Kraamwerk: ‘Ik kan de familie van de ouders wel wat aandoen’

Geluk en angst

‘Na twintig jaar in de kraamzorg zou je denken dat ik alles wel zo’n beetje heb gezien en meegemaakt. Het grappige is dat elk gezin uniek is en dat er tegelijkertijd zo veel overeenkomsten zijn in de belevenissen en gevoelens van kersverse ouders. Bijna overal waar ik kom, strijden blijdschap en geluk om voorrang met onzekerheid, vermoeidheid en angst.

Lees ook: De kraamweek: wat kun je verwachten?

Twee vaders en een moeder

Dat is niet anders bij het gezin waar ik deze week terecht ben gekomen. Twee vaders hebben hun eerste kind gekregen, de single moeder – die als co-ouder in het leven van het jongetje aanwezig zal zijn – woont tijdelijk bij ze in om de eerste tijd borstvoeding te geven en te herstellen van de bevalling.

Ik heb de intake zelf gedaan en merkte toen al dat er een heel mooie vibe tussen de drie ouders hangt, ook al hebben ze elkaar nog maar anderhalf jaar geleden via internet leren kennen omdat ze alle drie op zoek waren naar een manier om ouder te worden.

Lees ook: Familierechtadvocaat en mediator Raya Oranje-Jorna legt je alles uit over co-ouderschap

Tijdelijk samenwonen

Over de wens om tijdelijk samen te wonen, waren ze toen alle drie al heel stellig en nu het zover is, pakt het ook goed uit. De vaders zijn enorm lief en betrokken en doen alles om het de moeder naar de zin te maken. Elke ochtend staat er een geweldig ontbijtje voor de kraamvrouw klaar, de voorraadkast puilt uit van haar lievelingskoekjes en om de haverklap komt er wel een vader de slaapkamer binnen om te vragen of ze nog iets nodig heeft.

Ik wil deze mooie band niet te veel verstoren en hou me meer dan normaal bezig met de was en de schoonmaak. Normaal gesproken ben ik als kraamverzorgende altijd al getuige van de prille opbouw van een nieuw gezin, nu komt daar nog iets anders bij: de opbouw van een relatie. En dat is geweldig om te zien.

Moeilijk telefoongesprek

Op de vierde dag komen de kraamtranen, maar niet bij de moeder. Een van de twee vaders zit erdoorheen na een moeilijk telefoongesprek en ik bied hem thee en een luisterend oor aan. “Onze familie vindt het maar niks,” zegt hij. “Ze vinden dat een kind één vader en één moeder moet hebben en geen rare constructie.” Ik kan de familie wel wat aandoen – ze moesten eens zien hoe liefdevol alles hier verloopt!

Dat is dan ook precies mijn antwoord. “Een kind heeft maar één ding ­nodig en dat is hier in overvloed,” voeg ik eraan toe. “Geloof me, er zijn gezinnen waarover ik me zorgen maak als ik wegga. Maar bij jullie kan ik alleen maar ontzettend blij zijn voor jullie zoon, die zich altijd welkom en geliefd zal voelen.” “Het raakt me zo dat je dat zegt,” antwoordt hij. “Ik ben elke keer zo bang dat we ons kind tekortdoen.”

“Beloof me dat je dat nooit meer zult denken,” antwoord ik. En dan zijn er nog meer kraamtranen, gek genoeg bij mij. Zitten we met z’n tweeën even enorm te snikken om de liefde voor een kind. Zie je, ook na twintig jaar heb je nog lang niet alles meegemaakt.