Ik heb een boekenblog vol met boekentips. Allemaal boeken die ik je zou aanraden om te lezen, en maar zelden over boeken die ik je echt afraad om te lezen. Van welke boeken zeg ik ‘laat die maar liggen’ en waarom?
(let op: dit is mijn persoonlijke mening, geen wet van meden en perzen)
Als je literatuur wil lezen, lees dan niet… Rachels Rokje van Charlotte Mutsaers. Geloof me, zelfs mijn docente moderne letterkunde schrapte dit boek van de lijst omdat ze het niet om door te komen vond. Ook mijn oma verdwaalde erin, en ik heb het boek nooit fijn gevonden om te lezen (het moest voor mijn studie, dus dat deed ik dan met hangen en wurgen, maar echt niet voor mijn plezier. Iets vergelijkbaars geldt overigens voor De Avonden: ik heb niet vaak dat een boek zo eenvoudig een depressie triggert, maar dit boek kreeg het voor elkaar. Ik ben in totaal (twee pogingen) tot bladzijde 160 gekomen, en daarna heb ik het opgegeven.
Als je iets over autisme wil lezen, lees dan niet… Zondagskind van Judith Visser. Ik weet het, dit wordt als het Nederlandse boek over autisme neergezet, maar ik vind het ontzettend slecht. Waarom? Omdat het op de cruciale punten van autisme niet ingaat (er is bijvoorbeeld een scene waarbij Jasmijn niet geloofd wordt door de meester op school. Jasmijn loopt weg, moeder brengt haar terug, klaar. Terwijl voor veel mensen met autisme dan juist pas de strijd begint: hoe voorkom ik dat ik weer niet geloofd wordt, of die meester is een leugenaar en daardoor nooit meer veilig, of zelfs alle leerkrachten geloven mij niet, dus de hele school is onveilig). Daarnaast zet Visser Jasmijn neer als een nogal arrogant personage (‘de regels zijn niet in overleg met mij gemaakt, dus ze gelden niet voor mij’), wat vervolgens doorwerkt in de beeldvorming rondom autisme (en bedankt, nog meer vooroordelen waar ik tegenop moet boksen…) en zet ze Jasmijns beleving van autisme neer als ‘zo is autisme’. Persoonlijk vind ik dit boek slechter en ongenuanceerder dan Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht, en ik had toch echt gehoopt dat we na al die jaren een wat genuanceerder en realistischer beeld van autisme zouden krijgen dan dit.
Als je een thriller wil lezen, lees dan niet… De onschuldigen van John Grisham. Begrijp me niet verkeerd, dit is een prima roman over de strijd van de zwarte Amerikaan tegen het rechtssysteem vol witte mannen, maar het is geen thriller. Het is een boek vol informatie over hoe onrechtvaardig het rechtssysteem in elkaar zit (en dat wil ik best geloven), een boek over een kleine stichting die ter dood veroordeelden probeert te helpen door in hoger beroep te gaan, en boek over de klassenjustitie in Amerika en een boek over Black Lives Matter. Maar het is geen thriller. Het is namelijk nergens echt spannend. Als je een roman wil lezen over (een van) deze thema’s, dan zou ik je dit boek van harte aanraden, maar niet als je op zoek bent naar een thriller.
Als je een YA wil lezen, lees dan niet… Willekeurig welk boek uit de categorie B bij de bibliotheek (10-12 jaar), en eigenlijk zou je ook alle C-boeken over moeten slaan (13-15 jaar). YA begint namelijk officieel pas vanaf 15 jaar, al zal er echt wel eens een boek tussen zitten dat ook voor 14-jarigen geschikt is. Maar in echte YA zie je dat jongeren moeten dealen met volwassen problemen, of dat jongeren worden ingezet (bewust of onbewust, als pion of als koningin op het schaakbord) om de problemen van volwassenen op te lossen. Er worden vragen in gesteld over de positie van bepaalde mensen/groepen in de maatschappij, de verhalen zetten je een beetje aan het denken en/of hebben de kracht om een ingewikkeld onderwerp bespreekbaar te maken. Dat zie je vaak niet bij de B-boeken, en maar een enkele keer bij de C-boeken. De leeftijdscategorie begint echt bij 15+, en dat heeft vaak met de inhoud van het verhaal te maken: die kan door jongere lezers als schokkend of heftig worden ervaren. Denk aan moord, doodslag, geweld, seksualiteit (ja, full blown seks komt ook in die boeken voor) en politiek. Vaak zijn deze verhalen ook maatschappijkritisch. Allemaal dingen die niet iedere 12-jarige kan handelen. Daarom staan ze ook apart 😉
Welk boek zou jij afraden, en waarom?
BookSomeTea 
Ik vond Het Koninklijk Huis van Herman Koch echt een afrader. Het was een behoorlijk cynische imitatie van Netflixseries, maar daardoor voelde ik me als lezer niet serieus genomen. Doe eens wat moeite om origineel te zijn, dacht ik meerdere malen.
LikeLike
Ja, ik dacht al bij de mini-presentatie van dat boek: ik denk dat ik dit boek maar over sla…
LikeLike
In een interview heeft Judith Visser gezegd dat “Zondagskind” een autobiografisch getint verhaal is. Vandaar ook de gelijke initialen met Jasmijn Vink. Het geeft dus echt haar eigen ervaring met Asperger weer en is zeker niet bedoeld om representatief te zijn voor alle mensen met autisme.
En helemaal eens met YA! Ik lees sommige YA-boeken als twintiger nog met veel plezier 🙂
LikeLike
Dan had het niet in de markt gezet moeten worden als hét nieuwe boek over autisme. Dan wek je de indruk dat de ervaring van 1 persoon voor ons allemaal geldt. Punt van aandacht voor de uitgeverij dus.
LikeLike
@Booksometea, je hebt helemaal gelijk hoor! Dat ligt echt bij de uitgever en niet bij de auteur.
LikeGeliked door 1 persoon
Die grens tussen wat wel of niet YA is, vind ik persoonlijk ook altijd lastig. Nu in elk geval weer wat geleerd erover.
En eh, ik vond Zondagskind dus wél een heel mooi boek. Ik las het nog vóór ik ook maar iets wist van autisme bij mezelf (ik had de diagnose nog niet) en herkende wat dingen. Lang niet alles, maar genoeg om te denken: het zal toch niet? Het zou dus wel…
LikeLike
Ik kan me voorstellen dat het als eerste kennismaking fijn is, maar vanuit de beeldvorming rondom ASS en de huidige kennis over ASS vind ik het een gemiste kans.
LikeLike
Dat snap ik wel ja.
LikeLike
Ik zou “De jongen, de mol, de vos en het paard” van harte afbevelen. In mijn ogen is het een slap aftreksel van een kruising tussen “Winnie the Pooh” en “De kleine prins”. Als je graag iets in dit genre leest, zou ik dus voor deze twee titels gaan en Mackesy fijn links laten liggen.
Daarbij vind ik de layout ook niet mooi, met zowel schetsmatige tekeningen als schetsmatige letters, met name dat laatste vind ik niet prettig lezen, en de combinatie maakt dat ik het rommelig vind ogen.
LikeLike
Het trok mij ook al nooit. Nu weet ik dat dat een goede keuze is!
LikeLike
Ha wat een leuk blogbericht, weer eens van een andere kant de zaak bekeken 🙂 Ik moest even denken welk boek ik zou afraden, want het is zo persoonlijk hè. Het laatste (geloof ik) deel van De stam van de Holenbeer (Jean M Auel) vond ik echt heel heel slecht. 50 Tinten Grijs… oioioi wat slecht geschreven (en populair dat het was!). De boeken van Santa Montefiore – ik weet dat dit een beladen puntje is, maar oei, oei. Met zpelvoute en al. Appels vallen niet van Liane Moriarty vond ik ook niks, terwijl dat best een goeie schrijver is.
LikeLike
Leuk blogje weer, maar niet verder vertellen: ik heb de neiging om als iets afgeraden wordt ik het dan juist wil…
Maar nu ik je recensie lees zal ik deze keer gehoorzamen.
En dank voor je uitleg over YA
LikeLike
Ik zou Tolkien afraden als je (zoals ik) niet van trage boeken met veel beschrijvingen houdt.
Zondagskind vond ik dan weer wel een leuk boek. De arrogantie van het hoofdpersonage stoorde me niet en alle mensen met autisme zijn verschillend, dus er mag best ook eentje tussen zitten zoals Jasmijn.
Het is interessant dat voor elk boek dat iemand afraadt, er een andere lezer is die er wel van kan genieten.
Mooie blogpost weer!
LikeLike