“Aannemer beloofde pareltje af te leveren, het is een ravage geworden”: renovatie draait voor Hilde (56) uit op nachtmerrie

“Voor mij is het nog heel moeilijk om hier binnen te komen. Al vele tranen heb ik gelaten. Het heeft een serieuze impact op mij”, vertelt Hilde als we binnen staan in haar halfopen woning met tuintje in de Julien Breugelmansstraat. De confrontatie met de staat van het huis valt haar zwaar. Een korte rondleiding maakt meteen duidelijk waarom. 

Op de benedenverdieping zitten gaten in het plafond en loopt water langs de muren, waardoor roest- en schimmelvlekken opduiken op de gipsplaten van matige kwaliteit, die dienst doen als bezettingsmateriaal. Het is een gevolg van een slecht heraangelegd dak, waarvan Hilde de pijnpunten blootlegt. “De dakpannen liggen schots en scheef. De roofing op het platte dak is een ramp. De isolatie onder het dak is dan weer gelegd met tweedehandsmaterialen. Laat ons zeggen: afbraakmaterialen. Door scheuren en gaten loopt het water naar binnen. Zelfs de buurman heeft nu een lek”, vertelt ze. 

Niet echt wat van de opknapping verwacht werd. “De renovatie moest de woonst conform huidige normen maken op vlak van onder meer elektriciteit en isolatie. Daarvoor moest bijvoorbeeld het dak heraangelegd worden.” 

Al deed de aannemer méér fout dan het slecht uitvoeren van het gevraagde. “De tegelvloer beneden moest bijvoorbeeld helemaal niet uitgebroken worden. Dat heeft hij toch gedaan, om te vervangen door een scheve betonvloer. In het toilet heeft hij wel een afvoerbuis gelegd, maar de beerput is gewoon dichtgesmeten. Aan de dampkap in de keuken is een leiding, maar die loopt achter de gipsplaat niet eens door. De douche is niet aangesloten op het water. Amper water- of elektriciteitsleidingen heeft hij gelegd of aangesloten.”

In de tuin wordt het alleen maar erger. “De veranda moest bestaan uit licht doorlatende platen. Hij heeft er een houten overdekking van gemaakt, die steunt op houten balkjes en niet op een dragende muur. Mijn stenen berging brak hij af om te vervangen door houten balken. De steunpalen zijn eveneens van hout. Ze hebben zelfs geen fundering, maar staan gewoon op de grond. Allebei constructies die al beginnen doorbuigen en zomaar kunnen naar beneden zakken”, klaagt Hilde. Op de twee bovenkamers is de toestand niet anders: water op de muur, slecht of geen gelegde leidingen, een besmeurde houtvloer... De zolder ligt vol puin. “Schrijnend. Er zijn geen woorden voor.”

Een half jaar na de start van de werken zit Hilde met de handen in het haar. In augustus startte de renovatie. “Tegen 17 oktober zou het afgewerkt zijn. Dat werd dan november. Dan zei hij tegen kerst. Daarna kwamen er excuses: ‘ik ben ziek’, ‘mijn tante is gestorven’, ‘mijn dochter heeft corona’... Toen werd het me overduidelijk dat ik was opgelicht”, zegt ze. 

“Of ik de wanpraktijken niet eerder had kunnen doorprikken? In de week was ik er niet, maar ik kwam natuurlijk af en toe wel eens kijken. Je hebt eigenlijk een vertrouwensband opgebouwd, waarna het op een heel geslepen manier gebeurde. Als ik een bepaalde ingreep in twijfel trok, liet hij zien dat hij momenteel aan iets anders bezig was. Wanneer ik opmerkte dat een nieuwe vloer leggen toch veel te duur zou zijn, verzekerde hij dat dat in het budget paste. Toen ik doorvroeg, zei hij dat hij een groot netwerk had met adressen waar hij wel een prijsje kon regelen, omdat hij er in grote aantallen materiaal aankocht. Als ik zei dat hij amper nieuwe materialen meenam, hoewel dat op de vaag omschreven facturen stond, antwoordde hij dat die nog in het magazijn lagen. Of dan nam hij er zogezegd mee in een gloednieuwe GAMMA-tas, waarin uiteindelijk tweedehandsrommel zat.”

De vele beloftes breken Hilde zuur op. Uiteindelijk heeft de aannemer meer afgebroken dan opgebouwd. “Het hele dak zal bijvoorbeeld opnieuw moeten gebeuren. Ik had voor de totaalrenovatie 42.000 euro voor ogen, waarvan ik sowieso al 35.000 euro kwijt ben, want ik heb al drie vierde betaald. Met de herstellingskosten erbij gaat dit me dus uiteindelijk minstens 50.000 euro kosten.”

De familie besloot in de bres te springen. “Ze hebben de eerste advocaatkosten betaald, zodat ik de aannemer in gebreke heb kunnen stellen. Er volgt nu een dagvaarding. Hij had tijdelijk meubels en matrassen bij hem in zijn magazijn opgeslagen, die ik beschadigd en onder de kattenurine heb teruggekregen. Daarvoor heb ik een proces-verbaal laten opstellen bij de politie. Maar een rechtszaak inspannen, dat kan ik niet betalen. Ik ben dubbel slachtoffer.”

Op een serieuze schadevergoeding rekent Hilde al niet meer, wat haar zorgen baart. “Dit huis is het enige wat ik heb”, zegt ze met gebroken stem. “Door mijn gezondheidsproblemen heb ik amper kunnen sparen. Ik sta met mijn rug tegen de muur. Gelukkig kan ik momenteel elders verblijven, maar ik hoop dat dit zo snel mogelijk opgelost raakt.”

Een vriendin van Hilde en haar zussen hebben een geldinzamelingsactie opgestart via gofund.me. Storten kan enkel met VISA/Mastercard/American Express. Daarnaast is een solidariteitsrekening geopend op het rekeningnummer BE68 0637 0285 2234 met als vermelding ‘een steuntje’.