Nu moest ik onder haar ogen een stuk kalknagel afknippen, met een onmogelijk werktuig
Ik had al een tijd last van kalknagels (ja, sorry) en maakte een afspraak bij de huisarts. Het verloop in mijn huisartsenpraktijk is vrij groot en het is van tevoren vaak onduidelijk welke arts of co-assistent je te zien krijgt. Meestal is het een vrouw, wat natuurlijk volstrekt oké-en-normaal is. Maar als er bijvoorbeeld (en dit is puur hypothetisch) in je anus gekeken en aan je ballen gevoeld moet worden, heb ik toch liever dat een man dat doet. Niet omdat ik denk dat een vrouw dat minder goed kan, maar omdat ik ijdel ben en me schaam. Dus voor mijn gore en lelijke kalknagels had ik de hoop gevestigd op dezelfde man die destijds (oké, het was niet hypothetisch) in mijn anus keek en daarna aan mijn ballen voelde. Die man was er niet.
Wel een bijzonder knappe vrouw van een jaar of 28 met goudblond haar, wimpers zo lang als dennennaalden en gouden ringen in haar oren. Ze droeg een beige vest, crème-kleurige jeans en zag eruit als iemand die me onder elke andere omstandigheid straal voorbij zou lopen. Eerst nam ze bloed bij me af, om mijn leverwaarden te controleren. Omdat ze moest weten dat ik een heldhaftige kerel was onderdrukte ik de neiging mijn blik af te wenden en dwong mezelf te blijven kijken naar het buisje dat langzaam volliep met mijn rood. Daarna nam ze weer plaats achter haar bureau. ‘Heb je een stukje nagel bij je?’
Dat had ik niet, omdat ik in de veronderstelling verkeerde dat die ter plekke afgenomen zou worden (door de mannelijke anusbalzakdokter). Ze gaf me een plastic doosje en een enorme schaar, zo een met een knik erin, waar je verband mee knipt. Nu moest ik onder haar ogen een stuk kalknagel afknippen, met een onmogelijk werktuig. Na een paar pogingen had ik beet. Ik knipte en het stuk nagel vloog door de lucht, geluidloos en onzichtbaar. Mijn adem stokte. Als de nagel haar zou raken zou ik geen andere keuze hebben dan te verhuizen, of haar te laten verdwijnen. Maar ze werkte onverstoorbaar door en de nagel landde op een plek waar ik hem niet kon zien en waar hij nu nog steeds ligt.
Ik zette de schaar op een andere nagel, knipte een klein stukje af, stopte dat in het plastic bakje en schroefde de dop erop. Toen ik het bakje op tafel wilde zetten viel het uit mijn handen. ‘O jee’, grapte ze, toen ze het gekletter van het plastic op de vloer hoorde, ‘nagel op de grond’. Ze moest eens weten. Haastig trok ik mijn sokken en schoenen weer aan. Daarna namen we afscheid. Die dag moest ik nog een paar keer aan haar denken en ik wist dat het andersom absoluut niet het geval was.