Deelnemers aan het woord bij 10-jarig bestaan Avondschool De Sprankel

Als eerste spreken we met Elise*. Ze vertelt over haar vriendinnen en haar werk op de avondschool, ze vindt werken in haar spellingschrift leuk, maar zij rekent het liefst. Zij rekent vaak met blokjes, maar zij mag ook een rekenmachine gebruiken en ze vindt het fijn dat ze nu weet hoe zo’n ding werkt. “Ik mag ook een beetje spieken van juf Miriam”, vertelt ze. “Maar het fijnste is het als het lekker rustig is, dan kan ik met goed concentreren en de anderen ook. Ik krijg altijd stickers als ik klaar ben met mijn werk”, aldus Elise.

Leren en leven

We vragen of spelletjes doen, spelling en rekenen het enige is wat ze doen op de Avondschool. “Nee, zeker niet”, zegt Mark. We vragen hem om dat uit leggen en Mark lijkt helemaal ‘los’ te gaan. “Kijk”, zegt hij, “ik kan heel goed met mijn autisme omgaan”. Hij vertelt dat hij volgens meester Chruf een echte doorzetter is. “Ik vind spelletjes doen op een tablet leuk en daar leer je van, maar ik oefen ook met de verkeersregels en weet bijna alle borden uit mijn hoofd. Ik weet wat ze betekenen en oefen dat thuis ook. Ik ben een doorzetter en wil je ook mijn hobby weten? Ik heb heel veel puntenslijpers en ik vind het mooi om zo veel mogelijk potloden goed te slijpen. Dat is mijn hobby, ook op de avondschool.” Mark wil graag nog één dingen zeggen: “Je kan echt lachen op de avondschool. Niet alleen ik maak grapjes, maar de juffen en meester ook”.

We vragen verder hoe de deelnemers op de De Sprankel gekomen zijn. Sommigen zeggen dat ze gewoon opgegeven zijn door hun ouders of door hun groepsleiding. Maar Kees legt uit dat hij juf Miriam in de bus vanuit Monnickendam tegen kwam. Hij praatte met haar en Miriam bood hem aan eens op de avondschool te komen kijken. “Ik ben nooit meer weg gegaan”, vertelt Kees. “En ik heb mijn vriendin Emma ook meegenomen en zij gaat ook nooit meer weg. “Ik heb zoveel geleerd op de school; als je thuis blijft ga je alleen maar achteruit”, vat Kees samen. En Anna vult aan dat het gewoon fijn is dat je een avond in de week even van de groep af kan. “Je ziet weer eens andere mensen en we zijn hier allemaal vrienden van elkaar”, zegt ze.

Maar het leukste is…

Natuurlijk willen we van andere deelnemers ook weten wat ze aanspreekt op de avondschool. Zwijgzame Arnold, zwijgt ook nu. Maar hij straalt en dat doet het team beseffen dat niet alles benoemd hoeft te worden. Aan Arnold zie je dat hij het fijn heeft. Maar Judith wil wel vertellen. Ze vertelt dat ze de uitjes zo leuk vindt. Daar willen we natuurlijk meer van weten.
Judith: “we gingen in de kerstvakantie naar de Purmaryn. We hebben daar een mooie voorstelling gezien. Ze gingen dansen en muziek maken. En we kregen drinken en een lekker hapje. Maar soms, een heel enkel keertje, gaan we uit eten met de school. En o ja we zijn we eens naar Artis geweest. En toen mocht mijn broer ook mee.” Anna vult aan: “Je vergeet de bingo. Dan winnen we altijd mooie prijzen. Ik had een keer een hele set met stiften gewonnen, samen met een kleurboek.”

Verdriet en jezelf zijn

We spreken verder met Marcel. Hij zegt de avondschool fijn te vindenvindt, omdat hij daar kan bijhouden wat hij geleerd heeft. En omdat hij spelletjes kan doen. Marcel vindt Els lief en ook de juffen en meester. Vooral juf Rachèlle is lief, vertelt hij. En Jan is zijn beste vriend. Marcel, nu ernstig, vertelt dat hij getrouwd was met Esther. Esther zat ook op de De Sprankel, een paar jaar geleden is Esther overleden. Marcel wilde toen stoppen met de school. Hij is blij dat hij toch is door gegaan, want hij heeft op school zijn vrienden waarmee hij over Esther en over zijn verdriet kan praten.
Een andere deelnemer, Dennis, zit bij het gesprek en begint spontaan te vertellen. Bijvoorbeeld over het overlijden van zijn moeder. Op de avondschool heeft hij geleerd te praten over mama en over zijn verdriet. “En ik schaam met niet, als ik soms moet huilen”, zegt hij. “Ze hebben me geleerd om rustig te blijven als ik verdrietig ben en dat maakt mama blij als ze uit de hemel naar mij kijkt”, aldus Dennis. “Het voelt gewoon fijn!”

Ieder in zijn of haar waarde

Wat voelt nou zo fijn?, vragen we hem. “Nou”, antwoordt Dennis, juf Corrie kan goed luisteren en juf Brigitte is altijd geduldig. Daarom kan ik hier mezelf zijn.” Met deze laatste opmerking ronden we het interview af. Het is immers een goede samenvatting zoals er op Avondschool de Sprankel gewerkt wordt. Ieder in zijn waarde laten, een gevoel van ‘jezelf mogen zijn’ ontstaat dan vanzelf.

* Uit oogpunt van privacy van de deelnemers zijn de namen gefingeerd.