"Ik laat los, maar blijf mij moeien"

Vriend of vijand, niemand zal de verdienste van Freddy Willockx voor 'zijn' Sint-Niklaas kunnen minimaliseren. Wat hij als burgemeester tussen 2001 en 2006 presteerde, mag gezien worden als een schoolvoorbeeld van lokale, politieke efficiëntie. In één bestuursperiode van 6 jaar slaagde hij erin om de Grote Markt en het Stationsplein volledig te vernieuwen, maakte hij de komst van het Waasland Shopping Center mogelijk, kwam er na jaren getalm een crematorium én bracht hij de twee ziekenhuizen samen. Hij noemt het zelf ook zijn hoogtepunt, die zes jaar waarin hij als een wervelwind tekeer ging en iedereen rond hem op scherp zette, dag en nacht. Als voormalig minister en europarlementslid was zijn invloed in Brussel een geweldig wapen om zijn plannen in de Wase hoofdstad waar te maken. Zijn politieke tegenstanders omschreven hem ooit als 'de Vladimir Poetin van de Sint-Niklase politiek', toen hij in 2012 ging uitbollen als voorzitter van de gemeenteraad. 'Hij komt altijd terug, je krijgt hem niet weg', klonk het. Maar nu is het wél zo ver. Na maar liefst 46 jaar als gemeenteraadslid in Sint-Niklaas is het voor de 69-jarige Freddy Willockx genoeg geweest. "Ik voel me nog steeds goed in mijn vel. Maar één van mijn kwaliteiten is dat ik kan loslaten. Al wil dat niet zeggen dat ik helemaal afscheid neem. Ik ga me blijven moeien, in het partijbestuur, als militant en in het stadhuis. Maar ik ga niet meer de baas willen spelen. Die tijd is voorbij."

Die tijd heeft liefst 46 jaar geduurd. Willockx was pas 23 jaar toen hij in 1970 verkozen werd, met 380 voorkeurstemmen op een onverkiesbare plaats. Maar zijn vader, die wijkagent was in de buurt rond de Witte Molen, zorgde er voor dat er werd gestemd op 'onze Freddy', in een tijd dat voorkeurstemmen nog taboe waren bij de toenmalige BSP. Amper vier jaar later, in 1974, werd Willockx al schepen. In 1988 werd hij voor de eerste keer burgemeester, al maakte hij naar eigen zeggen in die periode ook een grote fout. "We werden in die tijd geconfronteerd met een 'bruine golf' van racisme, vanuit de volksmiddens van Sint-Niklaas. Het was niet makkelijk besturen. Ik voelde ook aan dat mijn eigen publiek mij in de steek liet. En ikzelf reageerde ook niet beheerst. Als het over migrantenproblemen ging, durfde ik te snel mensen als racist te bestempelen, in plaats van te luisteren naar de reële samenlevingsproblemen. De druk van het alsmaar verzurende kiezerskorps werd steeds zwaarder. Dat heeft op een dinsdag in maart 1992 mijn keuze om minister te worden beïnvloed, toen Frank Vandenbroucke belde om tot de regering toe te treden. In 1994 werd ik dan verkozen als Europees parlementslid, waardoor ik ontslag moest nemen als burgemeester. Dat werd me niet in dank afgenomen in mijn stad. Ik dacht zelf ook dat ik burgemeester zou blijven voor de rest van mijn dagen, maar het heeft me uiteindelijk wel geholpen in mijn volgende periode als burgemeester."