Elke auteur blinkt van blijdschap over het gearrangeerde beeldmomentje in ‘De boekathon’

Leve het laagdrempelige lezen. Dat is de totempaal van De boekathon, de boekenhub van ex-MNM-presentator Tom De Cock. Ooit fleurde hij er de corona-editie van een lege Boekenbeurs mee op, nadien wist hij het concept behendig aan de VRT te slijten. “Ik vind dat er over boeken soms veel te moeilijk wordt gedaan”, aldus De Cock in Knack Focus. Door wie, dat zei hij er niet bij. Maar: “We willen af van het idee dat je pas een lezer bent als je uit de boeken van Ilja Leonard Pfeijffer kan citeren”, klonk het in De Morgen.

Tegenwoordig is De Cocks speedinterviewformule – aan de lopende band een kwartier kletsen met auteurs van allerlei pluimage – ironisch genoeg vrijwel het enige overblijvende visuele boekensnoepje van de VRT. De Lang zullen we lezen-site is alweer even opgedoekt; diepgaande auteursinterviews moet je bij de openbare omroep met gesofisticeerde miscroscopen zoeken (tenzij bij Klara); en Brommer op Zee is als te highbrow afgeserveerd.

Op de eerste Vlaanderenleestdag, die viel op 23 april, gaf De Cock opnieuw flink van jetje. Waarom doet hij het zichzelf aan, veertig schrijversinterviews in tien uur afhaspelen? Je vraagt het je volmondig af, ook na de twee compilatie-afleveringen op VRT1, opgenomen in de bib van Sint-Niklaas.

Loftuiting

Kokette wrong in het haar, kleurrijke kousen en kekke pakken: de onverwoestbare positivo De Cock is zelden uit zijn lood te slaan. En met de oprechte interesse voor zijn invités zit het snor. Toch krijg je stelselmatig het gevoel dat elke scribent zijn voorgekauwde promopraatje mag komen aframmelen.

De boekathon drijft op een onwrikbare formule, het keurslijf van het kwartier. Laat de schrijver gewoon zelf uitleggen waarover zijn boek gaat. Zwaai hem een loftuiting toe en pols of het autobiografisch is. En vraag hem vervolgens een boekentip. Klaar is kees én op naar de volgende. Ongeveer elke auteur blinkt van blijdschap over dit door hun uitgever gearrangeerde beeldmomentje, alsof ze net een dopamineshot kregen.

Is het écht te veel moeite om eens een kritische vraag op te werpen? De boekathon is een exponent van té gemakzuchtige hoera- en ‘aai over de bol’-journalistiek die elke tegendraadsheid afzweert – want ja, we werken voor een groot publiek, toch? Bovendien is de gasten- en genrekeuze onevenwichtig. Natuurlijk zijn Saskia de Coster, Toni Coppers, Nele van den Broeck, Yasmina El Messaoudi, Katrin Swartenbroux of Jean-Claude Van Ryckeghem stukken mondiger dan derderangspennevoerders uit Bommerskonten met veredelde huisvlijt die ook mogen aanschuiven. Nee, we noemen geen namen. Zo kan in De boekathon iedereen zijn fifteen minutes of fame verzilveren, maar het zorgt wel voor pijnlijke contrasten.

En doe alstublieft iets aan het Boekathon-decor. Gezellig, een bibliotheek, maar al die losjes verspreide boekenkistjes, bijeengesjorde boekenstapels en boekenruggen, plus bric-à-brac en aftandse tapijten ogen erg onrustig. Ze leiden de aandacht af van de geïnterviewde. Zeker als er ook nog passanten door het beeld stommelen.