Het Greet Rouffaerhuis, dat al sinds 2009 door het leven gaat als Oscare vzw, is twintig jaar geworden. Greet Rouffaer richtte het huis op nadat ze zelf ernstig verbrand was geraakt. Nu, twintig jaar later, is ze nog altijd bijzonder trots op het huis en is het voor haar een van de weinige plekken waar ze echt zichzelf kan zijn en niet het gevoel heeft dat ze zich moet verstoppen.

“Na mijn ongeluk moest ik in 1997 zelf op zoek naar nazorg na mijn verblijf in het ziekenhuis. Ik had hulp nodig van een kinesitherapeut, maar mocht niet autorijden naar het Stuivenbergziekenhuis. Als er geen hulp voorhanden is, is het gevaarlijk om in isolement te geraken. Ik vond uiteindelijk hulp bij kinesitherapeut Peter Moortgat die mij als allereerste brandwondenpatiënt behandelde. We kwamen samen op het idee om een compleet huis op te richten voor nazorg voor patiënten met brandwonden. Hij werd daar hoofd kine. Het was toen nog Bob Cools die een pand in Merksem ter beschikking stelde voor ons huis. Daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor.”

In 2009 deed Greet afstand van het Greet Rouffaerhuis en werd de naam Oscare in het leven geroepen. “Dat was toen nodig om mijn eigen pijn te verwerken. Tot dan had ik daar nog niet echt de tijd voor genomen omdat mijn aandacht zo snel ging naar het oprichten van het huis. Maar ik beschouw het nog altijd als mijn kindje en ben enorm fier op wat er daar vandaag de dag nog altijd gebeurt.”

Huid scheuren

Greet was ook aanwezig op de viering van twintig jaar Oscare eerder deze week. “Het voelt voor mij nog altijd als een plek waar ik niks moet verstoppen en mag zijn wie ik ben. Ik heb mijn ongeluk ondertussen wel een plaats kunnen geven, maar eens je een brandwondenpatiënt bent, blijf je dat ook. Het ongeluk is geleden van 1997, maar ik heb nog elke dag pijn. Ik voel het nog altijd aan mijn gewrichten. En als ik het bed opmaak bijvoorbeeld kan het zijn dat mijn huid scheurt en er bloed aan de lakens hangt.”

Uiterlijk steekt de actrice haar littekens altijd weg. “Ik ben een krak geworden in het verstoppen van mijn handicap. Pas als mensen echt op mijn handen letten en zien dat er een geamputeerde vinger is en nog wondjes zijn, hebben ze het door. Ik ken ondertussen ook de truuken van de foor om de littekens in mijn gezicht te bedekken met make-up. Ik tover mij elke dag om. Ik heb jarenlang alles op alles gezet om er zo goed mogelijk uit te komen. Het was zwaar, ik droeg 24 uur per dag een masker dat vastgesjord zat op mijn hoofd. Dat was benauwend en deed pijn, maar heeft me wel geholpen. Ik heb een fantastische behandeling gekregen om hier zo goed mogelijk uit te komen.”

Greet spreekt nog geregeld met lotgenoten, bijvoorbeeld via Oscare vzw. “Het is altijd bijzonder emotioneel om hen te ontmoeten. Ik werd op de viering van de twintig jaar nog bedankt voor wat ik heb opgericht. Een lotgenote zei me dat het dubbel was, maar dat ze dankbaar was voor hoe alles is gelopen, want zonder mijn ongeluk zou het huis er nooit gekomen zijn. Ik besef dat al die miserie en al dat afzien het waard waren als ik kijk waar we met Oscare nu staan. Als ik de klok zou kunnen terugdraaien en hetzelfde zou kunnen bereiken, zou ik geen seconde twijfelen en alles opnieuw doen. Zelfs met het ongeluk bij. Ik ben soms nog boos en soms nog verdrietig, maar het grootste deel van de tijd ben ik gelukkig.”