtray Heaven (1994) bijvoorbeeld verschijnen asbakken als vallende sterren en in Frost and Frowzy (1994) knisperen brandende lampen als ijsbloemen.
