Op de damestoiletten zal er altijd iemand zijn die je haar achterover houdt wanneer je moet overgeven

Het is vandaag moeilijk voor te stellen, maar meestal gaat het als volgt: zonder anderhalve meter afstand te houden sta je op een hoopje te wachten tot je je ding kunt doen in een onverluchte ruimte die al uren niet ontsmet is geweest. Je draagt geen mondmasker. Je ademhaling streelt het oor van de persoon voor je, die zich geen zorgen maakt over hoeveel virus­lading die zucht wel niet draagt. De deur van het café, de club of het restaurant gaat even open en een vlaag Rihanna vult de ruimte.

We’ve found love in a hopeless place. Jullie maken oogcontact en je beseft: dit is mijn soulmate. De persoon die al mijn geheimen zal bewaren. Of tenminste iemand die voor dat ene hokje zonder slot de wacht zal houden.

Er is geen plek ter wereld waar mijn geloof in de mensheid meer versterkt wordt dan in de vrouwentoiletten. Wie er ooit al een voet heeft binnengezet, weet dat het perfect functionerende mini-maatschappijen zijn waar je bestaans­- recht niet in twijfel wordt getrokken. Ieders aanwezigheid is gegrond en genoodzaakt – of je nu dringend moet plassen, behoefte hebt aan een goede huilbui of juist aan een dipje, gefrustreerd in een prop toiletpapier wilt roepen of eindelijk de scheet wilt bevrijden die je al sinds het begin van je Tinder-date ophoudt.

Je mag er zijn en je zult daar herhaaldelijk aan herinnerd worden. In tegenstelling tot wat ‘vrouw zijn’ in de hedendaagse maatschappij betekent, zijn de heersende geboden die er al dan niet met eyeliner op de muur werden geschreven rechtlijnig en universeel. Je geeft een tampon of maand­verband aan hen die het nodig hebben. Je maakt iemand er steeds attent op dat hun rokje in hun panty steekt. Idem met toiletpapier aan de schoen. Wanneer je slechts met twee bent, maak je extra veel lawaai met de handdroger zodat de ander met alle nodige bombarie hun ding kan doen en je waarschuwt de persoon na jou áltijd wanneer het toiletpapier op is.

Het is een safe haven voor hen die willen ontsnappen aan de dreunende beats, de grijpgrage handen, de aanblik van je ex die met een nieuwe vlam staat te muilen, de passief-agressieve opmerkingen van je schoonmoeder of dat nochtans non-alcoholische drankje dat je plots bijzonder draaierig doet voelen. Er zal altijd wel iemand zijn die je haar achterover houdt wanneer je overgeeft, een taxi voor je belt wanneer je niet meer op eigen benen thuisraakt of je een mascara leent om strijdbaar de confrontatie weer aan te gaan.

Ik heb er misschien niet de vrienden van mijn leven, maar wel besties voor heel even gemaakt, platonische, maar daarom niet minder innige onenightstands die beginnen met een aarzelende glimlach en eindigen met plannen om samen een bloemenwinkel te starten. Ik zal nooit een uitnodiging voor hun huwelijk ontvangen of weten welke plantaardige melk ze in hun cappuccino nemen, maar in die tien minuten die we met dichtgeklemde benen of kaken hebben staan wachten, hebben we wel ons hart geopend.

Dit is voor de mensen in de meisjestoiletten. Voor de onbekenden die me altijd zullen zeggen dat er lipstick op mijn tanden zit. Die me zelfvertrouwen geven door te beloven dat ze mijn memoires zullen lezen als ik die ooit uitbreng. Die alvast een foto nemen voor de achterflap want ik zie er die avond ‘echt, serieus, zoooo goed uit.’ Die me een high five geven nadat ik een kwartier in mijn gsm heb geroepen, die me knuffelen als ik daarna in elkaar zak.

Shout out naar Julie, Jessica, Jasmina of wat je naam ook moge zijn.

Ik heb je nog niet ontmoet. Maar ik mis je verschrikkelijk.