Sam leeft liever als vrouw: ‘Meisjeskleren aantrekken zou mijn leven lang een verboden, geheime verliefdheid worden’

“De allereerste keer was toen ik tien was. Mijn zus en ik deden een spelletje waarbij we elkaars kleren aantrokken en van het ene op het andere moment voelde ik me op mijn gemak, en meer dan dat. Alsof ik een ander werd: een nieuwe versie van mezelf waarbij ik voor het eerst totaal ontspannen was. Geen jongetje meer. Een uur later moest alles weer uit, maar vanaf dat moment ging er geen week voorbij dat ik er niet mee bezig was.

“Meisjeskleren aantrekken zou mijn leven lang een verboden, geheime verliefdheid worden. Een waaraan ik wel moest toegeven, ook al wist ik dat het me in de problemen zou kunnen brengen. Dan sloop ik de kamer van mijn zus binnen om een onderbroekje te pakken. Eens werd ik bijna betrapt, snel verstopte ik het, en omdat ik het daarna niet meer durfde terug te leggen, heb ik het weggegooid. 

“Nadat ik in het weekend moest voetballen met de jongens, lag ik vaak met astma op bed en die maandagen alleen in huis boden de perfecte gelegenheid om ongestoord jurkjes en rokjes te passen. In meisjeskleren voelde ik me relaxed en gespannen tegelijk, ik wist dat het raar was wat ik deed en vertelde er niemand over. Mijn ouders niet, mijn zus en broer niet. Dat was zinloos, want ik kende niemand zoals ik, ik had niet eens geweten hoe ik mijn verlangen had moeten verwoorden. Ik wist alleen dat ik op straat jaloers was op vrouwen die konden zijn wie ze waren, en bozig als ze hun vrouwelijkheid achteloos verborgen achter een slordige jeans en een T-shirt.

“Toen ik op mijn vijfentwintigste op mezelf ging wonen, veranderde er weinig. Ik kocht vrouwen­ondergoed dat ik voor mijn vriendin verborg achter mijn sokken, van openheid was nog altijd geen sprake. Pas toen ik met haar ging trouwen, heb ik alle moed bijeengeraapt en gezegd: ‘Je moet wel weten met wie je trouwt, ik ben iemand die het fijn vindt om vrouwenkleren aan te trekken.’ Mijn hart bonsde in mijn keel. Zij was de eerste tegen wie ik deze woorden uitsprak. Ze reageerde verbaasd en laconiek. Ze vond alles best zolang zij er maar geen last van had, zei ze. Ik had gehoopt op begrip, maar meer dan tolerantie bracht ze niet op.

“Misschien had ik toen onze relatie moeten beëindigen, maar ik was 33, het leven ging sneller dan ik. Voor ik het wist hadden we twee zonen; hoe zou het voor hen zijn als ik ineens in een jurk tevoorschijn kwam? De angst verstoten te worden zat diep. Geen seconde hield ik rekening met positieve reacties. Toen mijn broer jaren eerder had verteld dat hij homoseksueel was, was mijn vader verbitterd. Al zijn hoop had hij op zijn hoogbegaafde oogappel gevestigd, als homo zou hij vast nooit meer dierenarts kunnen worden en een gezin kon helemaal niet. Zijn openhartigheid veranderde mijn broer van een prins in een paria, dat zou bij mij niet anders zijn.

“Maar toen vier jaar geleden mijn moeder overleed en twee jaar later mijn broer een einde aan zijn leven maakte, begreep ik dat het tijd werd voor verandering. Noch mijn moeder, noch mijn broer waren gelukkig geweest, ze hadden niet het leven dat ze wilden kunnen leiden. Mijn broer hield niet van zichzelf en mijn moeder had zich de rol van huisvrouw en moeder laten opdringen, hoewel ze veel liever arts was geworden. Op de dag van haar dood stond ik op het perron van haar woonplaats. Ik dacht aan hoe miskend en verongelijkt zij altijd was geweest. Ik moest iets aan mijn eigen situatie doen om niet te eindigen zoals zij. Zonder overdrijven had ik het gevoel dat ik al sinds mijn tiende in een donkere grot rondliep, op de tast zoekend naar de uitgang. Als ik nu niet zou laten zien dat ik een vrouw was, zou het waarschijnlijk nooit meer gebeuren. Die middag keek ik naar mijn moeders levenloze lichaam, haar gezicht was kalm, met een mij onbekende, tevreden glimlach alsof ze blij was verlost te zijn van het aardse. 

“In een droom, een week later, zwaaide ze naar me. Met haar oude reuma-armen in de lucht leek ze me, vanuit het hiernamaals, het allerbeste en sterkte toe te wensen. Ik besefte dat niemand mij kende zoals ik in mijn diepste wezen was, mijn ­eigen kinderen niet en ook de lieve vriendin niet die ik na mijn scheiding had leren kennen. Alle mensen in mijn omgeving had ik op een dwaalspoor gezet met een omhulsel dat niets met mij te maken had. Na een korte time-out in onze relatie waarin ik alles moest laten bezinken om zelf achter mijn besluit te kunnen staan, stuurde ik mijn vriendin een mail waarin ik haar liet weten liever als vrouw te leven. ‘Je moet weten wie ik ben.’

“Mijn vriendin reageerde onmiddellijk, ze had al langer in de gaten dat me iets dwarszat en was zelfs opgelucht dat dit alles was, zoals ze zei. ‘Wat maakt het mij uit hoe je je kleed? Ik houd van je als man en als vrouw.’ Zo eenvoudig kon het dus zijn, al die jaren had ik hiertegen opgezien, en nu ineens loste alles zich als vanzelf op. Mijn vriendin gaf geen blijk van tolerantie, maar van werkelijke acceptatie. Ze dacht mee, moedigde me zelfs aan om siliconenborsten te kopen en sinds een paar maanden ga ik nu dagelijks gekleed als vrouw. Ik houd van jurken en sieraden; vrouwelijk, niet extravagant. Samen kochten we mijn pruik en gisteren merkte ik voor het eerst hoe het is als een man naar je borsten kijkt. Ik ben begonnen met het laseren van mijn baardhaar en wil graag nog borstimplantaten. Maar mijn naam houd ik en chirurgische ingrepen hoef ik niet. Die piemel mag ook blijven, daar hebben we samen veel plezier van. Vorige week kwamen mijn volwassen zonen eten. Zij waren de laatsten voor wie ik mijn mannenkleren nog aantrok, maar nu was ik helemaal gekleed als vrouw. Het werd een gezellige avond, zonder drama. Een van hen zei: ‘Ik zie geen verklede vader, maar een vrouwelijke pa.’ Daarna aten we verder.”