Kim Gevaert over leven onder bijna constante druk: “Op een bepaald moment heeft dat een soort kortsluiting in mijn hoofd veroorzaakt”

“Toen ik jong was heb ik mezelf heel veel druk opgelegd”, zegt Kim Gevaert, die 27 Belgische titels veroverde, in ‘De Rotonde’. “Ik wilde gewoon alles goed doen. Op school en in de sport. Vooral het vijfde en zesde middelbaar waren zwaar. Ik volgde Latijn-wetenschappen en begon daarnaast steeds meer aan belangrijke wedstrijden deel te nemen. Op een bepaald moment heeft dat een soort kortsluiting in mijn hoofd veroorzaakt en kreeg ik zware slaapproblemen. Ik kon echt niet meer slapen. Ik kreeg mijzelf niet meer gekalmeerd. Vooral tijdens de examens was het moeilijk. Zo erg dat mijn ouders zich afvroegen of ik het wel zou kunnen combineren: universitaire studies én atletiek. Maar uiteindelijk ging het mij op de universiteit beter af dan in het middelbaar.”

“Studeren was op zich geen probleem voor mij, maar ik legde de lat gewoon te hoog”, legt ze uit. “Ik wilde de beste zijn in alles. Ik kon niet zeggen, ‘dit gaan ze niet vragen’ dus dat studeer ik niet. Neen, ik wou alles kunnen. Dat is veranderd op de universiteit. Ik kon meer loslaten, ik moest niet altijd meer de beste punten hebben. Slagen was toen ok.” Die moeilijke jaren in het middelbaar zorgden er wel voor dat Kim beter om kon met stress. “In vergelijking met veel andere atleten kon ik echt wel vrij goed tegen de druk. En die druk, die was een pak groter dan op school. De Olympische spelen, de verwachtingen van een heel land, het is toch iets anders dan druk die je op school ervaart. Tegenwoordig zou er een sportpsycholoog ingeschakeld worden, maar toen was dat nog niet zo de gewoonte. Ik heb er ook nooit naar gevraagd. Zeker toen ik wat ouder werd, dacht ik altijd, zo lang ik zelf mijn problemen kan oplossen, is het goed. Ik wilde niet afhankelijk zijn van iemand.”

Daarom ging Kim actief op zoek naar dingen die haar ontspanden. “Zo was er met mijn man de regel: na 10 uur ‘s avonds wordt er niet meer over atletiek gepraat. Bij mijn ouders en vrienden was atletiek ook niet hét gespreksonderwerp. Dat was leuk voor mij. Zo kon ik af en toe loslaten en mezelf zijn. Als de mensen rondom jou overdreven begaan zijn met je carrière, dan pas wordt het moeilijk. Ik kon ook nog gewoon Kim zijn, niet enkel Kim de atlete. Niet alles draaide rond de prestaties op de atletiekpiste.” En ze voegt eraan toe: “En als ik eens alleen wilde zijn, dan las ik met heel veel plezier een Kiekeboe of een Urbanus strip. Dat kon mij echt ontspannen. Een ‘echt’ boek lezen dat zat er in zo’n periode niet in, mijn hoofd zat te vol met andere dingen. Maar een leuke strip en een beetje muziek, daar kon ik echt van ontspannen.”