Inge Vervotte over 1 bezoeker per bewoner in zorgcentra: "Binnen een familie is het niet altijd peis en vree"

Over de richtlijn van de Veiligheidsraad om een bezoeker (en altijd dezelfde) per bewoner in zorginstellingen toe te laten, is de voorbije 24 uur al heel wat inkt gevloeid. De voornaamste kritiek klinkt en klonk dat veel woonzorgcentra voor ouderen, instellingen voor kinderen en jongeren of voor mensen met een beperking zo'n bezoek wenselijk noch haalbaar achten in de strijd tegen het coronavirus.

In "De afspraak" wijst oud-Vlaams minister van Welzijn voor CD&V en huidige voorzitter van zorgnetwerk Emmaüs Inge Vervotte op nog een hinderpaal waarop de richtlijn botst: de moeilijke onderlinge verhoudingen binnen sommige families.

"Ik denk niet dat de richtlijn werkt want ze houdt geen rekening met de sociale context", zegt ze, waarna ze een concreet voorbeeld geeft van een vraagstuk waarbij het moeilijk is om een en slechts een bezoeker aan te duiden. "Beeld je een kind met gescheiden ouders in. Dat komt vaak voor. Wat moeten we dan doen?"

"Binnen een familie is het niet altijd peis en vree. Zo kan een familielid zich bij een woonzorgcentrum aanmelden en zeggen: "Ik ben aangeduid als de vaste bezoeker". Een uur later kan daar iemand anders staan die zegt: "Ah nee, dat was zo niet afgesproken". Er zijn duizend complicaties, dat is onze realiteit."

Bekijk hieronder een fragment uit het gesprek met Inge Vervotte in "De afspraak" (en lees voort onder de video):

Tegelijk ziet Vervotte in sommige situaties wel mogelijkheden om bezoek beperkt en onder strikte voorwaarden mogelijk te maken, bijvoorbeeld in de bijzondere jeugdzorg of in instellingen voor mensen met een beperking waar het coronavirus minder een gevaar voor de gezondheid vormt dan in woonzorgcentra.

"Bij sommige kinderen met een beperking zou het bijvoorbeeld kunnen dat ouders samen met hun kind in het bos op ons domein gaan wandelen. Dat is een win-winsituatie: er is sociaal contact en het gevaar om het coronavirus de instelling binnen te brengen, is veel lager."

"We kunnen zoveel methodes vinden, afhankelijk van de doelgroep, waarbij we op creatieve wijze het besmettingsrisico voor bewoners en personeel zo laag mogelijk houden én maatregelen kunnen nemen tegen sociale deprivatie (gemis, red.) en die het mentaal welzijn ten goede komen. Dat kan niet met een maatregel zoals de richtlijn van de Veiligheidsraad. Dan ben je fout bezig."