Eigen-aardigheid

In de vele blogs die hier verschijnen ontdekte ik iets, waar ik hier graag bij stil wil staan. Het gaat over ieders eigen-aardig zijn. Eigen-aardig, jezelf lief vinden. Een mooi woord als ik erbij stil sta en tot mij door laat dringen. Wat zegt het mij?

Aan de ene kant is eigenaardigheid het unieke in ieder mens. Het anders dan anderen zijn. Daarmee raak ik gelijk een gevoelige snaar in mezelf; ik durfde nooit mezelf te zijn. Er was zelfs een tijd dat ik zelfs niet op anderen wilde lijken. Dat is veranderd. Al heel lang lees ik over de wijsheden van anderen veelal middels boeken. Het is de weg die anderen gegaan zijn, vooral in hun geloof.

Vandaag las ik iets over wijsheid, horizontale wijsheid en verticale wijsheid, Daarbij staat horizontale wijsheid voor kennis, en verticale wijsheid de wijsheid die van God komt. Een mooie, treffende vergelijking volgens mij.

Ik betrapte, of liever gezegd iemand die mij zeer na is confronteerde mij met het gegeven dat ik altijd maar aan het werk ben om Gods liefde te bereiken en te verdienen. Heel hard werken. Dat doe ik ook door kennis over God op te doen. Wat ik merkte was dat dat klopte, ik ben eigenlijk altijd op zoek ergens anders te willen zijn. Maar mag het ook hier en nu vandaag voldoende zijn. Kan ik niet veel meer luisteren naar wat Gods Geest mij te vertellen heeft ipv mij vol te stoppen met boeken.

Wat ik niet zeg is dat lezen slecht voor mij is, maar waar het volgens mij om gaat is dat ik tevreden leer te zijn. En niet zo loeihard aan het werk ben, om Gods liefde te verdienen. Hij ziet mij hier en nu aan voor wie ik ben, dat deed Hij al voordat ik begon met mijn geestelijke groei. Dat besef is een les die er maar moeilijk in gaat bij mij. Ik kan verzanden in meer en meer, terwijl ik genoeg ben voor God. Dat levert ontspanning op.

Daarmee kom ik terug bij wat ik hierboven schreef, ik durf maar zelden mezelf te zijn. Logisch voor iemand die zich altijd wegcijferde. Eigen behoeften (er-)kennen is geen vanzelfsprekendheid. Toch is dat wat ik hier ontdek. Naast alles wat ik lees over de geestelijke weg die anderen gegaan zijn, is er de vraag: Wie ben ik?

Een vraag die het begin van mijn geestelijke zoektocht markeerde nu ongeveer 26 jaar geleden. Bijna de helft van mijn leven. Deze vraag beantwoorden, is voor mij misschien één van de belangrijkste vragen in mijn leven. Waar sta ik voor? Durf ik stil te staan en mij laten leiden door Gods Geest en ontdekken wie ik ben? En is er al niet heel veel bekend van wie ik ben? Is het ook genoeg te zijn wie ik vandaag ben?

Die laatste vraag zet mij aan tot een antwoord. Als dat wie en wat ik vandaag ben en doe voldoende is voor God, mag ik dan rusten? Kan het zo zijn dat ik niet meer hoef te jagen. Ik denk altijd maar dat ik één of andere grote profeet moet worden, iemand die de toekomst kan voorspellen en wonderen doet. Net als in de bijbel gebeurt. Deze fascinatie om het onmogelijke te doen en iets te doen wat anderen kunnen, hield mij bij mezelf vandaan. Ik ben genoeg. Ik hoef geen wonderen te doen. Ik hoef geen boek te schrijven. Ik hoef alleen mezelf te zijn. Alleen te kijken wat ik nu al ben. Hier vandaag. Wie en wat ben ik dan vandaag?

Ik schrijf gedichten, houdt ervan een blog te schrijven. Ik ben vrijmoedig, vind geestelijke groei een boeiend onderwerp. Ben gelovig, houd ervan om met mijn geloof bezig te zijn. Heb een relatie. Vind wandelen leuk, houd van een goed gesprek als ook om mij terug te trekken in de stilte. Lees graag een krant. Doe graag spelletjes. Vind het fijn om te luisteren. Heb mooie relaties, fijn werk. Een lieve vriendin. Lees ook graag boeken. Kortom mijn leven is goed.

Dat ben ik in een notendop. Dat is wie ik ben. Niet hoogdravend, eigenlijk heel gewoon. Maar voor God heel bijzonder. Ik heb genoeg liefde om mij heen. En een geloof dat zich aan het ontvouwen is. Ik mag er zijn. Ik ben waardevol.

De aanleiding voor deze blog was in mijn hoofd een andere als wat er nu tevoorschijn is gekomen.
Maar dat is oké. Dit is wie ík ben.