Killer Mike is strijdbaar doch empathisch, in nummers die aangenaam oldskool aandoen ★★★☆☆

Hiphopprominent was Killer Mike (Michael Render) al twintig jaar (solo en als helft van het fenomenale duo Run the Jewels), maar zijn finest hour beleefde hij op 29 mei 2020, toen volkswoede over de dood van George Floyd onder de knie van een agent de stad Atlanta in een oorlogsgebied veranderde. Killer Mike werd de onofficiële burgemeester met een emotionele speech, woedend en verbindend tegelijk.

Eigenlijk leren we díé Killer Mike beter kennen op Michael, zijn vijfde soloalbum (het vorige verscheen in 2012, vóór Run the Jewels), al is de lijst gastbijdragen lang: van El-P (Run the Jewels) en Andre 3000 (Outkast) tot Future en Young Thug.

Michael, dat is Mike zelf. Hij rapt over zijn jeugd in Atlanta, de problemen, het racisme, de politie, zijn overleden moeder en grootmoeder (Motherless) en de fouten die hij ondanks hun liefde maakte, zoals drugshandel (Something for Junkies).

Killer Mike heeft het vermogen (en een neiging) tot beschouwen, strijdbaar doch empathisch, in nummers die aangenaam oldskool aandoen. Dat hij soms zelfs wat ouwelijk klinkt, als een rapper die wéét dat hij wijs is, met een piano of gospelkoor als klankdecor, vergeef je hem graag.