Onderzoekers hebben met pantoffeldiertjes, ook paramecia genaamd, games gemaakt die lijken op Pacman of Pinball. Door middel van een elektrisch veld of bepaalde chemicaliën kunnen de organismen door spelers worden bestuurd.
De pantoffeldiertjes bevinden zich in een afgesloten kamer die is gevuld met een bepaalde vloeistof. Op het speelveld is een camera gericht die de beelden stuurt naar een scherm waarop de spelers naar de eencellige organismen kunnen kijken. Het camerabeeld is daarbij over een virtueel speelveld gelegd en een speciale microprocessor is belast met het bijhouden van de score. In een variant op Pacman moeten de 'bio-gamers' de pantoffeldiertjes besturen via het beheersen van de polariteit in de met vloeistof gevulde kamer. De polariteit bepaalt in welke richting de eencelligen zwemmen. De spelers moeten zo proberen om de diertjes kleine balletjes op te laten eten. Ook is er een spel dat lijkt op voetbal. Spelers kunnen met zogenaamde cilia, uitsteeksels die door pantoffeldiertjes worden gebruikt voor beweging, een virtuele bal wegtrappen.
Bij een variant op Pinball worden de eencellige organismen bestuurd door bepaalde chemicaliën te introduceren in het medium. De geïntroduceerde stofjes trekken de pantoffeldiertjes aan. Dit proces wordt in de biologie chemotaxis genoemd en speelt ook een belangrijke rol in andere organismen, waaronder mensen. Voor de spelletjes wordt een controller gebruikt die gelijkenissen vertoont met een normale game-controller.
Volgens de onderzoekers die de spelletjes met de eencelligen hebben ontwikkeld moet het concept bepaalde biologische processen op een leuke manier laten zien. Daarvoor werd naast games met pantoffeldiertjes ook een spel ontwikkeld waarbij een techniek wordt gebruikt om specifieke dna-sequenties te kopiëren: de pcr. Spelers moeten raden welke reactie het eerst klaar zal zijn. Ook zijn de makers van de biogames aan de slag gegaan met gistcellen, waarbij spelers op basis van geur verschillende populaties moeten onderscheiden.