Het opzetten van de bedrijfjes - de zogenaamde Language Development Company's of LDC's - was nochtans verantwoord. Ze lieten toe om per taalgebied lokale investeerders aan te trekken en zo de wereldwijde uitbouw van Lernout & Hauspie te versnellen. "Er zijn voldoende aanwijzingen dat men de licentiecontracten met de eerste LDC's wou naleven. Men was ook nog steeds op zoek naar een investeerder, zei de rechtbank."

Maar nadien veranderde dat, aldus het hof. Op dat moment werden de taalapplicaties immers binnen de venootschap zelf ontwikkeld en wisten de toplui Jo Lernout, Pol Hauspie en Nico Willaert volgens het hof goed dat ze geen investeerder meer zouden vinden. De bedrijfjes werden dan ook alleen maar gebruikt om licenties bij de moedermaatschappij te kopen zodat die haar omzet kon verhogen.

Vanaf dan werden de buitenlandse bedrijfjes gebruikt om de rekening van Lernout & Hauspie aan te dikken. Ze plaatsten immers bestellingen bij de moedermaatschappij, waardoor die haar verkoopcijfer zag klimmen en een beter beeld kon ophangen naar investeerders en leveranciers.

Het hof verwees naar de Armeense LDC die in het vierde kwartaal van 1999 werd opgericht, terwijl men op voorhand wist dat die niet levensvatbaar was.

Intussen gaat het voorlezen van het arrest in Gent nog steeds voort. Onder meer Dexia en KPMG wachten er op hun lot.