Nu de achtbaan even langzamer gaat

Achtbanen ..ik hou er niet van..dus meestal als we naar een pretpark gaan ga ik er niet in en ben ik degene (ook super belangrijk) die op de tassen past. Maar als je te horen krijg dat je kanker heb zit je er toch ineens in ..poef .. riemen vast en gaan! En gaan andere mensen ineens op de "tassen passen" . Je gaat van onderzoek naar onderzoek en in mijn geval van chemo (+ immuum) naar chemo maar alles om te blijven leven .. ook al krijg je er allerlei bijwerkingen en ongemakken bij je gaat maar door en door... er is geen keuze. 

Maar nu.. help.. ben ik ineens weer poef uit die achtbaan gesprongen en zeggen ze dat de kanker weg is. Ongeloof, angst maar vooral ineens stilstaan .. ineens geen achtbaan maar langzamer dan een slak.

Alle gekheid en metaforen op een stokkie .. het is raar tuurlijk mis je die chemo's niet maar toch val je een beetje in een gat je moet weer vertrouwen gaan krijgen . Natuurlijk is het geweldig nieuws maar het moet gaan landen en je vertrouwen in je lichaam moet groeien en zeker niet als laatste geestelijk moet je ook weer genezen .. want eigenlijk kan je nu je uit die achtbaan ben pas terug kijken en voelen wat er allemaal gebeurt is.

En dan BAM komt de stilte het gevoel van stilstaan in eens binnen. Me brein werkt niet mee kan me niet goed concentreren ben nog zo moe heb pijn in me handen (dood gevoel) en zo heb ik best nog een lijst met ongemakken .. gaan die weg ? Zijn die blijvend? En wtf ik had gewoon kanker .. ineens was het er dat is een mega shock maar toch nu ineens (nou Ja niet ineens heb er hard voor geknokt natuurlijk ) is het weg en gek genoeg is dat ook een shock " ongeloof"

Gelukkig gauw revalideren dan heb ik weer een beetje het idee dat ik weer zelf wat doe aan me herstel .

En hopelijk nooit maar dan ook nooit geen achtbaan meer voor mij !