Helmut Lotti openhartig over opgroeien in armoede: “Schoenen uit de Shoekonfex en het toilet was een plank met een gat in”

Het besef dat anderen het beter hadden, kwam op school, vertelt Helmut Lotti. “Met de mannen met hun Millet-jassen en Docksides. Wij kochten onze schoenen in de Shoekonfex en ik droeg het ondergoed van mijn kozijn af”, zegt hij. “Wij hadden ook geen badkamer en wasten ons in de keuken. Het toilet was een plank met een gat in, op het koertje. Ons huis was een krot, omdat mijn moeder andere prioriteiten had: ze was heel hedonistisch en vond plezier in het leven belangrijker. En elke dag kwam er deftig eten op tafel. Ik vond haar instelling wel knap: wij mochten ook alles doen wat we wilden." 

“Ik weet nog dat mijn maat, met wie ik ging fietsen, dringend naar de wc moest en vroeg of hij bij ons kon gaan. ‘Het toilet is kapot, ze zijn eraan aan het werken,’ zei ik. Ik schaamde me dood.” Vanwege die schaamte, nodigde Lotti doelbewust geen mensen thuis uit. “En ik probeerde me te onderscheiden door te zingen. Ik wist dat ik een bijzonder talent had nadat ik in de muziekles iets had gezongen en iedereen me was blijven aanstaren.” Hij vervolgt: “Vanaf dat moment probeerde ik nog meer mijn goeie kanten in de verf te zetten: het maakte me graag gezien.”

Lees het volledige interview met Helmut Lotti in HUMO.