Acteur en theatermaker Daniël Bossevain over zijn opmerkelijke jeugd: "Ik wilde mijn eigen verhaal ontdekken"

Flow interviewde Daniël Bossevain (54) over zijn verleden, heden en toekomst. Genoeg stof tot praten, want de acteur en theatermaker had nogal een grenzeloze jeugd, zoals ook te lezen valt in zijn debuut, Het magische kind. “Ik heb alle doosjes en donkere kamertjes opengetrokken en leeggekieperd.”

Hij groeide op tussen kunstenaars en vrijbuiters in Ruigoord: een bijzondere jeugd, maar geen makkelijke. Daarover vertelt hij alles in zijn nieuwe boek: Het magische kind. In een interview met Flow vertelt hij over zijn verleden, heden en toekomst, en hoe die elkaar hebben beïnvloed.

Bizarre verhalen

Daniël vertelt: “Ik liep al een tijdje rond met het idee om iets te doen met al die bizarre verhalen van vroeger. Ik dacht dat ik er misschien een solo over kon maken, verpakt in een reisverhaal. In Italië ontstond het idee om mijn jeugd op te schrijven. Om mijn verleden letterlijk te boekstaven. Toen alles stilviel door de pandemie, ging ik aan de slag.”

Vrije en grenzeloze opvoeding

“Als kind heb je geen oordeel, de wereld waarin je opgroeit is de wereld. Het was een vrije, maar ook wel grenzeloze opvoeding. Ondertussen ging het leven in Ruigoord gewoon door, maar daar werd ik een beetje een vreemde eend die elke winter weg was naar een of ander exotisch oord en dan weer gebruind terugkwam. Ik werd gezien en zag mezelf waarschijnlijk ook als een wereldwijze globetrotter. Maar of ik dat echt was?”

“Mijn opvoeding mag dan grenzeloos zijn geweest, het was niet liefdeloos. Ik was mijn moeders oogappeltje en mijn vader hield op zijn manier van me. Wel viel ik overal een beetje buiten. Mijn vader had een nieuw gezin, daar had ik een halfzusje en een halfbroertje, bij mijn moeder was het hetzelfde – ik vloog in.”

Zogenaamde vrijheid

“In de puberteit kwam er nog een nadeel aan die heel vrije opvoeding: er was niets om me tegen af te zetten. Als een pudding bewoog alles mee. Iedereen ‘begreep’ alles. Op een gegeven moment ga je inzien dat dat onzin is, want alles kan dan bespreekbaar zijn, dat gaat maar tot een zekere hoogte op.”

“Als ik terugkijk, denk ik soms: jezus pannenkoek, ik was tien, hè. Die zogenaamde vrijheid is de vrijheid die iemand anders in zijn hoofd heeft en dat kan heel dwingend zijn. In de puberteit realiseerde ik me dat ik mijn eigen verhaal wilde en moest ontdekken en niet meer in het verhaal van mijn ouders wilde zitten.”

De hippie ontgroeid

“In interviews die ik gaf toen ik nog niet zo lang bezig was als acteur, kreeg ik vaak vragen over mijn hippie-achtergrond. Ik reageerde altijd heel fel. Voor mijn gevoel was ik die jeugd ontgroeid, ik wilde er zo min mogelijk mee te maken hebben. Mijn moeder vond dat ik mijn eigen achtergrond daarmee afkraakte. Maar ik denk dat ik dat nodig had om me los te weken.”

“Het boek is geen afrekening geworden. Dat komt ook door de vorm: je kijkt door de ogen van het kind en ik zoom maar heel af en toe uit. Dat heb ik bewust zo gedaan. Ik wil dat de lezer zelf de vrijheid heeft om zijn oordeel te vormen. Het moest niet een of andere klaagzang worden van iemand die het vroeger zo moeilijk heeft gehad. Zodra ik tijdens het schrijven ook maar iets in die richting bespeurde, dacht ik: gast, ga met een psychiater praten.”

Doosjes en donkere kamertjes

“Het is natuurlijk fantastisch dat het boek is uitgegeven. Maar ook als dat niet zou zijn gebeurd, was het alles waard geweest. Ik heb alle doosjes en donkere kamertjes opengetrokken en leeggekieperd. Dat geeft een enorme vrijheid.”

“Het schrijven was echt een commitment met mezelf: het gaan zitten, de focus, het puzzelen. Ik kroop elke dag om een uur of tien achter mijn computer en voor ik het doorhad, was het half drie en had ik aan één stuk door gewerkt.”

“Het boek smaakt naar meer. Nu zijn het memoires, een terugblik op mijn jeugd. Maar welke kanten kun je wel niet allemaal op, al schrijvend?”