The Boy Behind the Door komt over als een anderhalf uur durende stijloefening

“Vrienden tot de laatste snik,” beloven Bobby en Kevin elkaar. Het ­zomerse samenzijn van de jongens, met honkbaltraining en toekomstdromen over Californië, wordt ruw verstoord wanneer ze worden ge­kidnapt. In het afgelegen landhuis waar ze naartoe worden gebracht, ontvouwt zich een kat-en-muisspel tussen de lang gezichtsloos blijvende kidnapper en de vindingrijke Bobby, die weliswaar weet te ontsnappen, maar weigert zijn beste vriend achter te laten.

The Boy Behind the Door komt vooral over als een anderhalf uur ­durende stijloefening. Een poging om zo veel mogelijk spanning te genereren uit zo min mogelijk verhaal. Dat is geen klacht. Want vooral in het eerste pakweg half uur weten David Charbonier en Justin Powell die spanning nagelbijtend hoog te houden.

Het regisseursduo toont zich uiterst effectief met de weinige middelen die ze zichzelf gunnen, al leunen ze soms erg op de conventies van het spookhuisgenre. Vooral een aantal rechtstreeks uit The Shining ge­kopieerde scènes zijn afleidend en versterken het gevoel van een stijl­oefening.

Gedurende de film begint het uit­geklede uitgangspunt zich toch wat te wreken. Om de spanning niet weg te laten ebben, worden de handelingen van personages steeds een tikje minder geloofwaardig. En vooral naar het einde toe stapelen de onlogische keuzes van personages en toevalligheden zich iets te veel op. Ook de politieke ondertoon waarnaar gehint wordt, maar die verder totaal niet is uitgewerkt, lijkt een halfslachtige poging toch iets meer inhoud te geven.

Daar tegenover staan twee indrukwekkende acteerprestaties van Ezra Dewey en Lonnie Chavis. De laatste krijgt als de rondsluipende Bobby een stuk meer te doen. Maar Dewey maakt minstens zo veel indruk met ­Kevins stille wanhoop. Beiden weten de zenuwslopende situatie waarin de twee jongens zich bevinden bijna ­ondraaglijk voelbaar maken.