Op het hoogtepunt van het orkaanseizoen en na de passage van tropische storm Fiona, die nu een orkaan wordt genoemd, is hier iets duidelijker te zien in het lexicon van deze meteorologische verschijnselen.
De stormen zijn afkomstig uit tropische depressies ten westen van Afrika en winnen aan kracht als ze de Atlantische Oceaan oversteken voordat ze, wat ons betreft, de Caribische eilanden raken. Het orkaanseizoen begint in juni en eindigt in november. De piek in september hangt samen met de stijging van de oceaantemperatuur, die hoog genoeg moet zijn om aanzienlijke verdamping te veroorzaken. Na zijn vorming draait de tropische depressie met de klok mee op het zuidelijk halfrond en tegen de klok in op het noordelijk halfrond. Stormen veranderen in cyclonen, orkanen of tyfoons, afhankelijk van het geografische gebied waar ze zich bevinden. Samenvattend is het vortex-fenomeen identiek, in tegenstelling tot de nomenclatuur. In de zuidwestelijke Indische Oceaan en de zuidwestelijke en noordelijke Stille Oceaan spreken we van cyclonen. In de Pacific Northwest-regio worden zware stormen tyfoons genoemd. En tot slot, in de Noord-Atlantische Oceaan en in het noordoosten en zuidwesten van de Stille Oceaan, wordt een storm een orkaan genoemd, van "Hunraken", de Maya-god van de storm, die hu-ra-kan de naam van de god van het kwaad gaf. Caribisch gebied. Dit bekken voor de vorming van tropische cyclonen is het meest bestudeerd, waaronder de Atlantische Oceaan, de Caribische Zee en de Golf van Mexico, en treft de Verenigde Staten, Mexico, het Caribisch gebied, Canada en Midden-Amerika. Als de termen depressie en tropische storm worden gekenmerkt door een aanhoudende windsnelheid van minder dan 63 km/u voor de eerste en van 64 tot 117 km/u voor de tweede, bestaan er verschillende categorieën om een orkaan te classificeren. Meteorologen gebruiken een meetschaal om intensiteitsbenchmarks te krijgen. De schaal van Saffir-Simpson werd in 1969 bedacht door ingenieur Herbert Saffir en de toenmalige directeur van het National Hurricane Center, Robert Simpson. Het is onderverdeeld in vijf categorieën: categorie 1: van 118 tot 153 km/u, categorie 2: van 154 tot 177 km/u, categorie 3: van 178 tot 209 km/u, categorie 4: van 210 tot 249 km/u en categorie 5: hoger dan 249 km/u. Irma, dat Saint-Martin in 2017 verwoestte en tot 287 km/u blies (geschat op 295 km/u) met windstoten van 360 km/u, kreeg de titel van supercycloon. De Wereld Meteorologische Organisatie geeft een naam aan een tropische cycloon die een bepaalde intensiteit overschrijdt, in het belang van de openbare veiligheid. De naamgeving van dit fenomeen dateert uit de 18Eme eeuw om elke cyclonale episode te onderscheiden. De Spanjaarden baseerden zich bijvoorbeeld op de kalender van de patroonheilige van die tijd. Begin van 20Eme eeuw was de Australische meteoroloog Clement Lindley Wragge de eerste die orkanen persoonlijke namen gaf, waarbij hij de voornaam van een vrouw of de naam van een politicus koos die hij niet mocht. Momenteel is voor de Noord-Atlantische Oceaan, het Caribisch gebied en de Golf van Mexico het National Hurricane Center (National Hurricane Center gevestigd in Miami, Florida) dat om de zes jaar zes lijsten heeft van elk 21 namen, één lijst per jaar . Deze lijsten volgen de alfabetische volgorde, waarbij te zeldzame letters (zoals Q of U) met afwisselend mannelijke en vrouwelijke voornamen (in het Engels, Spaans en Frans) worden overgeslagen. Na Fiona is het Gaston, van wie we hopen dat hij minder verwoestend zal zijn dan zijn voorganger. _Vx
7,252 totaal bekeken
Geen reacties