Hij kijkt verheugd, op het terras van Bar Bidon aan de Reep. Nog vóór Everybody Happy in de zalen speelt, gaat het al goed met de film. Op het filmfestival van Montreal kreeg Nic Balthazar de prijs voor beste regie. “Het is zo fijn, het universum dat een beetje meewerkt. Dit is iets waar ik niet op durfde te hopen. Het maakt dat ik nu met een groot schild het strijdperk kan betreden.”

Een film loslaten is het strijdperk betreden?

“Een beetje toch. En je strijdt ook tegen elementen die je niet in de hand hebt. Het mooie weer, bijvoorbeeld. Zal ik nu nog worden genekt door de opwarming van het klimaat? (lacht) Vanaf volgende week mag het regenen.”

De film heeft mij, ervaringsdeskundige, geraakt. Je brengt treffend in beeld hoe de toenemende druk iemand onderuit kan halen. Kun je dat maken als je zelf niet in de buurt van dat gevoel bent geweest?

“Ik heb een film gemaakt over autisme, zonder dat zelf mee te maken. Dus dat kan. Maar dit is anders. Omdat we met z’n allen echt wel op het randje staan. Ik dacht: ik maak een film over al die mensen rond mij die ik over de rooie zie gaan. Tot je merkt dat dat vingertje ineens heel hard naar jezelf begint te wijzen. Dus ja, ik ken dat: de hevige druk op onze schouders. Het stemmetje in onze kop dat ons naar beneden haalt en het leven minder aangenaam maakt. Ik ken het maar al te goed.”

“Het idee voor de film kreeg ik ook na een persoonlijke ervaring. Net zoals Ralf Hartman (rol van Peter Van den Begin, nvdr.) in de film, lag ik op een bepaald moment slapeloos te woelen in een hotelkamer. Objectief gezien was alles goed. Alles ging me voor de wind. En toch was het niet goed genoeg.”