COLUMN. Lien Van de Kelder over haar woelige vertrek naar Thailand: “Ik besliste om te zwijgen tegen de kinderen”

Stressbestendig. Dat is hoe mensen mij noemen, al heel mijn leven. Maar vlak voor ons vertrek naar Thailand lukte het even niet. Hans was al twee weken in Bangkok. Wij moesten bij aankomst eerst nog een week in de ‘Sandbox’ in Phuket. Lees: quarantaine op het schiereiland, op voorwaarde van een negatieve test bij aankomst.

De laatste week stelden mijn zenuwen mij op de proef, de besmettingen in de school gingen zo hard dat ik een week vroeger met thuisonderwijs ben begonnen om ons vertrek niet in gevaar te brengen. De hobby’s werden al eerder geschrapt. Jeanne smeekte haar beste vriendin een afscheidsknuffel te mogen geven. Ze deden beiden een dekentje over hun hoofden en knuffelden als twee flanellen spookjes. Grappig en triest tegelijk. De dag erna testte dat meisje positief. Nog een dag later testte één van Victors voetbalvriendjes ook positief. De spanning steeg. 

_{(Lees verder onder de foto.)}

Eindelijk was het tijd voor onze finale PCR-test. De kinderen raken maar niet gewend aan die stok in hun neus, maar ze deden het goed. Daarna was het wachten op het resultaat. Om 23.30 uur telefoon van de huisarts. Dat kon alleen maar slecht nieuws zijn. Inderdaad: Victor testte zwak positief, “waarschijnlijk niet meer besmettelijk”. Verbijstering alom. Hij had nooit symptomen. 

Ik kon Hans niet bellen, want in Bangkok was het midden in de nacht. Wat moesten we nu doen? Dertien dagen wachten op zijn herstelcertificaat. En wat als Jeanne of ik in die tijd besmet zou raken? Hoe moest ik dat ’s morgens aan Victor zeggen? Zonder dat hij bang zou worden of zich schuldig zou voelen dat we niet naar Thailand zouden kunnen vertrekken? En dat ze hun papa nog minstens 3 weken langer zouden moeten missen?

Eén van de mama’s van de klas liet me weten dat toen ze naar Marokko gingen, verschillende familieleden ook positief testten, maar geen symptomen hadden. Ze lieten een tweede test doen en die bleek plots negatief. Dat bracht me wat tot rust, zou dat echt kunnen? Ik besloot een zelftest te doen bij Victor. Als die terug negatief was, zou ik een tweede PCR-test laten afnemen.

_{(Lees verder onder de foto.)}

Ik besliste nog niet aan Victor te zeggen dat hij positief had getest, hij zou nodeloos in paniek slaan en Jeanne ook. Dus om drama te vermijden, zei ik dat Victor zijn test niet gelukt was en dat het opnieuw moest. Om half acht stond Geert, een vriendelijke buurman, al aan de deur met een zelftest. Zurenborg = Burenzorg, zei Herman De Coninck ooit, bij deze nog maar eens bewezen. Ik deed die zelftest bij hem. Met bonkend hart afwachten. Negatief! Er was hoop! Op naar een nieuwe PCR-test!

Heel non-educatief zei ik – omdat Victor écht geen zoveelste keer een stok in zijn neus wou en moord en brand schreeuwde – dat hij zijn PlayStation mocht meenemen naar Thailand. Had ik onmiddellijk spijt van natuurlijk. Maar goed, de test werd afgenomen, we reden terug naar huis en dan was het bang afwachten. Mijn hart bonkte, mijn knieën waren week, ik voelde me misselijk, als voor een mondeling examen vroeger op school. “Ping”, een mail van het testcentrum: NEGATIEF! 

Achttien uur later vertrokken we alsnog naar Hans! Wat een gigantische opluchting, al vraag ik me wel af hoeveel mensen al in de problemen kwamen door een vals positieve test. We gingen nog even op afstand naar de grootouders zwaaien die deze thriller tot op de minuut gevolgd hadden en om 3 uur ’s nachts viel ik uitgeput in bed. ’s Morgens om 8 uur vertrokken we naar Zaventem. Tijd voor een douche was er niet meer. We waren zo laat mogelijk opgestaan na al die helse nachten. 

De kids zaten traditioneel bovenop de valiezen op het bagagekarretje in de vertrekhal. Nog een koffie en twee fruitsapjes met het ontbijt dat ik nog snel gemaakt had. “Mogen we de paprika en de tomaatjes al opeten?” Het was 9 uur, oké dan maar. Waarom niet, vandaag zou alles een beetje anders zijn. Ik kon nog steeds niet geloven dat we op de luchthaven stonden.

Het inchecken: 12 pagina’s per persoon, waaronder een verklaring de Thaise koning geen oneer aan te doen, daar staan zware straffen op in Thailand, en ook de verblijfsvisa, het bewijs dat je zeven dagen op dezelfde plaats in Phuket verblijft en uiteraard alle vaccinatiebewijzen. De vlucht zat – tegen mijn verwachtingen in – stampvol. In economyclass dicht opeengepakt, met mondmaskers die met de minuut lager hingen. Als we ergens corona zouden oplopen was het hier wel. Jeanne en Victor bleven uiteraard de volle elf uren klaarwakker. Tot de laatste 20 minuten voor de landing natuurlijk.

_{(Lees verder onder de foto.)}

Bij aankomst wachtte ons een administratieve medische controle, een grenscontrole met digitale vingerafdrukken en een webcamfoto, en daarna nog maar eens een PCR-test. De eerste van de twee die je in de Sandbox moet doen. Opnieuw een stok in onze neus, redelijk diep en pijnlijk. Wel efficiënt georganiseerd, dat moet je de Thai nageven. In het hotel alweer massa’s administratie, maar dan kwamen we eindelijk op onze kamer, waar we moesten blijven tot de resultaten van die test op de luchthaven binnenkwamen. 

Dat kon tot tien uren duren. De kinderen werden gek in die kamer. Ik besloot dus toch maar wat ongehoorzaam te zijn en – ver van alle mensen – het strand op te gaan en in zee te gaan zwemmen. Jeanne en Victor genoten van dat beetje burgerlijke ongehoorzaamheid: blije gezichten, spelen en lachen in het water en op het strand, heerlijk. Als dit is wat ons te wachten staat de komende maanden, komt het allemaal goed. 

Hans Herbots en Lien Van de Kelder verhuizen met hun gezin naar Thailand. “We praten hier meer met elkaar” (+)