'Spreek je Nederlands?' vragen ze. Het eerste Nederlandse woord dat ik hoorde was nee. Nee, nee. Overal nee. Ik weet nog dat ik dacht: Ah... ja. Daarom noemen ze het neelands.
Na "Niets was alles wat hij zei (Ben X)" schreef filmmaker Nic Balthazar opnieuw een boek voor hen die niet meteen met boeken bezig zijn. En voor alle anderen. De foto's van NyklyN (Nyk Dekeyser), maken het geheel tot een film... die je zelf mag draaien.
Een dun boekje met zoveel sprekende inhoud. Een aangrijpend verhaal over het "Neeland" waarin wij leven in slechts 62 pagina's. Twee asielzoekers die hun eerste ervaringen over België vertellen, 1 eigenlijk en hij vertelt dan ook hoe hij zijn vriendin tegen komt en hoe ze samen overleven door frieten en frisdrank te eten en drinken die mensen op straat laten vallen of liggen. Hoe verdrietig dat ze zijn omdat ze broers, zussen en ouders verloren hebben en dan terecht komen in een land dat ze van haar noch pluimen kennen, om die uitdrukking maar te gebruiken.
Een boek waar je niet bepaald vrolijk van wordt. Het verhaal van twee vluchtelingen. Het is geen fantastisch literair verhaal, het is gewoon een mooi menselijk verhaal, al is wat je hierin leest onmenselijk... Het verhaal van mensen op zoek naar geluk, op de vlucht voor miserie...Een boek dat iedereen eigenlijk gewoon zou moeten lezen omdat het de menselijke kant van onmenselijke situaties laat zien! "Je moet uit een land in oorlog komen. Je moet bedreigd zijn. Je mag niet gewoon naar hier komen omdat er in je eigen land niets meer is, omdat er in je eigen land niet meer te leven is. Het moet oorlog zijn."... "Ik leerde vergeten wat ik moest vergeten. Wat ik wou vergeten. Maar ik onthield ook wat ik altijd wou onthouden. Van vroeger. Van daar waar ik vandaan kwam. Van hen die ik had achtergelaten. Maar ook van zij die ik had gevonden. Ik onthield vooral alles wat ik wilde onthouden van nu. Want daar moet je proberen te leven. In het nu waar je bent. Op het moment dat je er bent. Op die dag op die plaats op dat uur..."
Dit is geen roman, eerder het verslag dat Balthazar schreef van een reportage die hij maakte over asielzoekers in ons land. Door zoiets banaals als een computercrash raakte hij echter alle interviews, beelden en ander materiaal kwijt, en is dit wat overbleef: de getuigenis van een jonge vluchteling die in België zijn geluk komt beproeven, in heel eenvoudige, korte zinnetjes (zodat ook anderstaligen die Nederlands aan het leren zijn, het makkelijk kunnen volgen) met foto’s als stills uit een film. Een mooi verhaal, maar heel kort, en ook erg oppervlakkig en toch, toch raakte het een gevoelige snaar bij mij, door de manier waarop de hoofdpersoon zijn miserie beschrijft. Zo eenvoudig en zonder veel poespas.
Ik vond het een heel mooi en een zeer aangrijpend boek. Het boek leest gemakkelijk zodat anderstaligen, die Nederlands leren het boek ook kunnen lezen. De foto’s die in het boek staan zijn heel mooi en tonen ook echt het verhaal van die 2 jonge vluchtelingen die niets weten over dit land en die alles proberen om iets van het leven te maken. Het is puur en eenvoudig geschreven. Het verhaal is zo aangrijpend dat je het boekje in 1 keer helemaal uitleest. Het boek maakt van iets zo schrijnends toch een mooi verhaal. Ik zou aan iedereen het boek aanraden.
Neeland zou aanvankelijk het verhaal van verschillende vluchtelingen beschrijven, maar door een computercrash raakte Nic Balthazar al zijn gegevens kwijt. Zodoende beperkte hij zich tot de lijdensweg van twee jonge asielzoekers die ongewild in België (het land waar steeds 'nee' wordt gezegd) belanden. Zeer eenvoudig verteld en daardoor ook aangrijpend, maar een mozaïek van verhalen had meer indruk gemaakt.