Jennifer Hoffman wil haar zoontje voldoende verveeltijd geven: ‘We proberen hem niet op elk moment te entertainen.’

Jennifer staat op het punt om even met haar gezin naar de Pyreneeën te vertrekken, waar haar onlangs overleden schoonvader ooit een woning kocht voor zijn kinderen. Inmiddels is het afgelegen gebied Jennifers tweede thuis geworden – mede omdat ze er het afgelopen jaar, tijdens het ziekbed van haar schoonvader, maanden achtereen doorbracht.

Het is voor Jennifer, haar Amerikaanse vriend Dorian en hun peuter Cooper een plek om even stil te staan, zonder de prikkels van de stad. ‘Anders dan in Nederland maak ik in Frankrijk lange wandelingen door de natuur, zonder telefoon, volledig in het moment.

We proberen er nu dan ook zo veel mogelijk te zijn. Zolang ons leven het toelaat en Cooper nog niet leerplichtig is, hebben we die luxe. We laten ons leiden door mijn werk; komt er een dikke serie of toffe klus op mijn pad, dan gooien we het direct weer om. In die zin zijn we eigentijdse nomaden.’

Is Cooper net zo flexibel?

‘Tot nu toe wel. Voor hetzelfde geld was hij een kind geweest dat zich heel erg hecht aan één plek. Maar Cooper schakelt vooralsnog moeiteloos mee. Ook in Amerika, waar we afgelopen zomer Dorians moeder bezochten, aardde hij fantastisch; het helpt natuurlijk dat hij de taal al spreekt met zijn vader.

Ik had me vooraf nooit zo verdiept in kinderen, maar het is ongelooflijk wat ze allemaal kúnnen op deze leeftijd! Ik verwonder me helemaal kapot. Cooper is pas 2,5 en spreekt twee talen, vliegt op zijn step over straat en is zo goed als zindelijk.

Eigenlijk draagt hij alleen nog een luier in de tuin van de kinderopvang. Dat komt alleen doordat hij van ‘iemand’ – ik noem geen namen, maar het is zijn vader – in Frankrijk altijd mag wildplassen. En ja, hier op de kinderopvang zijn ze minder enthousiast als hij de planten ‘water’ geeft.’

Zitten jij en Dorian op een lijn in de opvoeding?

‘Dorian is een soort kunstschilder die, vol overtuiging, een streep op het doek zet en van daaruit verder gaat. Ik werk het liefst met een plan, of op z’n minst een voorzichtige schets met potlood. Dorian ziet nul beren op de weg. Ziet hij er onverhoopt wél een, dan vindt hij het alleen maar interessant.

Ik hou van zijn instelling. Ik zit ook nooit bij de pakken neer, maar soms zie ik een beer op de weg waar ik niet direct omheen kan kijken. Dan zegt Dorian: “We nemen die beer gewoon mee.” Daarom leid ik met hem ongetwijfeld een avontuurlijker bestaan dan ik in mijn eentje zou hebben. En Cooper ook. Zonder Dorian zou hij waarschijnlijk elke dag hetzelfde eten en op gezette tijden naar bed gaan.

Zeker in het begin, toen ik nog borstvoeding gaf, hield ik me nogal vast aan de schema’s – niet in de laatste plaats omdat een slapende Cooper ook vrijheid voor mezelf betekende. Dorian kijkt altijd waar hij dit soort structuren een beetje kan oprekken.’

Lees ook: Opvoedissues? Zó word je het met elkaar eens

Zorgt dat weleens voor wrijving?

‘In het begin sputterde ik nog weleens tegen als Dorian in mijn ogen ‘te flexibel’ was. Ik was er nogal op gefocust dat de wereld zich langzaamaan aan Cooper openbaarde, niet te veel, niet te snel. Het eerste jaar leverde dat dus nog weleens wat discussie op, die ik overigens, als borstvoeding gevende moeder, overwegend won.

Totdat we er gelukkig al pratend achter kwamen dat we eigenlijk hetzelfde doel voor ogen hebben: we willen allebei dat Cooper een makkelijk ventje wordt, dat overal mee naartoe kan, zich bij iedereen op zijn gemak voelt, zo min mogelijk stress ervaart. Mijn weg daarnaartoe stond weliswaar lijnrecht tegenover die van Dorian, maar we willen hetzelfde bereiken.

Ook interessant: Oneens over de opvoeding, wat dan? ‘Hij vindt mij te soft, ik hem te ongeduldig’

Die eyeopener versterkte onze band enorm. Nu kijken we per keer wiens methode de beste is, en dat werkt. We zitten zelfs weer helemaal in een verliefde fase. De eerste periode van slaapgebrek, fitties en paniek ‘of we het wel goed deden’ was pittig, maar na anderhalf jaar kwamen we samen gelukkig weer bovendrijven.’

Wat maakt Dorian een leuke vader?

‘Ik had me geen betere vader kunnen bedenken voor mijn zoon. Ik zie hoe Dorian Cooper uitdaagt. Een goed voorbeeld is onze vakantie in Amerika afgelopen zomer. Dorians moeder woont in een huis met een enorme tuin en een groot zwembad. Al weken had ik nachtmerries: hoe zorg ik ervoor dat Cooper niet in het zwembad valt? Moet ik er een hek omheen bouwen, een zwemband aan hem vast tapen?

Ook interessant: Zo is je kind veilig rondom water

Ik wilde hem natuurlijk ook niet báng maken voor het water. Maar Dorian doet niet moeilijk: hij hijst Cooper in zijn puddle jumper en neemt hem mee het water in. Cooper reageerde huiverig, voor mij een signaal om het nog even uit te stellen, maar Dorian hield vol. Ik hield me bewust koest, want ook al ‘vind’ ik er wat van: dit was iets tussen Cooper en Dorian, ik wilde daar niet tussenkomen. Lang verhaal kort: de rest van de week was Cooper met geen stok uit het zwembad te slaan, zó leuk vond hij het. Met mij alleen was dat nooit gebeurd.’

Verwen je Cooper veel?

‘Niet in de zin van cadeaus kopen. Het enige cadeau dat ik kan bedenken is een ouwe skelter op zijn tweede verjaardag – een vreselijk slecht en gevaarlijk plan met al die heuvels in Frankrijk, maar dat terzijde. Zelf kreeg ik vroeger nooit iets ‘zomaar’, alleen bij speciale gelegenheden, dat lijkt me heel gezond.

En dat wát ik koop, is tweedehands. Ik zie het als een uitdaging om alles rondom Cooper zo duurzaam mogelijk te doen. Met wasbare luiers bijvoorbeeld. Ik moest in het begin ook een drempel over, omdat wegwerpluiers zo in ons systeem zitten. Maar het werkte geweldig; het is beter voor babybillen, het milieu, en Cooper was al snel zindelijk. Iets líjkt misschien gedoe, maar in werkelijkheid valt het vaak mee.

Ik realiseer me dat ik makkelijk praten heb. Omdat ik me uitspreek voor duurzaamheid, weten merken en initiatieven mij ook te vinden; ik zit daardoor in een duurzaamheidsfuik. Ik doe mijn best, maar ben heus niet roomser dan de paus.’

Lees ook: Wasbare luiers: zo werkt het (en dit bespaar je ermee)

Hoe bedoel je?

‘Hallo, ik heb een kind op de wereld gezet, dat is per definitie niet duurzaam. En ook al reis ik veel met de trein, als we naar Dorians moeder gaan, moeten we toch echt met het vliegtuig. En natuurlijk heb ik plastic speelgoed in huis, maar... dan wel tweedehands, zoals de Paw Patrol-garage die we laatst bij het grofvuil vonden, Cooper loves it!

Ik ben vooral tegen nieuwe dingen, er is al zo verschrikkelijk veel. Waarom zouden we nóg meer Duplo produceren? Heeft de wereld al niet genoeg Duplo voor ieder kind om mee te spelen? Dat geldt ook voor kleding en kinderwagens: op Marktplaats vind je alles al. En tegen toekomstige ouders die dat niet hygiënisch vinden, zou ik willen zeggen: geloof me, zodra je een kind hebt, is je idee van hygiëne compleet anders.’

Dus je begrijpt het eigenlijk niet als ouders iets nieuws voor hun kind kopen?

‘Jawel, ik begrijp het wel. Zeker als je zelf vanuit een achtergrond met schaarste komt, is het ontzettend fijn als je iets nieuws voor je kind kunt kopen – en bij sommige winkels zelfs wel tig dingen voor een appel en een ei. Ik begrijp de gedachte daarachter, alleen: fast fashion helpt de wereld níét. Bovendien heeft een kind totaal niet door of iets nieuw of tweedehands is.

Ook vind ik het eigenlijk niet kloppen dat ouders een schuldgevoel opgelegd krijgen als ze geen nieuwe dingen voor hun kind kopen. Alsof je een mindere moeder bent als je tweedehands koopt. Onzin! Uiteindelijk moet iedereen doen waar hij of zij zich goed bij voelt, maar we mogen elkaar wel inspireren met mooie initiatieven, vind ik.’

Lees ook: Tweedehands voor de kinderen: hier moet je zijn

Noem eens wat.

‘Zo maken wij gebruik van een speelgoedabonnement waarbij je om de paar maanden een aantal ‘nieuwe’ speelgoedjes kunt uitzoeken, en dan de oude weer inlevert. Dat is ideaal voor de fase waarin Cooper momenteel zit. Ook als hij zegt: “Is van mij!” Dan leg ik hem uit dat het voor nu even van hem is, maar dat het over een tijdje weer naar een ander kind gaat.

Op deze manier went hij spelenderwijs aan een circulaire economie. In die lijn is mijn ultieme duurzaamheidstip dan ook: geef geen kraamcadeau met een naam erop: het is leuk, maar je kunt het niet makkelijk doorgeven of er een ander mee verblijden.’

Wat wil je Cooper nog meer meegeven?

‘Voldoende verveeltijd. Sommige ouders raken gestrest als ze met hun kind bijvoorbeeld in een lange rij belanden: o nee, nu moet mijn kind wachten, wat nu? Ik denk dat dat juist heel goed is. Kinderen hebben iets magisch, zij kúnnen lummelen. Cooper is eindeloos druk met een grassprietje, klooit wat met een tak en gooit met stenen – idealiter niet in mijn gezicht.

Al blijft het een risico, want we zijn wel in de fase beland dat we misschien soms wat strenger moeten zijn, of hem moeten straffen. Dat is nog even zoeken. Wat tot nu toe goed werkt is als ik iets zeg als: “Ah ja, een baby begrijpt natuurlijk nog niet helemaal dat hij geen stenen in mama’s gezicht mag gooien.” Dan is Cooper de eerste die roept: “Ik ben geen baby, ik ben een grote jongen!” Uiteraard, maar dan moet hij zich dus ook zo gedragen. Maar belangrijker vind ik het gelummel, dat wil ik boven alles koesteren.’

Lees ook: Waarom vervelen nuttig is voor je kind

Hoe doe je dat?

‘Door het voor te doen. Dorian en ik leren hem wat wachten is, bijvoorbeeld door zelf ook niet doorlopend op onze telefoon te staren – en zeker niet tijdens het eten. Of door hem niet op elk moment overdreven te entertainen. Een tablet, een telefoon, Cooper gaat het op den duur echt allemaal krijgen – we voeden hem heus niet als een soort Amish op – maar ik wil het zo lang mogelijk níét.

Ik hoop dat Dorian en ik hem een bepaalde basis kunnen meegeven, zodat hij weet wat vervelen en lekker lummelen is, en dat hij zélf dingen kan verzinnen... En dan hoop ik dat hij straks enigszins bestand is tegen alles wat er in de toekomst op hem afkomt. Want dat ís nogal wat, zowel qua technologische ontwikkelingen als klimaatproblematiek. Wij geven hem in deze jaren zo veel mogelijk tools mee, meer kunnen we niet doen.’

Zie je in die toekomst een groot gezin voor je?

‘Nou, niet héél groot, ik moet wel realistisch blijven, ik ben nu 42. Maar als iemand het aandurft om zich bij ons te voegen, dan sta ik daar absoluut voor open.’

Tekst: Kim Hopmans